«Κιβωτός του Κόσμου»: Μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά...

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημητρίου. Είναι μια φωτογραφία εκείνη που με κάνει να πληκτρολογήσω αυτό το κείμενο. Δεν θέλω να κάν...

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημητρίου.

Είναι μια φωτογραφία εκείνη που με κάνει να πληκτρολογήσω αυτό το κείμενο. Δεν θέλω να κάνω έναν εγκωμιαστικό, αλλά ούτε να μην επαινέσω το εύρος αυτής της αγκαλιάς και την δύναμη που σηκώνει αυτόν τον Σταυρό.

Χρόνια πίσω, στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα, συναντώ τον Αντώνη. Στα πρώτα δρασκελίσματα της νιότης μας στην Αθήνα και την Δραπετσώνα, μοιραζόμαστε τις αναζητήσεις και ανησυχίες μας και προχωράμε. Εκείνος πριν, εγώ μετά γυρίζουμε τον κόσμο. Και όταν ήρθε η ώρα της Ιερωσύνης προηγούμαι και με ακολουθεί. Με την Σταματία του, αφήνουν το νησί ανηφορίζοντας στην Αθήνα. Γνώρισε τον πατέρα μου, επίσκοπο Δαμασκηνό και μαυροφορέθηκε. Μετά δέχθηκε την εντολή να είναι εφημέριος σε έναν τόπο απαραμύθητο. Υποβαθμισμένο τον λένε οι πολλοί, στην Ακαδημία Πλάτωνος. Ευλογία η απόφαση του να παίξει καλαθοσφαίριση με τα παιδιά της πλατείας.

Με μια μπάλα στο χέρι από την σκιά του καμπαναριού του Αγιώργη στον Κολωνό, βρέθηκε στο Ο.Α.Κ.Α. στην Καλογρέζα για να κάνει το «τζάμπολ» της αναμέτρησης του Παναθηναϊκού με τον Άρη στο πλαίσιο της 14ης αγωνιστικής της Α1. Ήταν εκεί ανήμερα του Οσίου Αντωνίου, μαζί με τα παιδιά που φιλοξενούνται στις εγκαταστάσεις της «Κιβωτού του Κόσμου», για να προσθέσουν μια ακόμα τιμητική πλακέτα για την ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά στις προθήκες της Κιβωτού. Λέει πολλές φορές ο ίδιος, καλός στην καλαθοσφαίριση, για το πώς πλησίασε τα παιδιά στην πλατεία που ήταν φόβος και τρόμος. «Έβλεπα τα παιδιά και είπα θα πάω να παίξω μπάσκετ μαζί τους». Το έκανε. Έπιασε, και τώρα βλέπουμε όλοι την Κιβωτό που ξεκίνησε από μικρή βαρκούλα εκεί δίπλα στο Ναό, να είναι πια ναυαρχίδα που ταξιδεύει στο άγνωστο αλλά πάντα με ελπίδα.

Στην αγιογραφική Κιβωτό δεν υπήρχε τιμόνι. Οδηγούσε ο Θεός με το νερό του κατακλυσμού, που την έφερε στο Αραράτ. Και ο παπά Αντώνης δεν φοβήθηκε να ακούσει την εντολή του Θεού και να μας πείσει ότι οι στοίχοι του Μιχάλη Γκανά μπορούσαν να γίνουν αληθινοί. Όντως «καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη» και παραφράσοντας τους παρακάτω στοίχους, βάρκα είδαμε στον Κολωνό βαπόρι στο Πωγώνι. Έξι πλοία στο 2016 ταξιδεύουν, τρία στην Αθήνα και από ένα στο Πειραιά, την Πωγωνιανή και την Χίο. Τα παιδιά του, εκείνα που ήταν ακόμα παιδιά το 1998 σήμερα συνεργάτες του, του φέρνουν για δώρο στην γιορτή του, το τιμόνι ενός καραβιού.

Αν κάνει κάποιος μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με το όνομα του, Αντώνιος Παπανικολάου, θα βρει εκατοντάδες αναρτήσεις. Λόγια γλυκά, λόγια περίεργα, απίστευτα για τους πολλούς, λόγια θαυμασμού. Πόσοι δεν θέλουν να πάρουν αξία από την αξία του, βγάζοντας μια φωτογραφία μαζί του ή κάνοντας μια συνέντευξη. Δικοί μας και ξένοι προσπαθούν να τον προσεταιριστούν, να «καπελώσουν», να φανούν, νομίζουν και φαντάζονται, απόγονοι του Κάϊν. Και εκείνος ανεπιτήδευτα προσπαθεί να μην γίνει επικοινωνιακό εμπόρευμα, αλλά να παραμείνει ο Νώε της Κιβωτού του. Με το ίδιο χαμόγελο, όπως πάντα, και κρατώντας τον γιο του τον Νώε από το χέρι, δέχεται να κατεβεί από τον ανελκυστήρα υπηρεσίας και να κυκλώσει το κτήριο, ακολουθώντας τις οδηγίες του Πέτρου. Ξέρει πως κάτι σκαρφίστηκαν για να του πουν ευχαριστώ. Φτάνοντας στην είσοδο της Ζηνοδώρου, τον περιμένουν τα ναυτάκια του μαζί με την Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων και του λένε χρόνια πολλά. Χαρούμενες μελωδίες και πολύχρωμα κομμάτια χαρτιού γεμίζουν τον ουρανό.

Όταν έφυγα το πρωί από την Αγία Μαρίνα προσκάλεσα μαζί μου και με ακολούθησαν τρεις μοναχικές γηραιές κυρίες. Η μία άγαμη, η άλλη έγγαμη χωρίς παιδιά και η τρίτη μάνα, με το μοναδικό της παιδί να έχει φύγει στα 13 του σε τροχαίο. Με τον Νώε στους ώμους μου, τις πλησίασα στο «αμπάρι» της Κιβωτού, την ώρα που ο τόπος γέμισε πολύχρωμες φούσκες και τα μικρά, γεμάτα χαρά τραγουδούσαν το «Χρόνια πολλά σε σένα» περιστοιχίζοντας τον «πάτερ» τους. Κάποια από τούτα τα παιδιά, τους είπα δεν έχουνε γονείς και μπορούν να Σας δίνουνε χαρά όταν τους δώστε λίγο από τον χρόνο Σας. Και τότε ο Νώε μου ζήτησε να κατέβει να πάει στον πατέρα του, τον ήθελε αποκλειστικά, όπως τον είχε μέσα στο Ιερό, δεν ήθελε να τον διεκδικούν και άλλοι. Μετά το φαγητό το μουσικό συγκρότημα «εν καρδία» τους χαλαρώνει πριν φύγουν για το γήπεδο. Και γυρίζοντας το απόγευμα μέχρι νωρίς το βράδυ όλα γιορτάζουν στην Κιβωτό.

Από το πρωί στις 17 Ιανουαρίου 2016, μεσήλικες πια και οι δυο μας, συλλειτουργήσαμε ακούγοντας τις ψαλμωδίες από τα παιδιά και κοινωνήσαμε, παπάδες, παιδιά, εθελοντές εργαζόμενοι και φίλοι της Κιβωτού. Εκεί κάποια χέρια σηκώνονταν και δέσμευαν εικονικά τις στιγμές, με φωτογραφικά μηχανάκια. Ήρθε λοιπόν μετά δυο τρεις μέρες, να δω σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης μια από αυτές τις φωτογραφίες. Ιερουργός εκείνος με βλέμμα καρφωμένο στο Σταυρό και εγώ να τον κοιτώ. Ένα τυχαίο στιγμιότυπο, μια αποτύπωση της αλήθειας. Βλέποντας τον Εσταυρωμένο, ήταν σαν να δεχότανε την δύναμη από Εκείνον, για να σηκώσει τον δικό του τον Σταυρό.

(Οι φωτογραφίες ακολουθούν με την σειρά αναφοράς στους στο κείμενο})