"Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί παραμύθια για πάντα"

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, που το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ συμπεριέλαβε στη συλλογή του με ταινίες από όλο τον κόσμο, ώστε να ...

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ, που το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ συμπεριέλαβε στη συλλογή του με ταινίες από όλο τον κόσμο, ώστε να χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς αλλά και στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Γιαγιάδες και παππούδες, λαϊκοί παραμυθάδες της ελληνικής υπαίθρου αφηγούνται στον κινηματογραφικό φακό παραμύθια και ιστορίες.
Μια ταινία, όπως αναφέρεται από τον ίδιο, για τους τελευταίους, ίσως, ανθρώπους της αγροτικής ζωής μέσα στους οποίους είναι ακόμα ζωντανός ο απόηχος αιώνων προφορικής αφήγησης. Παραμύθια του κάμπου και των βουνών. Παραμύθια για πάντα.
Η ταινία ντοκιμαντέρ* του Τρικαλινού σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ «Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί παραμύθια για πάντα», γυρίστηκε σε χωριά των Τρικάλων Θεσσαλίας το καλοκαίρι του 2013.
Προβλήθηκε για πρώτη φορά στα Τρίκαλα τον Δεκέμβριο του 2013 και στη συνέχεια στην Αθήνα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης επί σειρά ημερών (Φεβρ. 2014).
Προβλήθηκε μάλιστα στη Θεσσαλονίκη τον Μάρτιο του 2015 σε ειδική εκδήλωση που οργανώθηκε από τον Σύλλογο Τρικαλινών Ν. Θεσσαλονίκης «Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ» και την Α' Κοινότητα του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Ο ίδιος αναφέρει:
"Γεννήθηκα στα Τρίκαλα στις αρχές της δεκαετίας του '60, στο μεταίχμιο δυο εποχών. Ένα μικρό ισόγειο σπίτι που έβγαινε σε μια αυλή, κοινή με άλλους γείτονες. Δίπλα, το ποδηλατάδικο του πατέρα μου. Κι από την άλλη, μια καρβουναποθήκη. Αυτός ήταν όλος μου ο κόσμος. Κόσμος φτωχικός. Σκυφτός αλλά περήφανος, όχι σκυμμένος".
Παντού, συνεχίζει, ακούγαμε παραμύθια. Παραμύθια η μάνα μου στο σπίτι, παραμύθια η μάνα της στο ένα χωριό, παραμύθια ο παππούς, η γιαγιά, οι θείες και οι θειοί μου στο άλλο χωριό, παραμύθια παντού. Παραμύθια στα μικρά παιδιά για να κοιμηθούν ή να λουφάξουν. Παραμύθια για να αντέξουν οι μεγάλοι στις ατέλειωτες ώρες χειρωνακτικής δουλειάς: στο χωράφι, στο δεμάτιασμα του καπνού, στη βοσκή, στα μικρά εργαστήρια, στο άρμεγμα, στον αργαλειό και στα νυχτέρια των γυναικών, στο κάρο που σε πήγαινε - νύχτα ακόμα - στο χωράφι με τα βαμβάκια. Παραμύθια για να περνάει η ώρα στα μακρινά ατέλειωτα ταξίδια εκείνου του καιρού.
Το ντοκιμαντέρ «Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί» σύμφωνα με τον ίδιο, δεν αρκείται όμως στην καταγραφή του λόγου και στη διάσωση της προφορικής παράδοσης, δεν αναδεικνύει μόνο τον πλούτο των παραλλαγών πάνω στο ίδιο παραμύθι - από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο - αλλά προσθέτει και κάτι περισσότερο, κάτι που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί: φέρνει στο φως τις χειρονομίες του αφηγητή, τις εκφράσεις του προσώπου, τις σιωπές και τις εντάσεις, τη γλώσσα του σώματος. Όλα αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία προσδίδουν την δύναμη και την ιδιαιτερότητα στον κάθε παραμυθά.
Όσον αφορά την ντοπιολαλιά, εξηγεί, πως είναι όμορφη στα παραμύθια, ζωντανεύει τις εικόνες που περιγράφουν, ενώ τα εκφραστικά πρόσωπα των γερόντων είναι σαν ένα απέραντο τοπίο που δεν χορταίνεις να παρατηρείς, να θαυμάζεις, να απολαμβάνεις. Πρόσωπα που, ακούγοντάς τα, μάς γεννούν εικόνες στο μυαλό και μας κάνουν να θέλουμε να πούμε ιστορίες κι εμείς, με τη σειρά μας. Όλοι εμείς, και οι μεγάλοι και τα παιδιά, καταλήγει ο κ. Βασίλης Λουλές.
Βιογραφικό σημείωμα του σκηνοθέτη
Ο Βασίλης Λουλές είναι σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Κινηματογράφο στη Σχολή Χατζίκου στην Αθήνα.
Συνεργάστηκε για χρόνια με την ΕΡΤ ως Συντονιστής στο πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους και με το Κινηματογραφικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών πάνω σε παλαιά κινηματογραφικά επίκαιρα και φιλμ αρχείου.
Οι ταινίες του τιμήθηκαν με βραβεία, έλαβαν μέρος σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, μεταδόθηκαν από ξένα και ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικά και διεθνή αφιερώματα και χρησιμοποιούνται ως εκπαιδευτικό υλικό σε σχολές και Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Το ντοκιμαντέρ του Φιλιά εις τα παιδιά έγινε πολύ γνωστό στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Τα έργα του Φιλιά εις τα παιδιά / Θηλειά / Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη / Ένας λαμπερός ήλιος προβλήθηκαν τo φθινόπωρο του 2014 σε 11 Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του ΚΑΝΑΔΑ. Ανάμεσά τους και τα: HARVARD, COLUMBIA, YALE, STANFORD, Mc GILL (Montreal, Canada), SIMON FRASER (Vancouver, Canada). Η περιοδεία περιελάμβανε προβολές και συζητήσεις του ίδιου με το κοινό, διήρκεσε ένα μήνα και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Έγινε με την χρηματοδότηση του Onassis Foundation (USA).
Μια ακόμα περιοδεία πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2015 σε άλλα Πανεπιστήμια και ιδρύματα των ΗΠΑ και του ΚΑΝΑΔΑ. Ανάμεσά τους και τα: UNIVERSITY of MICHIGAN, YORK UNIVERSITY (Toronto, Canada), PENN UNIVERSITY (Philadelphia), STONY BROOK, UNIVERSITY OF INDIANA.
Αυτή τη φορά στις 4 ταινίες της προηγούμενης περιοδείας προστέθηκε και το Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί.
Πραγματοποιεί Εργαστήρια Κινηματογράφου, σεμινάρια και προβολές πάνω σε θέματα όπως: Το Ντοκιμαντέρ ως εργαλείο στην Εκπαίδευση, Μαρτυρία και Προφορική Αφήγηση, Από την προσωπική ιστορία στη μεγάλη Ιστορία, Κινηματογραφώντας ιστορίες και παραμύθια.
*προβάλλεται στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2015, στην Αθήνα «Ταινιοθήκη της Ελλάδος», (Ιερά Οδός 48, Κεραμεικός)
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Αίθουσα ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (Πλατεία Αριστοτέλους 10, κτήριο κιν/φου ΟΛΥΜΠΙΟΝ)
Κάθε μέρα μία προβολή στις 6μμ