Κυζερίδης: Εάν αργούσε η διάγνωση μπορεί να είχα παντού καρκίνο

Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίστηκε ο Νίκος Κυζερίδης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Άρη. Ο Κυζερίδης ευχαρίστησε τον κόσμο που πήγε στο...

Ιδιαίτερα συγκινημένος εμφανίστηκε ο Νίκος Κυζερίδης, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του Άρη. Ο Κυζερίδης ευχαρίστησε τον κόσμο που πήγε στο Κλεάνθης Βικελίδης για τον φιλικό αγώνα που πραγματοποιήθηκε για την ενίσχυση του, καθώς χρειάζονται χρήματα για θεραπείες που πραγματοποιεί στο εξωτερικό

Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που δίνει τη μάχη με την επάρατη νόσο, αγωνίστηκε και μάλιστα πέτυχε και γκολ στο παιχνίδι ανάμεσα στον Άρη και την ΑΕΛ.
Διαβάστε αναλυτικά όσα είπε ο Νίκος Κυζερίδης στον ραδιοφωνικό σταθμό Metropolis: 

Για τον χθεσινό αγώνα: 
«Με γυρίσατε πολλά χρόνια πίσω και με κάνατε να θέλω να βγάλω δελτίο για να παίξω. Τόσο χαρούμενο και τόσο ευτυχισμένο με κάνατε. Αν συνεχιζόταν μέχρι σήμερα ο αγώνας θα έπαιζα. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο. Μόνο να παίζω μπάλα και να μην τελείωνε ποτέ αυτή η γιορτή. Ήξεραν ότι δεν κάνει να παίζω πολύ επειδή έχω ένα μηχάνημα στην καρδιά για τις χημειοθεραπείες. Ήμουν και αγύμναστος, όμως, με τόσες χημειοθεραπείες και κορτιζόνη που έχω πάρει έχω γίνει… τούρμπο».

Για την αγάπη του κόσμου: 

«Η αγάπη του κόσμου μέχρι και σήμερα είναι πραγματικά συγκλονιστική. Είναι αυτή η στιγμή που μου δίνει δύναμη και κουράγιο. Με κάνει περήφανο και ευτυχισμένο. Αυτή τη στιγμή έχω ολοκληρώσει τα πάντα στη ζωή μου, μετά την οικογένεια και τα παιδιά που έκανα, καθώς και την καριέρα μου. Νομίζω ότι έχω όλα τα χρήματα του κόσμου και είμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Υπήρξαν άνθρωποι και μέσα και έξω από το γήπεδο που μου έδιναν σταυρούς, κομποσχοίνια, λάδι από τον Άγιο Παΐσιο κ.α. Τους έβλεπα στα μάτια, με κοιτούσαν και δάκρυζαν. Με έκαναν τόσο ευτυχισμένο που δεν είχα λόγια να τους ευχαριστήσω. Μόνο μια αγκαλιά και ένα ευχαριστώ. Με συγκλόνισε η ζεστασιά του κόσμου. Ταράχτηκα που επέστρεψα σε ένα γήπεδο που πέρασα ωραίες στιγμές. Μου έλειψε όλο αυτό μετά από τόσα χρόνια που είχα να έρθω. Ζω ένα όνειρο. Τι να πω; Ευχαριστώ; Είναι πολύ μικρό. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, να βρω τη δύναμη να μιλήσω, να ανταπεξέλθω αλλά τη δύναμη τη βρήκα μόλις σφύριξε ο διαιτητής. Νόμιζα ότι έπαιζα ένα παιχνίδι κανονικά».

Για το τι έκανε μετά τον αγώνα: 

«Πάντα όταν τελείωνε κάτι, παιχνίδι ή εκδήλωση ή κάτι άλλο, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μιλήσω με την γυναίκα μου, τα παιδιά μου και να συζητάμε πως πήγε το ματς μέσα από αυτό που πέρασα. Μου δίνει δύναμη όλο αυτό. Είχα και πάνω μου όλους αυτούς τους αγγέλους που προσευχόταν για μένα».

Για την έλευσή του στην Ελλάδα: 

«Είχα αρκετούς μήνες να δω το παιδί μου. Ήθελα να δω τους γονείς μου και φυσικά όλον τον κόσμο που στάθηκε δίπλα μου. Να ευχαριστήσω όσο το δυνατόν περισσότερους προσωπικά. Να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ευχαριστώ. Είναι πάρα πολλοί και εκτός Θεσσαλονίκης και γι΄αυτό προσπαθώ και μέσα από τα μέσα ενημέρωσης να τους ευχαριστήσω».

Για το πώς ξεκίνησε το πρόβλημα υγείας: 

«Δεν το έχω πει ποτέ δημόσια, αλλά θα το πω τώρα. Ο άνθρωπος που μου βρήκε το πρόβλημα είναι Έλληνας. Ερχόμενος στο γάμο του κουνιάδου μου πριν τρία χρόνια είχα πολλούς πονοκεφάλους. Εδώ μου σύστησαν τον γιατρό αυτό. Νίκο Μπάτζιο τον λένε ήρθε από την Χαλκιδική, με εξέτασε και μου είπε: "Νίκο βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει. Πρέπει να κάνουμε μια μαγνητική". Μου έδωσε παραπεμπτικό για τη Γερμανία και εκεί ξεκίνησαν όλα. Βγήκε αληθινός. Είναι η πρώτη φορά που τον ευχαριστώ δημόσια. Έπρεπε να πω το όνομά του. Να είναι καλά ο άνθρωπος γιατί αν αργούσε λίγο ακόμη μπορεί να είχα γεμίσει παντού».

Για το πώς αντέδρασε όταν έμαθε για την ασθένειά του: 

«Μπορεί να φαίνομαι δυνατός στο γήπεδο, όμως, εκείνη τη στιγμή δεν διατήρησα την ψυχραιμία μου. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όταν μου το είπε το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πόσος χρόνος μου μένει. Η οικογένειά μου τα χρειάστηκε. Κάναμε κάποιες σημαντικές εξετάσεις, πήραν κάποια δείγματα από τη μέση γιατί φοβήθηκαν μήπως υπήρχε και αλλού αυτό το πρόβλημα. Μου υποσχέθηκε ότι θα κάνει ότι θα έκανε και στον εαυτό του. Παρ’ ότι είναι Γερμανός ο γιατρός ξέρει το βιογραφικό μου, έχει πάρει και φανέλες μου. “Είσαι ο μόνος άνθρωπος που σε κρατάω τόση ώρα στο ιατρείο μου γιατί μου αρέσει να συζητώ μαζί σου”, μου λέει».

Για το στάδιο που βρίσκεται η θεραπεία του: 

«Πριν λίγο καιρό ολοκλήρωσα τις χημειοθεραπείες. Πήρε ένα οκτάμηνο περίπου. Έκανα και μια βιοψία γιατί είδαν μια σκιά κάπου, όμως, ήταν θετικά τα αποτελέσματα. Σταμάτησα τις χημειοθεραπείες και άρχισα τις ακτινοβολίες. Κι αυτό είναι σαν τις χημειοθεραπείες. Δεν μπορούσα να φάω, δεν είχα γεύσεις, τίποτα. Έτρωγα σούπες, απλά γιατί έπρεπε. Πριν μια εβδομάδα έκανα το τελευταίο κοντρόλ. Ο γιατρός έμεινε ενθουσιασμένος. Είδε μια αλλαγή επάνω μου. Του είπα ότι αυτό που ξεκίνησε στην Ελλάδα μου έδωσε φτερά. Μου είπε… “Να προσέχεις και πήγαινε στους ανθρώπους που αγαπάς. Αυτή η θεραπεία είναι πολύ καλύτερη από τη δική μου”».

Για το από πού άντλησε δύναμη: 

«Έπαιξε μεγάλό ρόλο η πίστη που έχω στο Θεό. Πιστεύω πολύ και το έχω μεταφέρει και στα παιδιά μου. Επιπλέον, το πιο σημαντικό είναι το σώμα μου ανταποκρίθηκε στις θεραπείες. Έκατσα τρεις μέρες στο νοσοκομείο για να δουν αν ο οργανισμός μου θα δεχόταν τα φάρμακα. Εμένα τα δέχτηκε κανονικά γιατί δεν έπινα, είχα γυμναστεί και μέχρι σήμερα που άλλαξε το σώμα μου από τα χάπια και τις ενέσεις θεωρώ πως έκανα την πιο τέλεια γυμναστική».

Για το πόσο κακό δημιουργεί το άγχος: 

«Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο γιατρός είναι… “Νίκο ξέρω ότι έχεις οικογένεια και στην Ελλάδα υπάρχουν προβλήματα, όμως, δεν πρέπει να αγχωθείς για τίποτα ξανά”. Γι’ αυτό προσπαθώ στο σπίτι να υπάρχει χαρούμενη ατμόσφαιρα, να κάνω περιπάτους και γενικότερα πράγματα που με ευχαριστούν. Το κλίμα στο σπίτι είναι τέτοιο που δεν με αφήνουν να στενοχωρηθώ για τίποτα, γιατί με το πρώτο σοκ και την πρώτη στενοχώρια μπορεί το θηρίο να ξυπνήσει. Θέλει άλλη ψυχολογία γενικότερα, όχι μόνο στη δική μου περίπτωση, αλλά και σε όλους για να μην φτάσουμε σε τέτοιο σημείο. Και το λέω για όλους».

Για το βιβλίο που σκοπεύει να γράψει: 

«Όντως στις προθέσεις μου είναι να γράψω ένα βιβλίο για τα πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο και θα σας πω και το όνομα. Θα λέγεται “Ο καρκίνος του ποδοσφαίρου”».

Κλείνοντας ανέφερε: 

«Ευχαριστώ τόσο πολύ τον Δημήτρη Σίτσα, όσο και εσάς αλλά και τους συναδέλφους σας δημοσιογράφους. Βοήθησαν όλοι πάρα πολύ. Υπάρχουν κι άλλοι πολλοί άνθρωποι που έχουν συνεισφέρει και δεν θέλουν να αναφερθεί το όνομά τους. Αν έρθουν τα χρήματα που μου χρωστάει το κράτος, να είστε σίγουροι ότι κι εγώ θα βοηθήσω άτομα στη δική μου κατάσταση. Καλύτερα που πήγαν έτσι τα πράγματα και δεν πήρα πέρσι τα χρήματά μου. Μου έδωσε περισσότερη δύναμη όλο αυτό που έγινε από το να έπαιρνα τα χρήματά μου πριν ένα χρόνο. Η ζωή είναι γλυκιά αλλά και άδικη. Να πω σε όλους τους ανθρώπους να έχουν αγάπη μέσα τους. Γιατί όταν τη δώσεις θα την εισπράξεις διπλά. Ξέρω ότι υπάρχουν δυσκολίες, άλλοι άνθρωποι είναι καλοί, άλλοι είναι λίγο καλύτεροι, άλλοι λίγο χειρότεροι. Δεν πειράζει. Πρέπει εμείς να γίνουμε καλύτεροι για να φτιάξουμε τον συνάνθρωπό μας. Πρώτα να φτιάξουμε εμείς και μετά οι άλλοι. Κάποια στιγμή θα φύγω από αυτή τη ζωή, όμως, αυτό που θα μείνει θα είναι η αγάπη στην οικογένειά μου και τα παιδιά μου.