Δεν αναζητείται Αντι-Αλέξης, αλλά Αντι-Κυριάκος!

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ενώ η «δεξιά του Κυρίου» και η «δεξιά των τανκς», αναζητεί τον Αντι-Αλέξη της, ανατέλλει η ανάγκη η...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Ενώ η «δεξιά του Κυρίου» και η «δεξιά των τανκς», αναζητεί τον Αντι-Αλέξη της, ανατέλλει η ανάγκη η αριστερά του πραγματισμού, του προγραμματισμού, της ειρήνης και της βιοοικονομίας να βρει το υλικό και να κατασκευάσει τον Αντι-Κυριάκο της!

Αυτό πιστεύω μετά την παταγώδη αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα να εκφράσει την έντιμη μη-λενινιστική, μεταρρυθμιστική αριστερά - η οποία δεν πολιτεύεται με τακτικισμούς και παιδαριώδεις μεθοδεύσεις παραπλάνησης του εκλογικού σώματος – και την επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη να υπερασπιστεί με εντιμότητα και αποτελεσματικότητα τον νεοφιλελευθερισμό κατά τις εσωκομματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ.

Είναι αλήθεια πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφρασε αυθεντικά το «ΝΑΙ» που μειοψήφησε στο δημοψήφισμα, ενώ δεν υπάρχει κάποιος που με κοινοβουλευτικούς όρους αριστερής διακυβέρνησης, δηλαδή γνήσιας σοσιαλ-δημοκρατίας, να εκφράζει το «ΟΧΙ» που πλειοψήφησε, σε αυτήν την σημερινή νέα βουλή. Θα αντιτάξεις, ίσως, πως το ΝΑΙ υπήρξε ιδεολογικοπολιτικώς περισσότερο καθαρό από το ΟΧΙ και εγώ θα συμφωνήσω ασφαλώς μαζί σου, αλλά το πρόβλημα παραμένει στο βαθμό που δεν θέλουμε να αγνοήσουμε ή να υποβαθμίσουμε αυτήν τη μοναδική στιγμή έκφρασης λαϊκής βούλησης στην ελληνική ιστορία.

Ακόμη και αν θεωρούσες, μετά από σύνθετους λογαριασμούς, πως το ΟΧΙ των προοδευτικών ευρωπαϊστών δεν ξεπερνά το ΝΑΙ των συντηρητικών ευρωπαϊστών, τους οποίους με σαφήνεια εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, το ζήτημα παραμένει. Άρα και η ανάγκη αυθεντικής έκφρασης του ΟΧΙ από την πλευρά του λεγομένου προοδευτικού ευρωπαϊσμού, μια και από την πλευρά των αντιευρωπαϊστών δεν νομίζω πως υπάρχει πρόβλημα: υπάρχει ένα μπουκέτο αλληλοσπαρασσόμενων ή/και συνεργαζόμενων κομμάτων της λενινιστικής αριστεράς και η ακροδεξιά που ασφαλώς δεν χωρά στο πλαίσιο της ΧΑ και αναζητεί ένα ευρύτερο σχήμα στο πρότυπο του λεπενισμού.

Συνεπώς, ενώ το πολιτικό τοπίο δείχνει να ξεκαθαρίζει στον συντηρητικό χώρο - με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε περίπτωση που δεν πετύχει τελικά να αναδειχθεί σε νέο ηγέτη της ΝΔ, να πρέπει να αποχωρήσει για να φτιάξει το δικό του κόμμα, αν πράγματι επιθυμεί να συνεχίσει να είναι πολιτικώς έντιμος – στον προοδευτικό τα πράγματα είναι απολύτως θολά. Και τα νερά εδώ θόλωσαν μετά την υποχώρηση, τον εξοβελισμό (πχ. Ζωή Κωνσταντοπούλου) ή την υποκριτική και αυτοσυντηρητική μεταμόρφωση προοδευτικών ευρωπαϊστών που συντάχθηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η υπερβολικά μεγάλη δόση τακτικισμού που εμπεριέχεται στη κυβερνητική συνταγή του Αλέξη Τσίπρα, ουσιαστικά τον ακυρώνει ως έντιμο και καθαρό ευρωπαϊστή ηγέτη του προοδευτικού χώρου. Έτσι, τώρα που ο συντηρητικός - και όχι ασφαλώς ακροδεξιός - χώρος μοιάζει να συνέρχεται από την παραζάλη της κρίσης και να ορίζει ως ηγέτη του έναν έντιμο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊστή, ανατέλλει η ανάγκη να πράξει αντίστοιχα και ο χώρος του προοδευτικού ευρωπαϊσμού, αναζητώντας τον/την ηγέτη του - καθώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν φάνηκε αρκετά ικανός και έντιμος για να τον εκφράσει.

Ο ελληνικός συντηρητικός ευρωπαϊσμός, δείχνοντας μάλλον πολιτική ωριμότητα, δεν αναζήτησε έναν Αντι-Αλέξη. Αντι-Αλέξη αναζήτησε για τη ΝΔ η (ακρο)δεξιά της πτέρυγα, η οποία σαφώς ηττήθηκε στις εσωκομματικές εκλογές της συντηρητικής παράταξης. Διευρύνοντας αυτήν τη λογική, Αντι-Αλέξη δεν χρειάζεται για επόμενο πρωθυπουργό η Ελλάδα, αλλά μάλλον έναν Αντι-Κυριάκο! Έναν/μια έντιμο αντινεοφιλελεύθερο πολιτικό ο οποίος/η οποία να χαίρει εκτιμήσεως και να μπορεί να κερδίσει «ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής» από τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς και της μη-νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας» που έχει απομείνει στο ελληνικό πολιτικό κέντρο.

Το πολιτικό κέντρο δεν μπορεί να συσταθεί εκ νέου μέσα στα ερείπια της πτώχευσης και φτωχοποίησης. Μπορεί όμως να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο με την αντιπαράθεση δύο δυνάμεων που δεν αντλούν δυναμική και ιδεολογία από μια αντιδραστική αντιευρωπαϊκή κουλτούρα. Ήρθε η ώρα ο προοδευτικός ευρωπαϊσμός να συγκρουστεί με εντιμότητα και καθαρότητα με τον συντηρητικό πολιτικώς ευρωπαϊσμό των νεοφιλελευθέρων. Εδώ δεν υπάρχει εχθρός προς εξόντωση, αλλά αντίπαλος που πρέπει να ηττηθεί, όχι για να εξαφανιστεί, αλλά για να πάψει ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός να ορίζει με την αντικοινωνική του και αντιδημοκρατική του συμπεριφορά τη τύχη των ελλήνων.