Ένα αντιρατσιστικό άρθρο για την προστασία των επιστημόνων θα έδινε στον αντιρατσιστικό νόμο μια αντιλαϊκιστική διάσταση!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος. «Βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.
«Βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακτοι Κρήτες που έλαβαν τα όπλα εναντίον τους», συμπεραίνει στη μελέτη του για ένα απολύτως παράδοξο φαινόμενο στην ιστορία, την Μάχη της Κρήτης, ο καθηγητής Πανεπιστημίου Χάιντς Ρίχτερ. Κατά την Μάχη αυτή ανετράπησαν όλες σχεδόν οι ιστορικές αναπαραστάσεις, τα δόγματα, ακόμη και η κοινή λογική.

Τότε, τα απίθανα έγιναν πιθανά, όπως και σήμερα: με σαφώς καταχρηστική επίκληση των διατάξεων του αντιρατσιστικού νόμου να διώκεται η επιστημονική άποψη και άρα η απελευθερωμένη από μύθους και προκαταλήψεις ή άλλες σκοπιμότητες και συμφέροντα, έρευνα. Πράγματι, μόνον ένα αντιρατσιστικό άρθρο για την προστασία των επιστημόνων θα έδινε στον αντιρατσιστικό νόμο μια αντιλαϊκιστική διάσταση! Αλλιώς θα κινδυνεύουμε κάθε φορά να εξευτελιστεί η ίδια η αντιρατσιστική νομοθεσία και η όποια νομική και πολιτική της αξία!

Ως προς την συγκεκριμένη άποψη, μάλλον θα συμφωνούσαν οι νεκροί και ζωντανοί από το σόι της μάνας μου (: Μαρνιέροι από τους Γουργούθους, το Καρδάκι, τις Βρύσες, τον Γερακάρη και το Αμάρι), που έχυσαν αίμα σε αυτή την Μάχη, ενώ αργότερα βίωσαν εμπειρίες κυριολεκτικώς ολοκαυτώματος. Έχω διαβάσει και άλλους συγγραφείς που καταλήγουν στο συμπέρασμα του Ρίχτερ, χωρίς ασφαλώς να μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει για ρατσισμό. Μόνον με επιστημονικά/μεθοδολογικά κριτήρια θα μπορούσαν να σχολιαστούν αυτές οι εργασίες και τα συμπεράσματά τους.

Οι μελέτες αυτές έχουν ασφαλώς την σημασία τους, όπως την σημασία τους έχουν και οι διηγήσεις του παππού μου προς εμένα πάνω στα χαλάσματα που άφησαν στο πέρασμά τους οι γερμανοί, του κάποτε όμορφου σπιτιού του… για να έχουμε να θυμόμαστε, κοντά σε μπόλικα κενοτάφια. Αν αναπαρήγαγα τις διηγήσεις του Μενέλαου, που διασταύρωσα και με άλλους συγγενείς μου που πρωταγωνίστησαν σε διαφορετικές, μάλιστα, περιόδους στην Μάχη, είμαι βέβαιος ότι θα ανατρίχιαζε ο αναγνώστης αυτών των γραμμών. Ο Ρίχτερ καταλήγει σε ένα έντιμο, όχι απλώς επιστημονικώς, αλλά εθνικώς – αν μου επιτρέπετε – συμπέρασμα. Ναι, και η δική μας πλευρά διέπραξε και κατά την εισβολή των γερμανών και αργότερα κτηνωδίες σε απάντηση αυτών των εισβολέων και κατακτητών, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις «προληπτικώς» και παραλόγως, όπως μου διηγείτο ο παππούς μου και άλλοι συγγενείς.

Αυτές είναι μαρτυρίες από πολύ κοντινές μου πηγές σε ένα περιβάλλον ακόμα μαυρισμένο από τις γερμανικές φωτιές, που έκαναν εμένα, παιδί τότε, να ακούω τις διηγήσεις θηριωδιών σαν κάτι μάλλον φυσιολογικό! Με αυτή την μετα-μαρτυρία δεν θέλω να πείσω κανέναν, ούτε καν να συμβάλλω στην ιστορική αλήθεια. Θέλω απλώς να δείξω πως είναι ρατσισμός να διώκεις τον Ρίχτερ για ρατσισμό.