Ποιούς ενοχλεί ο Ηφαιστίωνας!

του Γιώργου Ροδάκογλου Στη σφαίρα του παραλόγου ζει εκ νέου η αρχαιολογική κοινότητα στην Ελλάδα με τους εμφανιζόμενους ως αυτόκλητους θ...

του Γιώργου Ροδάκογλου

Στη σφαίρα του παραλόγου ζει εκ νέου η αρχαιολογική κοινότητα στην Ελλάδα με τους εμφανιζόμενους ως αυτόκλητους θεματοφύλακες της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας, να εξαπολύουν πυρά εναντίον συναδέλφων τους.
Η διαφαινόμενη ως εμμονή τους μάλιστα, να επιτίθενται στην διεπιστημονική ομάδα της ανασκαφής του τύμβου Καστά έχει ξεπεράσει τα όρια και δεν αποκλείεται στο μέλλον να αποτελέσει αντικείμενο γραφικής παράστασης στη ζωφόρο ενός τάφου.
Η διατύπωση μιας διαφορετικής επιστημονικής άποψης σίγουρα είναι θεμιτή, όταν όμως αυτή γίνεται στο πλαίσιο οικοδόμησης ενός επιστημονικού διαλόγου.
Όταν όμως αυτή η διατύπωση εκφράζεται δια της αρθρογραφίας, τότε από μόνη της ακυρώνει την όποια επιστημονικότητά της και διατυπώνει εμμέσως την άρνησή της για άσκηση γόνιμης κριτικής.
Η προσπάθεια που επιχειρείται για την επισφράγιση μιας αποκλειστικότητας, ότι μόνο η Βεργίνα υπάρχει ως σπουδαίο Μακεδονικό εύρημα στην Ελλάδα και τίποτε άλλο, πιο εντυπωσιακό, μοναδικό και μεγαλοπρεπές σ ένα άλλο σημείο της Μακεδονίας, υποδηλώνει μια αγωνία για ανεξήγητους λόγους για το ευρύ κοινό.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μια εφορία αρχαιοτήτων που πολεμάει μια άλλη. Έχουμε υπαλλήλους του δημοσίου που κρίνουν κατ εξακολούθηση άλλους συναδέλφους ,της ίδιας ειδικότητας και του ίδιου υπουργείου. Και το ερώτημα είναι απλό.
Τι είναι αυτό τελικά που ενοχλεί τόσο πολύ;
Η προϊσταμένη της Εφορίας Αρχαιοτήτων Αιγών μπορεί να θεωρείται από ορισμένους ως αυθεντία στο χώρο της Μακεδονίας , οι αντιδράσεις της όμως απέναντι στην Κατερίνα Περιστέρη και στον Μιχάλη Λεφαντζή και οι συνεχείς αμφισβητήσεις του επιστημονικού τους έργου, δείχνουν μια αγχώδη σχέση με την συγκεκριμένη ανασκαφή, κάτι που αποτελεί έκπληξη για τα όσα η ίδια δημιούργησε και ανέδειξε ως αρχαιολόγος.
Ανάλογη αντίδραση θα μπορούσαν να έχουν από την πλευρά τους και οι υπάλληλοι της Εφορία Αρχαιοτήτων Σερρών. Να σχολιάζουν δηλαδή ενδεχόμενες οικοδομικές αστοχίες που αφορούν την αναστήλωση του παλατιού του Φιλίππου στις Αιγές. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, ακριβώς διότι δεν τους αφορά.
Αμέσως λοιπόν γίνεται αντιληπτό από τον καθένα ότι ο πόλεμος είναι μονόπλευρος.
Είναι λυπηρό να βλέπουμε γενικότερα, Έλληνες επιστήμονες να αυτοχρίζονται κριτές, εισαγγελείς και θεματοφύλακες της ελληνικής ιστορίας κρίνοντας τους πάντες , σε μια προσπάθεια να βάλουν φρένο στους νεότερους που ασκούν την ίδια δραστηριότητα.
Η υπόθεση εργασίας του Μιχάλη Λεφαντζή σύμφωνα με την οποία, το μνημείο αποτελεί ηρώο του Ηφαιστίωνα, βασίζεται στην ανάλυση οικοδομικών και αρχιτεκτονικών δεδομένων.
Οι επιγραφές που εντοπίστηκαν έξω και μέσα στον τάφο είναι γεγονός και η χρονολόγηση του μνημείου δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε καμία περίπτωση, όπως υποστηρίζει η ανασκαφέας καθώς υπάρχουν και άλλα στοιχεία που έχει στη διάθεση της.
Παρόλο που η Κατερίνα Περιστέρη προειδοποιεί τους επικριτές της «Όσοι αμφισβητείται το μνημείο θα εκτεθείτε ανεπανόρθωτα» ορισμένοι αρχαιολόγοι, συνεχίζουν τον πόλεμο ως μετέχοντες σε σταυροφορία.
Από τις εξήντα περίπου Διευθύνσεις αρχαιοτήτων στην Ελλάδα, αυτή που εξακολουθεί να εμφανίζεται ως πολέμιος αντίπαλος του Μακεδονικό μνημείου του τύμβου Καστά, είναι της Βεργίνας ,ενώ ανάμεσα στους επικριτές της Αμφίπολης υπάρχουν και επιστήμονες που αμφισβήτησαν ακόμα και τους ίδιους τους δασκάλους τους, όπως τον κορυφαίο Μανώλη Ανδρόνικο.
Τι συμβαίνει; Γιατί ειδικά η Εφορία Αρχαιοτήτων Αιγών είναι ο πολέμιος της ανασκαφικής ομάδας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Σερρών;
Αυτό το παραλήρημα ζεί αυτές τις ημέρες ο ελληνικός λαός που είναι αναγκασμένος να παρακολουθεί όλους αυτούς που τον εκπροσωπούν.
Θα ήταν προτιμότερο λοιπόν η επιστημονική αρχαιολογική κοινότητα στην Ελλάδα να αγκαλιάσει την ανασκαφή στον τύμβο Καστά και να αναπτύξει μια αγαστή συνεργασία μεταξύ των υπαλλήλων ενός υπουργείου που ως κοινή τους αποστολή έχουν μόνο την ανάδειξη του πολιτιστικού θησαυρού της Ελλάδας.
Και εάν δεν υπάρχει τέτοια διάθεση συνεργασίας, τουλάχιστον ο καθένας, ας περιοριστεί στο δικό του έργο και ας μελετάει και αναδεικνύει μόνο αυτό.