Τον Αντώνη τον εγνώρισα αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Διέθετε αυτό το πλεόνασμα ήθους που τον έκανε να ξεχωρίζει από τους άλλους. Δημο...
Δημοκράτης σοσιαλιστής μέχρις του σημείου που όταν του ζητήθηκε να είναι υποψήφιος για να ενισχυθεί το ψηφοδέλτιο του κινήματος στην Α΄ Αθήνας, το δέχτηκε, αλλά έκανε καμπάνια …καταψήφισής του και υπερψήφισης των άλλων ανθυποψηφίων του, όπως έλεγε. «Χρήστο, δεν μπορούσα πω όχι, αφού μου το ζήτησε η παράταξη. Αλλά εμείς δεν είμαστε για να εκπροσωπούμε τίποτα περισσότερο από τον εαυτόν μας και μόνον!», μου είπε, όταν τον ερώτησα γιατί τόση απροθυμία να γίνει βουλευτής (και ενώ η εκλογή του ήταν σίγουρη!). Κι όταν «κατάφερε» να μην εκλεγεί τον είδα ανακουφισμένο να συνεχίζει να κάνει ό,τι έκανε σ’ όλη του τη ζωή: Να υπερασπίζεται τον σοσιαλισμό και τη δημοκρατία και να στηρίζει όποιον είχε ανάγκη βοήθειας.
Λατινοαμερικανοί, παλαιστίνιοι και τόσοι άλλοι εκείνης της περιόδου και οι επιτροπές αλληλεγγύης που σχηματίζονταν τότε για την υποστήριξή τους, από πίσω πάντα ήταν ο Αντώνης. Το 1978, τον θυμάμαι να πρωτοστατεί κατά του μουντιάλ, όταν η διοργανώτρια χώρα Αργεντινή, γιόρταζε την κατάκτηση του τροπαίου και την ίδια στιγμή η χούντα των στρατηγών με επικεφαλής τον Βιντέλα βασάνιζε, εκτελούσε και εξαφάνιζε χιλιάδες αντιφρονούντες.
Τελευταία φορά τον συνάντησα στην προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του Μαΐου 2012 στο Σύνταγμα. Ήμασταν δεν ήμασταν 2-3.000 κόσμος. Η εικόνα απόλυτης αντιστροφής από τις συγκεντρώσεις τον Οκτώβρη του 1981, την επέτειο της εκλογικής νίκης που γιορτάσαμε χθες. «Αντώνη», του είπα, «δεν υπάρχουμε πια!». Μου απάντησε: «Οι ιδέες μας, Χρήστο, ήταν εδώ πριν από εμάς και θα μείνουν εδώ όταν κι εμείς θα έχουμε φύγει». Συγκινήθηκα και τον ευχαρίστησα για το ήθος του στη δύσκολη παραταξιακή στιγμή, που αναποφεύκτως ερχόταν.
Όταν αποχαιρετιόμαστε έσκυψε στο αυτί και μου είπε: «Σύντροφε, να σου πω την αλήθεια πάντα με γοήτευε περισσότερο η υπεράσπιση των ηττημένων…».
Αιώνια η μνήμη του!
Christos Economou
Λατινοαμερικανοί, παλαιστίνιοι και τόσοι άλλοι εκείνης της περιόδου και οι επιτροπές αλληλεγγύης που σχηματίζονταν τότε για την υποστήριξή τους, από πίσω πάντα ήταν ο Αντώνης. Το 1978, τον θυμάμαι να πρωτοστατεί κατά του μουντιάλ, όταν η διοργανώτρια χώρα Αργεντινή, γιόρταζε την κατάκτηση του τροπαίου και την ίδια στιγμή η χούντα των στρατηγών με επικεφαλής τον Βιντέλα βασάνιζε, εκτελούσε και εξαφάνιζε χιλιάδες αντιφρονούντες.
Τελευταία φορά τον συνάντησα στην προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις εκλογές του Μαΐου 2012 στο Σύνταγμα. Ήμασταν δεν ήμασταν 2-3.000 κόσμος. Η εικόνα απόλυτης αντιστροφής από τις συγκεντρώσεις τον Οκτώβρη του 1981, την επέτειο της εκλογικής νίκης που γιορτάσαμε χθες. «Αντώνη», του είπα, «δεν υπάρχουμε πια!». Μου απάντησε: «Οι ιδέες μας, Χρήστο, ήταν εδώ πριν από εμάς και θα μείνουν εδώ όταν κι εμείς θα έχουμε φύγει». Συγκινήθηκα και τον ευχαρίστησα για το ήθος του στη δύσκολη παραταξιακή στιγμή, που αναποφεύκτως ερχόταν.
Όταν αποχαιρετιόμαστε έσκυψε στο αυτί και μου είπε: «Σύντροφε, να σου πω την αλήθεια πάντα με γοήτευε περισσότερο η υπεράσπιση των ηττημένων…».
Αιώνια η μνήμη του!
Christos Economou
Τι το βάλατε αφού δεν παίζει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΙΧΑΛΗΣ