Κοιμηθείτε ήσυχα “πατριώτες”, δεν θα έρθουν..‏.

Γράφει ο Παναγιώτης Κεΐσογλου. Βλέπω την απάθεια του κόσμου και θλιβομαι.. Χωρίς να θέλω να βγάλω ούτε τον εαυτό μου απ’έξω απορώ.. Π...

Γράφει ο Παναγιώτης Κεΐσογλου.

Βλέπω την απάθεια του κόσμου και θλιβομαι.. Χωρίς να θέλω να βγάλω ούτε τον εαυτό μου απ’έξω απορώ.. Που είναι μωρέ η ανθρωπιά μας ; Που είναι η ευαισθησία μας ; Που είναι το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και η αίσθηση δικαίου ; Κάθε μέρα και μια νέα τραγωδία. Κάθε μέρα ο υγρός τάφος του Αιγαίου γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Κι εμείς απαθέστατοι κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα. Καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και κάνουμε πως λυπόμαστε. Την ώρα που θα έπρεπε να έχουν γεμίσει οι πλατείες και όλος ο κόσμος να στέλνει μήνυμα αλληλεγγύης σε όλου του κόσμου τους κατατρεγμένους. Την στιγμή που θα έπρεπε σύσσωμη η Ευρωπαϊκή κοινότητα να απαιτεί λύση γι’ αυτή την τραγωδία. Ο κόσμος που ξεσηκώθηκε για την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες και κατέκλυσε τις πλατείες τώρα σιωπά. Εύγε !

Τόσο πολύ αποξενωθήκαμε λοιπόν ; Τόσο γρήγορα ξεχάσαμε τη Μικρασιατική καταστροφή και τους δικούς μας νεκρούς ; Τόσο πολύ σάπισαν τα ιδεώδη που μας μάθαιναν στο σχολείο. Ας δούμε μωρέ τις φωτογραφίες, ας γίνουμε για μια στιγμή άνθρωποι, ας μπούμε για λίγο στη θέση αυτών των παιδιών. Για μικρά παιδάκια μιλάμε, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν τίποτα, που δεν έκαναν κακό σε κανέναν, που τα ματάκια τους γνώρισαν μόνο πόνο και θλίψη από την κοινωνία μας. Την κοινωνία του ήθους, των αρχών, των αξιών και είπαν να φύγουν μακριά μας. Γέμισαν από τη συμπαράσταση μας, την κατανόηση μας, την αλληλεγγύη μας και θέλησαν να φύγουν μακριά για να μην μας μολύνουν με την αθωότητα τους.
Έφυγαν για μέρη μακρινά, εκεί που δεν μετράνε την καταγωγή, τη μόρφωση την κοινωνική υπόσταση και την οικονομική ευμάρεια. Για εκείνα τα μέρη που δεν μετράνε την τιμή των ανθρώπων αλλά την αξία της ζωής.

Γυρνάμε λοιπόν στο σπίτι και βλέποντας τηλεόραση μαθαίνουμε για αλλη μια μαζική δολοφονία στα ανοιχτά της Μεσογείου. Συγκαταβατικά κουνάμε το κεφάλι και γυρνάμε πλευρό. Περιμένουμε το επόμενο θέμα που το ευαισθητοποιημένο δελτίο θα παρουσιάσει τη φωτογράφιση της Αντζελίνας Τζολί με τα 6 παιδιά της για να χαρούμε με την χαρά της.. Βλέπεται αυτά τα παιδιά είναι ενός ανώτερου θεού.. Κλείνοντας κάνουμε και ένα σχόλιο ως καλοί σαμαρείτες.. Άδικος ο θάνατος αυτών των παιδιών.
Άς κοιμηθούμε όλοι ήσυχα, έτσι και αλλιώς δεν πνίγηκαν τα δικά μας παιδιά, ούτε πόνεσαν οι δικοί μας άνθρωποι. Δεν ήρθαν και αυτοί οι βρωμιάρηδες στην πόλη μας να μας χαλάσουν το ντεκόρ στις πλατείες μας.. Πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα και πρέπει να τις στολίσουμε με αμέτριτα λαμπιόνια.
Για ύπνο τώρα μέχρι το επόμενο δελτίο ειδήσεων που θα παρουσιάζει πτώματα παιδιών που τα ξεβράζει η θάλασσα.

Στους πιο “ευαισθητοποιημένους” όπως εμένα διαβάζω και μερικά στάτους όπως και το παρόν κείμενο πως όλοι είναι συγκλονισμένοι από το άδικο τέλος των παιδιών. Συγκλονίστηκε λέει ο κόσμος με τα πτώματα των μικρών αγγέλων. Μα πως είναι δυνατόν ;; Ένας κόσμος που δε βλέπει, δεν ακούει, δε μιλάει, δε γνωρίζει, δε συγκλονίζεται…
Αλλά δεν πειράζει εμείς το καθήκον μας το κάναμε.. Γράψαμε και μια μπούρδα παραπάνω, πήραμε και μερικά like και όλα καλά..

“Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς" λέει ο κόσμος. "Δεν είναι στο χέρι μας”. Ανήθικες φράσεις εφησυχασμού και απένοχοποίησης...
Κάνοντας όμως τα στραβά μάτια δημιουργήσαμε μια κοινωνία που δεν σέβεται, δεν καταλαβαίνει, δεν συμπονεί και δεν υπολογίζει ούτε την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η εικόνα αυτών των παιδιών θα μας στοιχειώνει όλους.
Χάσαμε και χάνουμε καθημερινά την ανθρωπιά μας.
Εμείς χάσαμε, Εμείς ντροπιαστήκαμε.
Είμαστε τόσο λίγοι που δεν μπορούμε να σώσουμε ούτε τα ίδια μας τα παιδιά.
Μας αξίζει αυτή η ήττα, τελικά.

Όπως έχω ξαναγράψει, δυστυχώς έχουμε γίνει σκληρόπετσοι, διότι τα μάτια μας πλέον έχουν συνηθίσει και η ψυχή το ίδιο. Και όλοι εμείς που τώρα δηλώνουμε σοκαρισμένοι από τις φωτογραφίες πνιγμένων παιδιών, ας μην κλαίμε και ας μην απορούμε που πήγε η ανθρωπιά και η αγάπη. Ας κλείσουμε τα μάτια για να μην βλέπουμε. Και για να εξιλεωθούμε ίσως πάμε και καμιά κουβέρτα ως ένδειξη αλληλεγγύης για να μας δει ο κόσμος και μετά να κλειστούμε ξανά στο αποστειρωμένο καβούκι μας.

Υ.Γ. Να θυμόμαστε όλοι πως χωρίς συμμετοχή, χωρίς αντίσταση, χωρίς δράση, στο τέλος θα είναι σαν να βγαίνουμε από την αίθουσα ενός σινεμά και η ζωή συνεχίζεται..