Ναύτες, του θανατά

Φάτα μοργκάνα . Μέσα στο ταραγμένο πέλαγος, με τα στοιχειά και τα δαιμόνια να λυσσομανάνε, κι εσύ, πάνω στα μαύρα σύννεφα βλέπεις το...

Φάτα μοργκάνα. Μέσα στο ταραγμένο πέλαγος, με τα στοιχειά και τα δαιμόνια να λυσσομανάνε, κι εσύ, πάνω στα μαύρα σύννεφα βλέπεις τον κήπο του σπιτιού σου να ορθώνει τα δένδρα του, ενώ απ’ την καμινάδα στη στέγη βλέπεις να ορθώνεται γλυκός ο καπνός απ’ τη μαγειρική της μάνας σου. Παράδοξο,
λένε, οπτικό φαινόμενο η φάτα μοργκάνα ταξιδεύει τόπους σε άλλους τόπους και παίζει το παιχνίδι του χρόνου με τους τρόπους των ψυχών, από
ένα μαύρο σύννεφο κρέμεται η Ελλάδα, μετεωρίζεται και κοιτάζει την άβυσσο. Της μιλούν και της λένε ότι είναι ορφανή από λαό - και χωρίς τον λαό της η χώρα χάνει το σχήμα της, ούτε με εκκλησάκι κρεμασμένο απ’ τα σύννεφα μοιάζει, ούτε και κάτω απ’ τα πόδια της, πάνω απ’ τις θάλασσες, φτερουγίζει σύντροφος άγγελος η άλλη ψυχή ζώσα...
Κι εμείς, το 98,5 % εμείς, είμαστε αιχμάλωτοι της τραγωδίας και της γελοιότητος. Τα δεδομένα:

• To AΕΠ της χώρας είναι τώρα στα 175 δισ. Πριν από την κρίση-εργαλείο-για-την-άλωσή μας, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οι γεωργοί, οι επαγγελματίες και οι τίμιοι επιχειρηματίες παρήγαγαν εθνικό πλούτο αξίας 232 δισ.
• Σήμερα το δημόσιο χρέος της χώρας ανέρχεται στα 319 δισ., στο 178% του ΑΕΠ.
• Ταυτοχρόνως το ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων ανέρχεται στα 210 δισ.
• Το ιδιωτικό χρέος προς το ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στα 120 δισ. περίπου (80 δισ. στην εφορία, 20 δισ. στα ασφαλιστικά ταμεία και γύρω στα 4 δισ. στις ΔΕΚΟ). Το δημόσιο χρέος προς τους ιδιώτες αγγίζει τα 11 δισ.
• Τα «κόκκινα» δάνεια, επιχειρηματικά, στεγαστικά, καταναλωτικά, συμποσούνται στα 106 δισ.
• Οι καταθέσεις των Ελλήνων στο εξωτερικό (του 2-3% του πληθυσμού, που μετά την κρίση μπορεί να αυξήθηκε μια-δυο μονάδες ακόμα) υπολογίζονται γύρω στα 150 δισ. Οι καταθέσεις των Ελλήνων στο εσωτερικό, μικρές, μεσαίες και ρέουσες επιχειρηματικές, υπολογίζονται στα 140 δισ.
• Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κόστισε στους φορολογούμενος 45 δισ., με τις τράπεζες να εξακολουθούν να εισπράττουν εξοφλητικά απ’ τους οφειλέτες με επιτόκια έως και 16-18%! Η επόμενη ανακεφαλαιοποίηση μένει ακόμα «ανοιχτή», ως προς το ύψος της.
• Το κόστος λειτουργίας του κράτους ετησίως ανέρχεται στα 55 δισ. (απ’ τα οποία οι μισθοί και οι συντάξεις απορροφούν τα 16-17 δισ.).
• Κατά τη διάρκεια της κρίσης οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι υπέστησαν μείωση εισοδήματος κατά 42%, πλην εκείνων που το απώλεσαν καθ’ ολοκληρίαν μένοντας άνεργοι. Επίσης, πλήθος εξ όσων φτώχυναν κατά 42%, πληρώνονται ατάκτως ή καθόλου κι εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας.
• Κατά το ίδιο διάστημα οι ίδιοι πολίτες κι ακόμα περισσότεροι (επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες κ.ά.) επιβαρύνθηκαν φορολογικώς κατά 25-30% μέσω άμεσων και έμμεσων φόρων.
• Ενδεικτικώς: κατά το εν λόγω διάστημα η φορολόγηση των ακινήτων αυξήθηκε πάνω από 6.000 μονάδες της αρχικής (2008). Ενώ έχουν κλείσει πάνω από 600.000 μαγαζιά κι έχουν μεταναστεύσει πάνω από 300.000 πρόσωπα.
• Τέλος, το τελευταίο κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων ανήλθε στα 26 δισ. Ειρήσθω εν παρόδω ότι τα ασφαλιστικά ταμεία λεηλατούνται ανηλεώς ήδη απ’ το 1953. Εως το 1980 τα ταμεία ήταν υποχρεωμένα να διαθέτουν άτοκα τα κεφάλαιά τους στις τράπεζες. Επί Σημίτη υποχρεώθηκαν να «επενδύσουν», με αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες, ώσπου εν τέλει να ληστευθούν αγρίως μέσω των ομολόγων και να ληστευθούν τελείως με το PSI.

Απ’ τον παραπάνω κατάλογο πλείστα όσα δεινά παραλείπονται και πλείστες όσες παράπλευρες απώλειες δεν αναφέρονται - παρενέργειες που οι ίδιες ξεχωριστά ή ο συνδυασμός τους έχουν πλήξει κάθε τάξη, κάθε πολίτη και κάθε πρόσωπο σ’ αυτήν τη χώρα, πλην ολίγων που εξακολουθούν να πλουτίζουν ακόμα (και από τα βάσανά μας)...
Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης είναι γνωστά, από τη διαρκώς αυξανόμενη φτώχεια έως τις αυτοκτονίες - να μην τα απαριθμήσω, θα χρειασθούμε περισσότερες σελίδες από τον αριθμό των κλειστών μαγαζιών, των πεινασμένων παιδιών, των άνεργων κι όλων των άλλων πληγών του Φαραώ που μας ταλανίζουν. Σημασία έχει ότι η υπόσταση της χώρας έχει τεθεί υπό το ερώτημα της παρακμής κι ενδεχομένως της κατάρρευσης.
Η αποτυχία να βγάλουν την Ελλάδα απ’ το σπιράλ του θανάτου εκείνοι που την έβαλαν σε αυτό ήταν δεδομένη. Οι κυβερνήσεις από τον κ. Παπανδρέου έως τον κ. Σαμαρά βάθυναν την υποτέλεια της χώρας, καταρράκωσαν το πολίτευμα, απαξίωσαν την πολιτική, ξεζούμισαν τον λαό, αποσάθρωσαν την κοινωνία, ξεχαρβάλωσαν το όποιο κράτος και οι πολίτες τούς έστειλαν στον αγύριστο (εκτός κι αν τους γυρίσει πίσω η Αριστερά που αυτομόλησε στην πολιτική τους, τα έργα τους, τις πράξεις τους, ενίοτε και στη ρητορική τους). Διότι αυτό είναι το πρόβλημά μας σήμερα. Η Αριστερά υποσχέθηκε την έξοδο της χώρας απ’ την παγίδα που της στήθηκε και από την παθολογία που η ίδια παράγει και υφίσταται.
Οταν όμως η Αριστερά υιοθετεί ή παγιδεύεται στη νεοφιλελεύθερη κι ακροδεξιά πολιτική που ασκούσε η Δεξιά, τότε η εντροπία της χώρας είναι εξασφαλισμένη.
Απόδειξη, η καθημερινότητά μας. Η οποία χαρακτηρίζεται από μια τραγικότητα που περιέχει τη γελοιότητα όπως τα «γεμιστά» τα «μακαρόνια» τους. Γελοιότης βροντώδης όπως εκείνη του κ. Φίλη όταν έλεγε ότι «όποιος πηγαίνει το παιδί του στο ιδιωτικό σχολείο αναλαμβάνει και το κόστος της επιλογής», όπως και ο κ. Πρωθυπουργός όταν πήγε τα δικά του παιδάκια σε πανάκριβα σχολεία. Εύγε της ανοησίας (του κ. Φίλη), εύγε και του λαϊκισμού (του κ. Φίλη). Οσο
για την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, αυτή δεν γίνεται με ευχέλαια για το μάθημα των θρησκευτικών κι άλλες ισοϋψείς γελοιότητες. Οπως αυτές που καθημερινώς πλέον ξεστομίζει ο κ. Κατρούγκαλος, ο οποίος
πλέον δεν εγγυάται ούτε το «όριο» των 1.000 ευρώ στην απομείωση των συντάξεων, ξεπερνώντας τον εαυτόν του σε έναν φρενήρη παροξυσμό εξίσωσης προς τα κάτω, που ατιμάζει την Αριστερά όπως ο εκ των Τριάκοντα Τυράννων Κριτίας ατίμασε τον δάσκαλό του Πλάτωνα.
Μια πολιτική με σπαράγματα, άλλοτε σπαρακτικά και άλλοτε θρασύτατα, που συνδέει συχνά το τραγικό με το γελοίο, χωρίς να μπορεί πάντα να ξεχωρίσει κανείς με σιγουριά ποιο είναι απότοκο ποιου και ποιο προϋπόθεση του άλλου. Είναι
τραγικό ή γελοίο να βαφτίζεις εκατομμύρια φτωχούς σε πλούσιους και να τους αλλάζεις τον αδόξαστο στη φορολογία; Είτε τραγικό, είτε γελοίο, είναι πάντως μάταιο, είναι σαν να βαφτίζεις το κρέας σε ψάρι και να σου βγαίνουν ραπανάκια για την όρεξη,
καθ’ ότι ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Είναι τραγικό για την Αριστερά να εφαρμόζει μια ακροδεξιά πολιτική και ταυτοχρόνως γελοίο όταν γνωρίζει ότι αυτή η πολιτική είναι ατελέσφορη.
Τζάμπα εξευτελίζεται η κυβέρνηση, όπως τώρα με τον Ολάντ. Αίφνης ξανά Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία (μιας και το λέει η Γερμανία), διότι και η Γαλλία έχει λαμβάνειν απ’ το προτεκτοράτο - «τεράστιες» γαρ «οι επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα» καθώς διαπιστώνει (και διακηρύσσει) η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, κυρία Νούλαντ.
Ομως, καμιά συμμαχία δεν είναι συμμαχία όταν ο ένας εκ των συμβαλλομένων είναι ανίσχυρος και επιπλέον πάει και για ραγιάς, ξεπουλώντας ό,τι έχει και δεν έχει. Ραγιάς (και ως εκ τούτου) και πονηρός. Πτωχοπρόδρομος, καλύτερα σου λέει να ’χω δυο αφεντικά παρά ένα, θα ελίσσομαι. Αφρων. Ο κ. Ολάντ είναι το ισοδύναμο της κ. Μέρκελ. Αλλά ακόμα κι αν τυχόν βρεθεί κάποτε το Βερολίνο σε αποδρομή, Μέρκελ θα γίνει ο Ολάντ και ο ραγιάς ραγιάς θα μείνει. Κι όμως
με επικοινωνιακά μεγαλεία και προπαγανδιστικά ταρατατζούμ παρουσιάζεται η επίσκεψη Ολάντ - «εβδομήντα επενδυτές τον συνοδεύουν» (για καλό;), που ήταν δέκα, οι εξής τέσσερις, αναλόγως των φιλέτων που τους ενδιαφέρουν. Αυτή είναι η αξιοποίηση
της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, που έλεγε ότι θα καταφέρει ο κ. Τσίπρας: «οι Ελληνες μετανάστες που τρελαίνονται στη Γερμανία», όπως έγραφε χθες το «Εθνος» σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ της συναδέλφου κυρίας Κατερίνας Ροββά. «Γεμίζουν οι Ελληνες μετανάστες τα ψυχιατρεία του Βερολίνου. Εμφανίζουν προβλήματα όμοια με αυτά των προσφύγων πολέμου» -
- αχ, Ελλάδα μου, πόλεμο χάνεις.
Και σαν ένα άθροισμα σκιών πάνω στα σύννεφα στέκεις να κοιτάζεις στην άβυσσο που χάσκει κάτω απ’ την ανάσα σου πιο μαύρη απ’ τις μαύρες θάλασσες του Αδη...
ΥΓ.: Προς τον Θανάση Καρτερό, παλιό μου διευθυντή στον «Ριζοσπάστη» κι αγαπημένο σύντροφο: Θανάση, αυτά που έγραψες σε μένα, να πας να τα πεις σε μιαν ανάπηρη γυναίκα που της κόβεις τη σύνταξη με τα χεράκια σου.