Κλαζομένιοι στον καθρέφτη τους

Στον χθεσινό Τύπο διάβασα 23 φορές τη λέξη «αφήγημα» . Πάει το «διακύβευμα» , έχασε τα σκήπτρα. Καλημέρα σας ! στη Φωλιά των Λύκων μιλάν...

Στον χθεσινό Τύπο διάβασα 23 φορές τη λέξη «αφήγημα». Πάει το «διακύβευμα», έχασε τα σκήπτρα.
Καλημέρα σας! στη Φωλιά των Λύκων μιλάνε τη γλώσσα της Φάρμας των Ζώων. Οταν θα αρχίσει και η κοινωνία να μιλάει αυτή τη γλώσσα , «η δουλειά θα έχει γίνει» και στο «τέλος της ημέρας» η ομογενοποιημένη σκέψη θα έχει επικρατήσει. Τώρα που η Αριστερά του Ολαντρέου κέρδισε το «νέο» αυτομολώντας στο «παλιό» της Δεξιάς, η παράθεση ορισμένων λέξεων της οργουελιανής γλώσσας που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα θα είναι, υποθέτω, μια παρηγοριά για τις έννοιες που ανασκολοπίζονται από δαύτες.
Ισοδύναμο: Το πιο εύκολο, απ’ όταν έγινε φανερό ότι το ισοδύναμο του κ. Σαμαρά είναι ο κ. Τσίπρας.
Σύνορα: Αυτά που διαπιστώνουν ο κ. Τσίπρας, η κυρία Μέρκελ, ο κ. Ομπάμα και ο κ. Ερντογάν ότι φυλάσσονται δύσκολα.
Εθνικιστής: Aυτός που δεν είναι πατριώτης.
Χρυσαγίτης: Ο εθνικιστής που νομίζει ότι είναι πατριώτης και ότι τον Ιησού Χριστό τον σταύρωσαν οι Εβραίοι.
Ρατσιστής: Αυτός που νομίζει ότι όλοι οι άλλοι είναι αδερφές εκτός απ’ τη μαμά του.
Τεμπέλης: Ο Ελληνας που βαριέται να οδηγεί Φολκς Βάγκεν και δεν περνάει ΚΤΕΟ.
Διεφθαρμένος: Το ίδιο.
Καρότο: Οταν σε βαράνε με μαστίγιο.
Σβέρκος: Ψωνίσαμε...
Διεθνιστής: Αυτός που συμπάσχει με τους κολασμένους.
Συνταξιούχος: Φίλος του κ. Φλαμπουράρη.
Μνημόνιο: Οποιος το εφαρμόσει καλύτερα.
Μικρομεσαία επιχείρηση: εκείνη που δουλεύει για ένα κράτος που δουλεύει για τα λαμόγια.
Μαζί τα φάγαμε: Οχι, ώσπου να μας τα φάνε όλα οι τράπεζες και η εφορία.
Εφορία: Η θεά Κάλι με τα είκοσι χέρια και τα διακόσια δάχτυλα. Χοντρά δάχτυλα.
Πλούσιος: Οποιος βγάζει πάνω από 20.000 ευρώ τον χρόνο.
Αποστάτης: Οποιος μένει πιστός στις αρχές του.
Μνημόνιο (2): Αν το εφαρμόσετε θα καταστραφείτε, αν δεν το εφαρμόσετε θα καταστραφείτε.
Χρέος: Οταν η Αθήνα θα καίγεται, όταν το Βερολίνο θα καίγεται, όταν η Μόσχα θα καίγεται, όταν η Ουάσινγκτον θα καίγεται, το χρέος θα ζεσταίνει τα χέρια του.
Μνημόνιο 3: Το τέταρτο μνημόνιο.
Αντισημίτης: Οταν κάνεις κριτική στο Ισραήλ για τον φόνο και σε βγάζει αντισημίτη η Μοσάντ για να την ακυρώσει.
Ψεκασμένος: Η αθλιότης εκείνου που τον αποκαλεί έτσι.
Λαϊκιστής: Ο λαός. Ποτέ οι δημαγωγοί.
Βροχή: Επενδύσεων.
Βρεγμένοι: Εσείς.
Προκρούστης: Δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ.
Silver Alert: Για τις λέξεις καπιταλισμός, εργατική τάξη, ιμπεριαλισμός, αντιιμπεριαλισμός, μαμά πεινάω, πατρίδα, διεθνισμός, πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, Αλέξης Τσίπρας, αλήθεια, σοσιαλισμός, ελευθερία, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, πονάω, αυτοκτονία, μανούλα μου, Σύνταγμα, φιλότιμο, ωράριο, ψυχαγωγία, εφάπαξ, επικουρική, αξιοπρεπής περίθαλψη, δάσκαλοι παντού, φυσικός δικαστής, γεμιστά με κιμά και θεία Φωτούλα,
διότι, 40 χρόνια τώρα η θεία μου τα λέει και η ανεπρόκοπη αφεντιά μου από γαλλικά μόνον je suis aujourd’hui malade, madame ήξερε να λέει στο μάθημα...

ΥΓ.: Εξηγώντας ο κ. Τάσος Κωστόπουλος της «Εφημερίδας των Συντακτών» τις αιτίες για την αποτυχία της ΛΑ.Ε. στις πρόσφατες εκλογές, ανάμεσα σε άλλα γράφει:
«Το χαρακτηριστικότερο μήνυμα το εξέπεμψε η εμβληματική σύσταση του ψηφοδελτίου Επικρατείας: στη δεύτερη θέση, μετά τον παλαίμαχο (και αμφιταλαντευόμενο) Μανώλη Γλέζο, τοποθετήθηκε όχι κάποιο ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς ή του κοινωνικού κινήματος, αλλά ένας γελοιογράφος του συγκροτήματος Χατζηνικολάου, των “Επικαίρων” και του “Εφοπλιστή” (Στάθης Σταυρόπουλος), η επιλογή του οποίου γεννά μάλλον δυσάρεστους συνειρμούς για τη σχέση του εγχειρήματος με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Οσοι προσερχόμαστε από την “Ελευθεροτυπία” δεν ξεχνάμε πως ο επιφανής γελοιογράφος έδωσε το 2011 πεισματικές μάχες για να αποτραπεί κάθε απεργιακός αγώνας ενάντια στη μονομερή στάση πληρωμών που είχε κηρύξει η εργοδοσία και πως, όταν ξεκίνησε τελικά η πολύμηνη απεργία μας, απηύθυνε με το ύστατο δημοσίευμά του δημόσιες ευχαριστίες στα αφεντικά, προτού καταφύγει στη φιλόξενη στέγη ενός εργοδότη. Αλλά και μεταξύ όσων αγνοούν αυτή την εύγλωττη μικροϊστορία, υπάρχουν χιλιάδες πρώην φοιτητές που θυμούνται πως, όταν στις 8 Μαρτίου του 2007 τους τσάκιζαν στο Σύνταγμα τα ΜΑΤ του Καραμανλή, ο εκλεκτός της ΛΑ.Ε. αναπαρήγε στο σκίτσο του αυτούσια την τότε κυβερνητική προπαγάνδα για τους “τζάμπα μάγκες κουκουλοφόρους” που “μόλυναν” τα εθνικά ιερά και όσια του Αγνώστου Στρατιώτη.
Μικρολεπτομέρειες; Ενδεχομένως. Οπως όμως διδάσκει η πρόσφατη εμπειρία (και τραγωδία) του ΣΥΡΙΖΑ, ο δρόμος για μια μεγάλη συνθηκολόγηση περνά συνήθως από την ανοχή σε πολλές μικρές, “πραγματιστικές” διευθετήσεις...».

Είναι πολλά χρόνια που ο κ. Τάσος Κωστόπουλος (εκ των «Ιών» της «Ελευθεροτυπίας» και τώρα συντάκτης της «Εφημερίδας των Συντακτών») έχει αναλάβει τον ρόλο του προσωπικού μου συκοφάντη. Δεν γνωρίζω τι ευχαρίστηση του προκαλεί κάτι τέτοιο, αλλά κατά καιρούς ο ίδιος και οι όμοιοί του με έχουν κατηγορήσει για: αντισημίτη, φαιοκόκκινο, εθνικιστή, σταλινικό, νεοκομμουνιστή, παλαιοκομουνιστή, καθαρευουσιάνο, σεξιστή, λαϊκιστή, γλωσσολόγο των ταξιτζήδων, εργοδοτικό, πάρτυ άνιμαλ και δεν συμμαζεύεται. Αν ήταν έτσι, θα έπρεπε να έχω «εξαφανισθεί» απ’ την πιάτσα ή η σχέση μου με τους αναγνώστες θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που και εκείνοι και εγώ νιώθουμε ότι έχουμε. Με τους παλαιότερους 35 χρόνια τώρα, με τους νεότερους υπό την καθημερινή κρίση τους. Δεν ζήτησα ποτέ το δίκιο μου από τους συκοφάντες, διότι ουδείς ποτέ βρίσκει το δίκιο του από δαύτους. Ομως είναι ένα πράγμα με το οποίο απορώ: η σιωπή πολλών συναδέλφων.
Οταν, για παράδειγμα, είχα γράψει για τα «ντόμπερμαν της ενημέρωσης», διεκτραγωδώντας τον τρόπο που στις ειδήσεις του Mega κατασπάραζαν τους «αντιφρονούντες», η διοίκηση του καναλιού είχε υποχρεώσει τότε τους εργαζόμενους στο κανάλι να υπογράψουν ένα ψήφισμα εναντίον μου (μέσες-άκρες με τις ίδιες κατηγορίες του λαϊκιστή κ.τ.λ.). Σιωπή από πολλούς συναδέλφους, πλην Λακεδαιμονίων, όπως ο κ. Νίκος Ξυδάκης, που είχε αντιδράσει έντονα σε άλλη περίπτωση (όταν η κατηγορία ήταν: «εθνικιστής»), ή ο μακαρίτης Σεραφείμ Φυντανίδης (όταν η κατηγορία -από πλευράς ισραηλινής πρεσβείας- ήταν «αντισημίτης») ή ο κ. Γιώργος Παπανδρέου (ως Υπουργός Εξωτερικών τότε) για το ίδιο. Τώρα ο προσωπικός μου συκοφάντης με κατηγορεί (και) για «εργοδοτικό», ενώ δεκάδες συνάδελφοι στην «Εφημερίδα των Συντακτών» γνωρίζουν την αλήθεια. Αναρωτιέμαι γιατί αφήνουν τη συκοφαντία να ανθεί ανάμεσά τους, προς τι η σιωπή τους; Δεν είναι ότι χρειάζομαι την υπεράσπισή τους -35 χρόνια δημόσιου και ιδιωτικού βίου είναι στη διάθεση όλων- αλλού είναι το πρόβλημα: στο ότι δεν υπερασπίζονται οι ίδιοι τον εαυτόν τους από τη διαβολή που τους υπόσχεται ότι θα τους φάει τελευταίους. Αυτοί που ανέχονται τα σαπρόφυτα να βυσσοδομούν μπορεί να τη γλιτώσουν στο τέλος οι ίδιοι, αλλά θα έχουν αφήσει «πολλούς Εβραίους δίπλα τους να καούν», κοιτάζοντας απ’ την άλλη μεριά.
Με πολλούς, πάρα πολλούς, συναδέλφους της «Ελευθεροτυπίας» υπήρξαμε, παρά τις όποιες διαφωνίες μας, φίλοι και σύντροφοι, ξέρω ότι με τον εμπαθή αυτόν άνθρωπο δεν έχετε σχέση ούτε ήθους, ούτε ψυχής, σας χαιρετώ λοιπόν και όπως πάντα εύχομαι καλή επιτυχία στην προσπάθειά σας...
(Και, εννοείται, διάλογο με τον συκοφάντη και την παρέα του δεν θα ανοίξω...)