Μια φωτογραφία φέρνει τη μεγάλη ανατροπή...

Achilles M. Peklaris . Συγνώμη που θα το πω, αλλά ο μικρός Σύριος που πνίγηκε στο δρόμο προς την Κω δεν είναι το μοναδικό παιδί που έ...

Achilles M. Peklaris.

Συγνώμη που θα το πω, αλλά ο μικρός Σύριος που πνίγηκε στο δρόμο προς την Κω δεν είναι το μοναδικό παιδί που έχει χάσει τη ζωή του στο Αιγαίο ή στη Μεσόγειο. Σαν αυτόν υπάρχουν χιλιάδες παιδάκια (και ενήλικοι) που η θάλασσα έγινε ο τάφος τους.

Και δεν είναι ότι έχουμε άγνοια για το τί συμβαίνει. Τέτοιες ιστορίες γράφονται καθημερινά, πολύς κόσμος φωνάζει για τους πρόσφυγες, για τις εκατόμβες αθώων που χάνονται στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον θάνατο, τον πόλεμο και την πείνα, για την δολοφονική αδιαφορία της ΕΕ.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους, τη βαρύτητά τους, την επιρροή τους. Όσες φορές και να γράψουμε ή να πούμε ότι “πενήντα, εξήντα, εκατό, επτακόσιοι αθώοι πνίγηκαν στα ανοικτά του τάδε νησιού”, η αντίδραση είναι το ίδιο χλιαρή. Το μάτι περνάει αδιάφορα το σχετικό κείμενο, αποφεύγοντας να οπτικοποιήσει το γεγονός. Κι αυτή είναι μια ενστικτώδης, ανθρώπινη άμυνα απέναντι στη φρίκη.

Μια φωτογραφία, όμως, φέρνει τη μεγάλη ανατροπή.
Το σώμα ενός μικρού παιδιού είναι μια πολύ αρχετυπική εικόνα.
Η εικόνα ενός νεκρού ανθρώπου είναι μια πολύ σκληρή εικόνα.
Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη ψυχή που να μη σοκάρεται, να μη θυμώνει και να μη γεμίζει με θλίψη βλέποντας ένα νεκρό παιδί στην ακροθαλασσιά, εκεί ακριβώς που άλλα παιδιά παίζουν ανέμελα με τα κουβαδάκια τους.

Δεν δημοσίευσα την φωτογραφία γιατί δεν άντεξα να το κάνω.
Δεν μπορώ όμως να μην παρατηρήσω την τεράστια επίδραση που είχε σε μαζικό επίπεδο, σε σχέση με τα γραπτά ή τα λόγια.
Ότι ξύπνησε ανθρώπινα ένστικτα εκεί που ούτε καν το περίμενες.
Ότι έγινε σύμβολο μιας φρίκης που πρέπει να τελειώσει, όπως κι άλλες φωτογραφίες έγιναν σύμβολα στην Ιστορία.
Και ότι, επίσης, “στάμπαρε” με τον λεκέ της μισανθρωπιάς εκείνους που την είδαν και δεν ένιωσαν απολύτως τίποτα.
Μπροστά σ' αυτή την εικόνα ξεχωρίζουν οι Άνθρωποι από τους μισάνθρωπους.
Ευτυχώς οι πρώτοι είμαστε πολύ περισσότεροι.
Το μόνο που μένει είναι να ενεργοποιηθούμε, ο καθένας με τις δυνάμεις που διαθέτει και όπως νιώθει.