Εκεί όπου η ελπίδα πεθαίνει, η αποχή είναι όρος αξιοπρέπειας!

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Ποιος σκότωσε την ελπίδα για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης - στη θέση των μνημονίων - με εκδημοκ...

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Ποιος σκότωσε την ελπίδα για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης - στη θέση των μνημονίων - με εκδημοκρατισμό και παραγωγική αναδιάρθρωση; Ποιός σκότωσε την ελπίδα για μια νέα μεταπολίτευση χωρίς διαπλοκή, παρεοκρατία, κομματοκρατία και οικογενειοκρατία; Ποιος δολοφονεί την αξιοκρατία χάριν των ημετέρων και διαστρέφει την προοδευτική πολιτική αφήγηση μέσα από έναν φαρισαϊσμό χωρίς τσίπα; Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας: σημειολογικώς ως ευρωπαίος αριστερός και οντολογικώς ως πρωθυπουργός και ηγέτης ενός κύκλου εξουσίας που διακρίθηκε από υποκρισία, φτηνιάρικο τακτικισμό και αμετροέπεια την στιγμή κατά την οποία η ανικανότητά του ήταν πασιφανής.

Μα, φταίει ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβερνητική του παρέα για την εξευτελιστική εξέλιξη της μεταπολίτευσης του 1974; Για την πτώχευση και την φτωχοποίηση στην Ελλάδα, για την αθεράπευτη οικονομική και κοινωνική παθογένεια, για την δραματική παραγωγική στρέβλωση και την κουλτούρα που την συνοδεύει και την αναπαράγει; Όχι ασφαλώς! Για αυτά ευθύνεται το κυρίαρχο πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974, υπό τον δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρεοκρατία που τον καθιστά στην πράξη λειτουργικό πολιτικό θεσμό, ευθύνονται επειδή με συνοπτικές διαδικασίες και μέσα σε ένα εξάμηνο πέτυχαν να σκοτώσουν την ελπίδα πως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, οι οποίες θα μπορούσαν με αγώνα, υψηλό δημοκρατικό φρόνιμα, ήθος, εντιμότητα και γνώση να θέσουν τα θεμέλια για την ανατροπή αυτού του σάπιου κυριολεκτικώς (και με την επιβεβαίωση της τρόικας) καθεστώτος διαφθοράς, διαπλοκής και χυδαίας αντιπαραγωγικής και αντιδημοκρατικής κουλτούρας.

Δηλαδή το «αμάρτημα» του Αλέξη Τσίπρα είναι μόνον αυτό; Μόνον αυτό! Η δολοφονία της ελπίδας στην Ελλάδα για μια προοδευτική κοινωνική εξέλιξη και της ελπίδας για μια Ευρώπη των λαών και όχι των ελίτ, της δημοκρατίας και όχι του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού και του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Μα, είναι δυνατόν να έβλαψε τόσο πολύ την ελπίδα για μια προοδευτική εξέλιξη στην Ευρώπη ο Αλέξης Τσίπρας; Δυστυχώς είναι, και αυτό έχει να κάνει με την δραματική αντίφαση μεταξύ της πολιτικής του ρητορείας και του τρόπου που επιχείρησε να διαπραγματευτεί το Ελληνικό Ζήτημα, καταλήγοντας να δώσει την εντύπωση (:mental picture) πως ο νεοφιλελεύθερος αντίπαλος είναι πανίσχυρος και πως για να μην χρεοκοπήσουν οι επιμέρους χώρες, το σώφρον που έχει να κάνει η ευρωπαϊκή αριστερά είναι να συνθηκολογήσει με αυτόν!

Παραμύθια, δηλαδή, και απλοϊκές σαχλαμάρες, από τις οποίες πίστευε κανείς ότι η αριστερά έχει απαλλαγεί εντελώς, χωνεύοντας με ψυχραιμία την ιστορία των αριστερών κινημάτων και της διανόησης των προηγούμενων εκατό ετών! Ο Αλέξης Τσίπρας απλώς έπαιξε θέατρο ανατροπής στο εσωτερικό και στην Ευρώπη, χωρίς ίχνος σύγχρονης ανατρεπτικής μεθοδολογίας και στρατηγικής. Όλα δομήθηκαν στο εφήμερο «εμφανίζεσθαι» και όχι σε ένα βιοοικονομικώς και βιοπολιτικώς οργανωμένο «υπάρχειν». Όλα ήταν μία χυδαία μορφή δημοσίων σχέσεων και τίποτα περισσότερο. Και αυτό αποτελεί το χειρότερο χτύπημα κάτω από την μέση για την αριστερά του 21ου αιώνα.

Ήταν και είναι η πρακτική του Αλέξη Τσίπρα και όσων συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν, που υπονομεύει την σύγχρονη αριστερά και το σύγχρονο προοδευτικό κίνημα στα θεμέλιά του: στο επίπεδο του πολιτισμού και του πραγματισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της υπονόμευσης είναι η φαρσοειδής αναγέννηση του διαλυμένου κέντρου στην Ελλάδα υπό την αιγίδα και την ρύθμιση της διαπλοκής, καθώς και η πολιτική νομιμοποίηση του ακροδεξιού και ακροαριστερού λαϊκισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό με διαλογικούς όρους είναι πολιτικό έγκλημα στο οποίο δεν μπορεί να συνδράμει συνειδητά ο προοδευτικός ευρωπαϊστής, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι η δημοκρατική μεταμόρφωση της ΕΕ δεν έχει καμία σχέση με την επικράτηση της παρεούλας του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα, αλλά μάλλον με τον προβληματισμό και το σχέδιο που αναπτύσσεται αυτή την περίοδο από ευρωπαϊστές που κινούνται στο πνεύμα του Όσκαρ Λαφοντέν.

Και μέχρι η ευρωπαϊκή αριστερά να συνέλθει από το «φαινόμενο Τσίπρας» - να εγκαταλείψει επιτέλους τη δημοσιοσχεσίτικη πολιτική και να αντιληφθεί πως, όπως σοσιαλισμός δεν γίνεται σε μία χώρα, έτσι και σύγχρονη σοσιαλ-δημοκρατία με τις αρχές της Ρόζας Λούξεμπουργκ δεν γίνεται επίσης σε μία χώρα και μάλιστα από καιροσκοπικές παρεούλες, οι οποίες μέσα στον αμοραλισμό και την αμετροέπειά τους θεωρούν πως μπορούν να παίζουν με τον κοινοβουλευτισμό και τις ζωές των ανθρώπων - η αποχή από αυτές τις εκλογές στην Ελλάδα μοιάζει ως βασικός όρος αξιοπρέπειας.

Η κομματοκρατία της μεταπολίτευσης του 1974 μετεξελίχθη σε παρεοκρατία κατά την ύστερη μεταπολίτευση. Η κρίση από το 2009 μέχρι σήμερα δεν εκφράζει τίποτε άλλο με πολιτικούς όρους, από την κρίση της κομματοκρατίας και της παρεοκρατίας, όπως ασφαλώς και την σοβαρή κρίση της διαπλοκής. Κι όμως, αντί η «ελπίδα» να συνδεθεί με το γκρέμισμα αυτών των δύο πυλώνων της νεοελληνικής πολιτικής παθολογίας – όπως πιστέψαμε κάποιοι προοδευτικοί ευρωπαϊστές που με παρρησία υποστηρίξαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα κατά την άνοδό τους στην κυβερνητική εξουσία – παρατηρούμε σήμερα, λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές, η κυριαρχία της παρεοκρατίας υπό την ομπρέλα της διαπλοκής να εμφανίζεται ως ο μοναδικός ισχυρός πυλώνας για την επόμενη μέρα της μνημονιακής περιπέτειας της χώρας.

Η ελπίδα του παλαιού καθεστώτος και της διαπλοκής του ανθρωπομορφίζεται στον Αλέξη Τσίπρα και ιδανικά στον μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Αυτό είναι εμφανές και στον πλέον απονήρευτο αποδέκτη των μηνυμάτων των ΜΜΕ της Ελλάδας. Πρόκειται για μία «ελπίδα» η οποία βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με τα συμφέροντα των δύο τρίτων της ελληνικής κοινωνίας και την ελπίδα κάθε πολίτη που αποστρέφεται αυτό το καθεστώς ακραίας υποκρισίας, παραγοντισμού, κερδοσκοπίας και αλητείας (με ή χωρίς γραβάτα).
Απέχοντας από αυτές τις εκλογές διαχωρίζεις απλώς την δική σου ελπίδα από την ελπίδα αναβίωσης και ανανέωσης του καθεστώτος που ναυάγησε με πραγματιστικούς όρους στις μέρες μας και πνίγηκε εντός των απόνερων των σύγχρονων ευρωπαϊκών πολιτικών. Και γιατί να μην ψηφίσουμε τα εναπομείναντα αντιμνημονιακά κόμματα; Επειδή είτε αποτελούν εκφράσεις εξουσιαστικού και παρεΐστικου αριστερισμού με έντονα τα χαρακτηριστικά του αντιευρωπαϊσμού, είτε εθνικοσοσιαλιστικές και φασίζουσες ομαδούλες, ή γκρουπούσκουλα ως μείγμα αυτών. Ασφαλώς υπάρχει και η σταθερή δύναμη ΚΚΕ, οι «χιλιαστές του Περισσού», όπως θαυμάσια συνηθίζει να τους αποκαλεί ο Τζίμης Πανούσης. Ε, αυτοί βρίσκονται πλέον υπεράνω κριτικής, όπως και υπεράνω ψήφου, μέχρις ότου ο λαός πάρει την τύχη στα χέρια του για να την προσφέρει θυσία στο ιερατείο τους!


Η «αποχή», λοιπόν, είναι εκδήλωση αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας όσων μεγάλωσαν αρκετά για να μην μπορούν να παίζουν με λόγια και ζωές και όσων νοιώθουν αρκετά νέοι για να μπορούν να ελπίζουν – και να αγωνίζονται – με πραγματιστικούς όρους σε μια δημοκρατική Ευρώπη και σε μια σύγχρονη Ελλάδα ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών και παραγωγικής ανασυγκρότησης.