Ξανά εκλογές στην Ελλάδα. Και τι έγινε!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου Έτσι, όπως σημειώνεται στον τίτλο, αντιδρά αυτή τη φορά η λεγόμενη ευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε ό, τι αφορά σε ...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Έτσι, όπως σημειώνεται στον τίτλο, αντιδρά αυτή τη φορά η λεγόμενη ευρωπαϊκή κοινή γνώμη σε ό, τι αφορά σε αυτές τις πρόωρες γενικές εκλογές. Σε πλήρη αντίθεση με τις προηγούμενες, αυτές δεν έχουν σημασία!

Και δεν έχουν σημασία επειδή η άνοδος της αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία υπό τον Αλέξη Τσίπρα έδειξε πως είναι ένα ζήτημα άνευ ιδιαίτερης σημασίας για την ευρωπαϊκή ελίτ και το τραπεζικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από απειλή για την ασφάλεια του σύγχρονου ευρωπαϊκού συστήματος που ρυθμίζεται από τον γερμανικό νεοηγεμονισμό (: λιτότητα, αντιπληθωρισμός), εμφανίζεται σήμερα ως ένας εκ των δύο βασικών πυλώνων σταθερότητας των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα, οι οποίες προβάλλονται ως βασική παράμετρος για την ασφάλεια της ευρωζώνης. Ο άλλος πυλώνας είναι ο εμφανιζόμενος ως κύριος αντίπαλος του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, η ΝΔ.

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας από παράγοντας αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας, κατέληξε να θεωρείται «securitizing actor» της ευρωζώνης και γενικότερα του σύγχρονου ευρωπαϊκού συστήματος ηγεμονίας. Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα απεικονίζεται πλέον αντί η αμφισβήτηση στην πολιτική μεθοδολογία της τρόικας και στην πολιτικοοικονομική πρακτική του κ. Σόιμπλε, η ασφάλεια και η διαβεβαίωση πως η δική του παρουσία με οποιαδήποτε κυρίαρχη μορφή στα ελληνικά πράγματα την επόμενη περίοδο, δεν θα διαταράξει το γενικό σύστημα ικανοποίησης, ιδιοποίησης και ελέγχου των πόρων που θεωρούνται σημαντικά για την αναπαραγωγή της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής ελίτ και του καθεστώτος διαπλοκής στην Ελλάδα.

Δεν έχει, λοιπόν, σημασία αν τις εκλογές αυτές τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ. Θα ήταν μάλιστα προτιμότερο – σύμφωνα με την λογική της ευρωπαϊκής ελίτ – να τις κερδίσει ο Αλέξης Τσίπρας, μια κι έτσι δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να επιστρέψει με πειστικό τρόπο στην πολιτική ρητορεία που με την μορφή της αμφισβήτησης του ευρωπαϊκού συστήματος τον έφερε στην εξουσία. Με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ η αντιπολίτευση στην Ελλάδα θα εξασθενίσει ακόμα περισσότερο, αφού πλέον οι εναπομείνασες «αντιμνημονιακές δυνάμεις» θα εμφανισθούν ως αλληλοϋπονομευόμενες περιθωριακές, λαϊκιστικές ομάδες, οι οποίες δεν αμφισβητούν το ευρωσύστημα, αλλά το αρνούνται εξ ολοκλήρου, αποσκοπώντας είτε στην εγκαθίδρυση κάποιας μορφής σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού, ή κάποιας μορφής εθνικοσοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού.

Άρα, από την μια για την λεγόμενη ευρωπαϊκή κοινή γνώμη δεν έχει πλέον κρίσιμη σημασία αν στις εκλογές στην Ελλάδα επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, ενώ από την άλλη, η μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα από ριζοσπάστη αριστερό σε ριζοσπάστη του κέντρου, περιθωριοποιεί διαλεκτικώς και διαλογικώς την αριστερά, σπρώχνοντάς την στο φάσμα του ολοκληρωτισμού από το οποίο είχε βγει από την περίοδο των Λαϊκών Μετώπων του μεσοπολέμου και την εποχή των Μπερλινγκουέρ (Berlinguer) και Μαρσέ (Marchais) κατά τον διπολισμό.

Κάπως έτσι στη σημερινή Ευρώπη εμφανίζονται εικονικώς και απολύτως παραπλανητικώς με κοινωνικούς και πολιτικούς όρους, δύο στρατόπεδα: εκείνο του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που ορίζεται από τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό των Βρυξελλών και στο οποίο πλέον εντάσσεται ως πολιτική πρακτική ο συνθηκολογήσας με τον ευρωπαϊκό νεοηγεμονισμό Αλέξης Τσίπρας, και εκείνο του ολοκληρωτισμού, είτε με την μορφή αναβίωσης του λενινισμού, είτε με την μορφή αναβίωσης του φασισμού. Αυτή η εικονική πραγματικότητα που διατρέχει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, έρχεται να στραγγαλίσει την κοινωνική και διανοητική πραγματικότητα που ορίζει την αμφισβήτηση στο ευρωσύστημα με όρους προοδευτικού ευρωπαϊσμού.

Σε αυτές τις εκλογές, αναγνώστη μου, στραγγαλιζόμαστε εμείς οι προοδευτικοί ευρωπαϊστές και το κίνημα αμφισβήτησης της ΕΕ, η οποία αντί να μεταμορφωθεί σε μία δημοκρατική δομή, μετεξελίσσεται σε μία αυταρχική, ολοκληρωτική δομή, η οποία είτε θα οδηγήσει στον πολιτικό θάνατο της λεγόμενης επανένωσης της Ευρώπης, είτε στην αναβίωση των πλέον χυδαίων εθνικιστικών πολιτικών, πράγμα που θα καταλήξει σε μια νέα μορφή ενδοευρωπαϊκών συγκρούσεων με καταστροφικά αποτελέσματα.

Η «αμφισβήτηση» που αρθρώνουμε οι προοδευτικοί ευρωπαϊστές διαφέρει από την «άρνηση» των ευρωσκεπτικιστών από αριστερά και δεξιά, καθώς αυτή είναι καθαρά πολιτικού χαρακτήρα και όχι τελεολογικού. Η αμφισβήτηση, δηλαδή αυτή, δεν προαπαιτεί κάποιου είδους καταστροφή για την γέννηση του καινούριου, με την έννοια της επικράτησης του προοδευτικού και του κοινωνικού, στην θέση του οικονομισμού και του αυταρχισμού, αλλά μία κινηματικού και θεσμικού χαρακτήρα διαδικασία για την μετατροπή της νομισματικής ένωσης σε οικονομική δια της ομοσπονδοποίησης σε αποκεντρωμένη και βιοοικονομική βάση ολόκληρης της ΕΕ. Αυτό ήταν και είναι η εναλλακτική πρόταση για την δημοκρατική μεταμόρφωση της ΕΕ. Αυτό αποκαλείται εναλλακτική ηγεμονία. Αυτό εκφράζει ο προοδευτικός ευρωπαϊσμός και αυτό στραγγαλίζεται σήμερα σιωπηρώς και μεθοδικώς σε ολόκληρη την ΕΕ, όπως ακριβώς και εμφατικώς στις σημερινές εκλογές στην Ελλάδα. Πρόκειται για την διάχυση ενός «σιωπηρού πραξικοπήματος», το οποίο νομιμοποιείται δημοκρατικώς στην Ελλάδα μέσω των σημερινών εκλογών.

Πιστεύω πως όσοι συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, την δημοκρατία και την ευημερία στην Ευρώπη, έχουμε ηθική υποχρέωση να αντιδράσουμε σε αυτό το «σιωπηρό πραξικόπημα», το οποίο «ξεχειλώνοντας» απολύτως τον κοινοβουλευτισμό και την συνταγματική τάξη, καταλήγει να προσφέρει τελεολογικού χαρακτήρα λύσεις (μονόδρομους), εκβιάζοντας με μαφιόζικου χαρακτήρα διλήμματα, τους ευρωπαϊκούς λαούς και σήμερα τον ελληνικό στην κάλπη.

Η σύγκρουση μνημονιακών-αντιμνημονιακών υποκρύπτει την εξαφάνιση της δομημένης αμφισβήτησης στο σύγχρονο ευρωπαϊκό τερατούργημα. Ή αλλιώς, υποκρύπτει μία μοναδική σε ερμηνευτική βία επίθεση στις αρχές του διαφωτισμού, που εννοούν την εξισορρόπηση της ελευθερίας με την ισότητα σε ένα διαρκώς υψηλότερο επίπεδο δημοκρατικής έκφρασης. Και αυτό δεν είναι …και τι έγινε!

Αν ολοκληρωθεί αυτό δεν θα έχουν καν έννοια οι εκλογές, καθώς η επιλογή θα είναι μεταξύ δύο ή τριών ολοκληρωτισμών. Τότε πλέον το νέο ολοκαύτωμα θα βρίσκεται προ των πυλών της σημερινής προηγμένης Ευρώπης και κανείς δεν θα πιστεύει στα μάτια του!