Αγαπώ τη νύχτα για πολλούς λόγους...

Stratakis Mixalis Αν όντως υπάρχει μετενσάρκωση, σίγουρα στην προηγούμενη ζωή μου θα ήμουν κουκουβάγια. Διαφορετικά, δεν μπορώ να εξηγή...

Stratakis Mixalis
Αν όντως υπάρχει μετενσάρκωση, σίγουρα στην προηγούμενη ζωή μου θα ήμουν κουκουβάγια.
Διαφορετικά, δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τα μάτια μου ανοίγουν, όταν αρχίζουν να κλείνουν τα μάτια όλων των άλλων.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το φως της ημέρας μου προκαλεί νύστα, ενώ μόλις αρχίζει να σουρουπώνει, αισθάνομαι σαν να έχω πιει έναν κουβά καφέ.
Από μικρός, έτσι ήμουνα.
Μου έλεγε η μάνα μου ότι αν ήθελαν να κοιμηθούν τη νύχτα, έπρεπε να με ποτίσουν μία κανάτα τίλιο, να μου πουν μια δεκαριά παραμύθια και να ξεχεριαστούν να με κουνάνε στην αγκαλιά τους, κάμποσες ώρες.
Φυσικά και δεν το έκανα επίτηδες. Έτσι γεννήθηκα και έτσι πορεύομαι μέχρι σήμερα.
Έχει πολλά και καλά και κακά αυτή η παραξενιά μου.
Τα καλά έχουν να κάνουν κυρίως με τις εμπειρίες, που μόνο η νύχτα μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο.
Εμπειρίες ζωής, αυτογνωσίας, ανθρωπογνωσίας, συναισθηματικών εκρήξεων, αποκαλύψεων της αλήθειας, ισοπέδωσης του δηθενισμού, εξοντωτικής γυμναστικής της φαντασίας, περισυλλογής, δημιουργίας και πάνω απ’ όλα ηρεμίας.
Από την άλλη, τα κακά αφορούν σε υποχρεωτικές συναναστροφές με περίεργους ανθρώπους, η εμπλοκή σε δύσκολες καταστάσεις, που άλλοι προκαλούν, και στον κίνδυνο που υπάρχει να βρεθείς υπό την κρίση ατόμων που δεν ξέρουν να κρίνουν.
Αδιαμφισβήτητα, τα καλά υπερτερούν των κακών.
Πάντως, μετά λόγου γνώσεως, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ουδεμία έχει σχέση με την πραγματικότητα η ρήση ότι τάχα μου δήθεν ‘’όποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί’’.
Τόσο οι ΄΄λάσπες’’, όσο και τα ‘’σκατά’’, αποτελούν προϊόντα της ημέρας και απλώς κατηγορείται η νύχτα για την κατασκευή τους.
Το λέω αυτό, διότι αν ίσχυε η περί ης ο λόγος ρήση, εγώ θα έπρεπε να έχω βουλιάξει, προ πολλού και στα δύο αυτά υλικά δημιουργίας του ανθρώπου.
Άλλωστε, δεν θεωρώ τυχαίο το ότι οι κορυφαίες στιγμές της ζωής μας, κατά κανόνα συμβαίνουν νύχτα.
Για σκεφτείτε λίγο.
Συνήθως, νύχτα συλλαμβάνεται ο άνθρωπος, συνήθως νύχτα γεννιέται και συνήθως νύχτα πεθαίνει.
Είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο, όχι δεν αναθεματίζω τη νύχτα, αλλά και τη λατρεύω.
Λατρεύω και τους ανθρώπους της νύχτας. Αυτούς τους παρεξηγημένους και κατασυκοφαντημένους από τους ανθρώπους της ημέρας.
Εκείνους που έχουν δεχθεί άπειρους λίθους αναθέματος από καθωσπρέπει, δήθεν, γιαλαντζί, κυριλέ και ατσαλάκωτους υπεραμύντορες του γελοίου δόγματος ότι ‘’της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η μέρα και γελά’’.
Η νύχτα να δείτε τι γέλια ρίχνει με της μέρας τα καμώματα.
Και κυρίως με τα καμώματα εκείνων που καμώνονται τους κάποιους.
Μόνο τη νύχτα έχεις τη δυνατότητα να γνωρίσεις, πραγματικά και σε βάθος τον άνθρωπο.
Γιατί τη νύχτα απελευθερώνεται ο άνθρωπος. Τη νύχτα πετάει το μανδύα του καθωσπρεπισμού και των κοινωνικών επιταγών. Τη νύχτα, παύει να είναι ένας αριθμός, μία θέση, ένα επάγγελμα, ένα όνομα και ξαναγίνεται έτσι όπως η φύση τον έπλασε.
Φυσικά, πάντα αναφέρομαι στον κανόνα και όχι στις εξαιρέσεις. Υπάρχουν κι αυτές στη νυχτερινή ζωή, αλλά υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σαφώς και προσφέρει η νύχτα το σκοτάδι της σαν κάλυψη παράνομων και ανήθικων δραστηριοτήτων κάποιων. Αλλά αυτοί οι κάποιοι, πολλά περισσότερα και κατά πολύ χειρότερα, κάνουν και κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ξαναλέω, λατρεύω τους παρεξηγημένους ανθρώπους της νύχτας. Ιδιαίτερα εκείνους που δουλεύουν τη νύχτα για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Άσχετα από ποια δουλειά κάνουν.
Για μένα και ο μπράβος που δουλεύει σε σκυλάδικο, είναι πολύ πιο επαγγελματίας και πολύ πιο έντιμος από κάποιους που δουλεύουν μέρα, καθισμένοι πίσω από ένα γκισέ, ή από κάποιους που διαχειρίζονται τύχες και ζωές ανθρώπων.
Έχω γνωρίσει και τους μεν και τους δε. Βάζοντάς τους στη ζυγαριά της κρίσης μου, μπορώ να πω ότι αυτή γέρνει κατά πολύ προς την πλευρά των νυχτανθρώπων. Σε όλους τους τομείς της ανθρωπιάς.
Και εκνευρίζομαι όταν ακούω μερικούς να κατηγορούν ιδιαίτερα τις γυναίκες της νύχτας. Μερικούς και μερικές.
Το κάνουν, προφανώς επειδή δεν έχουν γνωρίσει γυναίκες της νύχτας. Μπορεί, απλώς να τις βλέπουν, όμως σίγουρα δεν τις έχουν γνωρίσει από κοντά. Αν τις είχαν γνωρίσει δεν θα μιλούσαν γι αυτές κατά τον τρόπο που μιλούν.
Και αν δεν έχω γνωρίσει γυναίκες και της μέρας και της νύχτας. Δυστυχώς δηλώνω ότι υποκλίνομαι στις δεύτερες.
Ξέρω, πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου. Δικαίωμά τους και απολύτως σεβαστή η όποια άποψή τους. Όμως, η δική μου άποψη εδράζεται στο γεγονός ότι ολόκληρη η ζωή μου έχει κυλήσει υπό το φως του φεγγαριού και των αστεριών. Όχι του ήλιου. Και η επαγγελματική μου ζωή και η προσωπική μου. Συνεπώς, δεν μιλάω με βάση μια στιγμιαία εντύπωση ή μια συγκυριακή γνωριμία. Το να είμαι τόσο τυχερός ώστε στη διάρκεια όλης αυτής της ζωής μου να βρέθηκα μόνο σε περιστάσεις ονειρικές, το αποκλείω.
Αγαπώ τη νύχτα, γιατί σ’ αυτήν συναντάς μπέσα. Συναντάς εκτίμηση. Συναντάς περηφάνια. Συναντάς αλληλεγγύη. Συναντάς ανθρωπιά.
Όλα αυτά, τα βρίσκεις μπροστά σου, σε κάθε βήμα σου, υπό μία προϋπόθεση: Ότι γνωρίζεις τους κανόνες της νύχτας και σέβεσαι αυτούς τους κανόνες.
Διότι η νύχτα έχει τους δικούς της κανόνες. Πολλοί από δαύτους είναι σκληροί. Όμως, είναι κανόνες.
Όποιος δεν θέλει ν’ ακούει χτύπους, δεν περνά από τα χαλκωματάδικα.
Η νύχτα, απεχθάνεται τους δήθεν. Σιχαίνεται τους φιγουρατζήδες. Και μπορεί και τους ξεχωρίζει, σε κλάσματα δευτερολέπτων.
Άλλωστε, το φωνάζουν οι ίδιοι, με το που θα εμφανιστούν σε κάποιο σημείο συνάθροισης νυχτανθρώπων. Αυτούς τους δήθεν, η νύχτα δεν τους δέχεται. Τους ξερνά.
Μπορεί να τους εκμεταλλεύεται, οικονομικά και όχι μόνο, αλλά δεν τους χαρίζει ούτε ίχνος από τις χάρες της, που απλόχερα χαρίζει στον κιμπάρη, στο μάγκα, στον άρχοντα, στον σωστό.
Αγαπώ τη νύχτα για πολλούς λόγους.
Την αγαπώ γιατί με βοηθά να σκέπτομαι.
Με βοηθά στην εξεύρεση λύσεων στο κάθε θέμα που η μέρα μου έχει δημιουργήσει.
Την αγαπώ γιατί μόνο αυτή με κάνει να αγαπώ τον εαυτό μου !