Η τηλεμαχία έδειξε τις αποβλακωτικές συνέπειες των μνημονίων!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Τελικά η πολιτική την εποχή των μνημονίων με την τρόικα μετατρέπεται σε απόλυτη φάρσα και οι πολιτικοί σε ...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.
Τελικά η πολιτική την εποχή των μνημονίων με την τρόικα μετατρέπεται σε απόλυτη φάρσα και οι πολιτικοί σε ξεπεσμένους γητευτές μιας ψήφου που δεν ξέρουν τι να την κάνουν.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από την χθεσινοβραδινή τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών. Debate την εποχή των μνημονίων, λοιπόν, σημαίνει decadence! Παρακμή για την δημοσιογραφία, ξεπεσμός για τους πολιτικούς αρχηγούς, κατάπτωση της πολιτικής και απαθλίωση του πολιτικού λόγου.

Μόνον αυτά; Δραματική ασχετοσύνη και ανικανότητα αυτών που δόμησαν την χθεσινοβραδινή τηλεμαχία και αυτών που συμβούλευσαν τους πολιτικούς αρχηγούς στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας! Ούτε ο ικανότερος όλων περφόρμερ, Πάνος Καμμένος, δεν μπόρεσε να περισωθεί μέχρι τέλους!

Τι συμβαίνει λοιπόν; Είναι η γενικευμένη πολιτική και δημοσιογραφική αποβλάκωση με τα ανόητα επικοινωνιακά στερεότυπα που εγκλώβισε τον ελληνικό λαό στα μνημόνια, ή μήπως είναι τα μνημόνια που οδηγούν στην απόλυτη αποβλάκωση του πολιτικού μας προσωπικού και κυρίως της πολιτικής ηγεσίας της χώρας; Το ψάρεμα πελατών-ψηφοφόρων στο απολιτικό, τριτοδρομικό κέντρο οδήγησε πράγμPατι σε μια μορφή πολιτικής απαθλίωσης τις ηγεσίες και σε παρακμή την δημοσιογραφία της διαπλοκής, έτσι ώστε τα μνημόνια να αποκτήσουν μια φυσιολογική υπόσταση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά είναι μάλλον τα μνημόνια που σήμερα εκθέτουν αυτή την αποβλάκωση, εμφανίζοντας την ως κύρια συνέπειά τους.

Και οι «αντιμνημονιακοί» πολιτικοί ηγέτες, γιατί εμφανίστηκαν και αυτοί χθες το βράδυ ως δομικά στοιχεία αυτής της θλιβερής πολιτικής απαθλίωσης; Διότι με έναν σαιξπηρικό τρόπο προσέγγισαν τις μνημονιακές πολιτικές σαν μια ιστορία που διηγείται ένας ηλίθιος, ο οποίος θεωρεί τον Εαυτό του πρωταγωνιστή σε ένα θέατρο ανατροπής ενός κόσμου που δεν είναι ο δικός του, αλλά των Άλλων και κυρίως των αντιπάλων του στο συγκεκριμένο εκλογικό του κοινό. Με άλλα λόγια, οι «αντιμνημονιακοί» ηγέτες παρέπεμψαν για την σωτηρία του ελληνικού λαού σε έναν πολιτικό χώρο αρχών λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής χειραφέτησης, δείχνοντας, ωστόσο, να πιστεύουν ενδόμυχα σε έναν άλλο τύπο σωτηρίας τον οποίο κρατούν μόνον για τον εαυτό τους, φοβούμενοι πως αν αναλύσουν το μυστικό τους, θα εκτεθούν στην βάση των αρχών που εμφανίζονται να διακονούν.

Στο χθεσινοβραδινό debate, αγαπητέ αναγνώστη, αποθεώθηκε ο Νίτσε: έμοιαζε σαν όλα να έχουν ειπωθεί από τους «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» ηγέτες και όλα να έχουν ερωτηθεί προηγουμένως από τους δημοσιογράφους που βρίσκονταν απέναντί τους και τώρα θα έπρεπε όλα να εμπεριέχονται σε κάθε φράση τους. Όταν συμβαίνει αυτό η επικοινωνία χάνει το πολιτικό της περιεχόμενο. Μετατρέπεται σε κενό περιεχομένου λόγο, σε μία καφενόβια κουβεντούλα, με την μορφή παράλληλων μονολόγων, λαϊκιστικών κορωνών και αοριστολογιών που κορυφώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο: κοιτώντας την κάμερα και λέγοντας το «ποίημα»! Ας «απολυθούν» αμέσως οι σύμβουλοι των αρχηγών για το χθεσινό debate, μήπως και σωθεί κάτι από τα βασικά μίας επιστήμης, η οποία φαίνεται και αυτή να ασφυκτιά μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο μιας παρατεταμένης παρακμής!

Αυτό που είδαμε χθες στην ΕΡΤ είναι η «μεγάλη εικόνα» αυτού που ο κ. Τσίπρας αποκαλεί «παλαιό». Ένα «παλαιό» που έχει χάσει κάθε νόημα σε μία χώρα όπου το νόημα παράγεται αποκλειστικά από τις νέες τάξεις πραγμάτων που ορίζει η τρόικα, υπαγορεύοντάς τες στο «μνημονιακό» πολιτικό προσωπικό, ενώ το «αντιμνημονιακό» αγωνίζεται να κερδίσει τις εντυπώσεις στο κοινό που δεν ελπίζει ούτε στον σοσιαλισμό, ούτε στην σοσιαλδημοκρατία, αν και αυτά επικαλείται για νομιμοποίηση. Η δραματική μνημονιακή μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να ήταν η «κρίσιμη μάζα» που οδήγησε στην κατάπτωση του πολιτικού φαινομένου στην Ελλάδα, τη στιγμή κατά την οποία είχε ανατείλει η ελπίδα για αναγέννηση της πολιτικής στη χώρα μας στο πλαίσιο μιας νέας μεταπολίτευσης.