«Ντιμπέιτ» με τίτλους τέλους

Του Παντελή Οικονόμου.  Μετά από καιρό έκατσα χθες στη τηλεόραση για το «ντιμπέιτ». Μπας και δω «κάποιο φως στην άκρη του τούνελ». Κάποι...

Του Παντελή Οικονόμου. 

Μετά από καιρό έκατσα χθες στη τηλεόραση για το «ντιμπέιτ». Μπας και δω «κάποιο φως στην άκρη του τούνελ». Κάποιον ή κάποια να μας νοιάζεται πραγματικά, ώστε να του εμπιστευθώ, τελικά, και τη ψήφο μου. Αντί γι αυτό, είδα από ευαγγελιστές της - αυτοκτονικής στη πραγματικότητα – επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, μέχρι «αντιμνημονιακούς» που έγιναν «μνημονιακοί». Και επίδοξους δορυφόρους αυτών των τελευταίων: κόμματα δηλαδή που δηλώνουν απροκάλυπτα ότι δε θα συμμορφωθούν με την εντολή που διαφαίνεται ότι θα λάβουν από το εκλογικό σώμα να πάνε στην αντιπολίτευση. Με ακατάσχετη τη βουλιμία τους για εξουσία και ιταμή την άρνηση τους για περισυλλογή, αυτοκριτική και προετοιμασία για συμμετοχή τους στην «επόμενη ημέρα».

Η ανάγκη μας, εν τω μεταξύ, είναι έξω από όλα αυτά. Και, όπως έχουν τα πράγματα, το μόνο που μπορούν τα παλιά κόμματα είναι, αντί να καταγγέλλει το ένα το άλλο για τη ζημιά που προκάλεσαν τα τελευταία χρόνια, να κοιτάξουν πως θα περιορίσουν αυτή τη ζημιά. Προσφέροντας μια κυβέρνηση που να σταθεροποιήσει τη κατάσταση, τουλάχιστον κοινοβουλευτικά. Μια κυβέρνηση με σκοπό το «Βασικό Συμμάζεμα». Αυτό το ελάχιστο δικαιούμαστε και μας το οφείλουν. Και είναι απαραίτητο να δούμε πως τα καταφέρνουμε, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμείνουν «να περιμένουν τον αντίπαλο στη γωνία», όπως έκαναν μέχρι τώρα, είτε όχι.

Οι επιφυλάξεις βέβαια για την πολιτική εντιμότητα των «δυο μονομάχων» και την αξιοπιστία τους, για τον μικρό κομματισμό των «δορυφόρων» τους, πρώην και επόμενων και για την ψευδή επαγγελία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα δεν συνεπάγονται αποχή. Η αποδοκιμασία για τα απερχόμενα αυτά κόμματα, δεν σημαίνει άρνηση της Δημοκρατίας, πολύ περισσότερο της Πολιτικής. Σημαίνει απόφαση για απελευθέρωση από τα δικά τους, απελπιστικά στενά, όρια. Σημαίνει ότι η 21η του Σεπτέμβρη είναι ημέρα εκκίνησης.