Η μεγάλη απόδραση: Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη  Του Γιώργου Καραμπελιά* Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά,...

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη 

Του Γιώργου Καραμπελιά*

Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς,οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.

Η δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες –και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του. Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς; Εξάλλου ο Τσίπρας προσέφερε ένα άλλοθι σε όλους εκείνους τους υποστηρικτές του ΟΧΙ που ανακάλυψαν ότι προτιμούν το… ΝΑΙ! Η πιθανή επιστροφή τους στον Μεϊμαράκη θα έμοιαζε με «φτύσιμο» στον ίδιο τον εαυτό τους. Προτιμότερος λοιπόν ένας «αντιμνημονιακός» όπως ο Τσίπρας, που «υποχρεώθηκε να λυγίσει», όπως και οι ίδιοι(!), παρά ένας πατενταρισμένος μνημονιακός. Ο Λογαριασμός εξάλλου δεν έχει έλθει ακόμα. Κατά συνέπεια λοιπόν «Τσίπρας χωρίς αυταπάτες».

Επειδή πολλοί, πριν τρεις μήνες, έθεταν το δίλημμα: ή εκλογές ή δημοψήφισμα, είχαμε εν τέλει καιδημοψήφισμα και εκλογές, και μάλιστα στη «σωστή αλληλο-διαδοχή», ώστε η δυναμική ενός ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος να οδηγεί και στην ανάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι' αυτό, εξάλλου, όλες τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας του ο Τσίπρας στράφηκε εκ νέου προνομιακά στη ρητορική του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ιδιαίτερα μάλιστα, από τη στιγμή και πέρα που διαπίστωσε ότι η ψήφος του ΟΧΙ έμενε ορφανή εξ αιτίας της διαφαινόμενης αποτυχίας της ΛΑΕ και των λοιπών διεκδικητών του ΟΧΙ και δεν κινδύνευε πλέον να του υπενθυμίσει κάποιος τη μεγάλη απάτη που είχε διαπράξει. (Ίσως τώρα πολλοί φίλοι να κατανοούν για ποιο λόγο είχαμε ταχθεί τόσο κάθετα ενάντια στην επιλογή της συμμετοχής στο ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα, διότι σαν ουρά της είχε τον εξαγνισμό των Τσίπρα-Καμμένου – και εν τέλει, όπως απεδείχθη, και την επανεκλογή τους).

Απολύτως χαρακτηριστική υπήρξε η παταγώδης αποτυχία της ΛΑΕ, παρά την παρουσία του Γλέζου, της Κωνσταντοπούλου και του Λαφαζάνη, καθώς και ενός μεγάλου μέρους του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και το ΚΚΕ έχασε πάνω από 30.000 ψήφους συγκριτικά με τις εκλογές του Ιανουαρίου. Η παλαιοκομουνιστική φρασεολογία και ιδεολογία της «συνεπούς αριστεράς» όπως και η δραχμολαγνεία, δεν συνεγείρουν πλέον την ελληνική κοινωνία. Εν τέλει ο Τσίπρας είχε ως αντίπαλό του μόνο την αποχή ενός σημαντικού μέρους των οπαδών του ΟΧΙ. Μόνο που, ευτυχώς γι' αυτόν, η αποχή δεν περιορίστηκε στους δικούς του ψηφοφόρους, αλλά επεκτάθηκε και σε όλους τους άλλους. Για ποιο λόγο άραγε να ψηφίσει ο νεοδημοκράτης τον Μεϊμαράκη, όταν τον θεωρεί μία από τα ίδια, ενώ ο ίδιος, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, καλούσε τον Τσίπρα να συγκυβερνήσουν;! Επιπλέον λειτούργησε και το επιχείρημα: «ας κυβερνήσει ο Τσίπρας για να εφαρμόσει το μνημόνιο και να μη δραπετεύσει στην αντιπολίτευση.»

Εν τέλει λοιπόν η μεταπολίτευση εξεμέτρησε το ζην δια της δραπετεύσεως των πολιτών από τις κάλπες. Ο ελληνικός λαός δεν τιμώρησε στην κάλπη την προηγούμενη κυβέρνηση για τις επτάμηνες πομπές της, αλλά η τιμωρητική ψήφος αναδιπλώθηκε έξω από την εκλογική διαδικασία, διαμορφώνοντας το ποσοστό ρεκόρ της αποχής, 45%,– μεγαλύτερο και από εκείνο των εκλογών του 1946!. Πάνω από 700.000, από τους ήδη μειωμένους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου, προτίμησαν την αποχή. Γεγονός που καταδεικνύει σαφώς ότι τα υπόλοιπα κόμματα, απέτυχαν να ασκήσουν πειστική αντιπολίτευση αρχών, οράματος και προγράμματος, το δε αντιμνημονιακό αφήγημα όχι μόνο έχει εξαντληθεί αλλά οδήγησε αντίθετα και σε υπερψήφιση των νέο-μνημονιακών κομμάτων, όπως ο Σύριζα και οι Ανέλ!

Έτσι, ο εκλεκτός της Μέρκελ, του Ομπάμα, αλλά και της τουρκικής κυβέρνησης πέτυχε μια καθαρή νίκη – η Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, και η Άγκυρα έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Εκείνος που έχασε, αντίθετα, είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος στάθηκε ανίκανος να αντιδράσει στην υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου, και οδηγείται εκών ή άκων στην υποταγή. Διότι βέβαια η αποχή μπορεί να καταδεικνύει την απομάκρυνση από το πολιτικό σύστημα, αλλά δείχνει ταυτόχρονα και την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να προτείνει κάποια σοβαρή εναλλακτική πρόταση απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει. Η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε να δώσει τίποτε σοβαρότερο από τον Βασίλη Λεβέντη ως «νέα» εναλλακτική πρόταση. Παρακμή η οποία καταδεικνύεται περίτρανα και από το γεγονός ότι εν τέλει οι εκλογές πέραν της αποχής και της ήττας, πριμοδότησαν μόνο το «ένστικτο του θανάτου» των Νεοναζί.

Ως συνέπεια όλων αυτών, ο αντίκτυπος των αρνητικών εξελίξεων του προηγούμενου επταμήνου θα πολλαπλασιαστεί. Αφού η προηγούμενη κυβέρνηση δεν τιμωρήθηκε στις κάλπες, θα τιμωρήσει τώρα αυτή τον ελληνικό λαό! Το έλλειμμα κυβερνησιμότητας  και πατριωτικής ευθύνης που χαρακτηρίζει το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελ., θα επιτείνει το κοινωνικό κόστος της εφαρμοζόμενης πολιτικής, ενώ θα απουσιάζει από τη Βουλή οποιαδήποτε αντιμνημονιακή φωνή εκτός ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, ώστε να μετριάζονται οι αρνητικές εξελίξεις. Παράλληλα, η επιβράβευση των Φλαμπουράρηδων και των Καμμένων προδιαγράφει ότι ακόμα και αυτό το "αναπτυξιακό πακέτο" θα απορροφηθεί με τον ίδιο παρασιτικό τρόπο που απορροφήθηκαν και τα προηγούμενα. Η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια μόνιμη παρακμιακή καθοδική σπείρα και προφανώς δεν έχουμε τελειώσει ούτε με το μνημόνιο ούτε με τον Σόϊμπλε και το grexit του.

Το μεταναστευτικό/προσφυγικό αδιέξοδο θα επιταθεί δραματικά, μια και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, ενισχύοντας την κρίση κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής της χώρας –δεδομένα τα οποία τροφοδοτούν τον χρυσαυγιτισμό.

Η Παιδεία θα συνεχίσει να αποτελεί "μαύρη τρύπα" για την ελληνική κοινωνία, καθώς η πολιτική αυτής της αριστεράς συμβάλει στον εκφυλισμό της δημόσιας εκπαίδευσης σε χείριστη κρατική παιδεία, που παράγει τους αμόρφωτους φτωχούς του αύριο – στον 21ο αιώνα οι κοινωνικές ανισότητες είναι κατ' εξοχήν μορφωτικές ανισότητες.

Και πρέπει να μας ζώνουν τα φίδια όταν ο Αναστασιάδης ζητάει από τον Τσίπρα να εκπροσωπήσει και την Κύπρο στην διάσκεψη για το μεταναστευτικό, καθώς αυτό αποτελεί ένδειξη των άριστων σχέσεων που υπάρχουν μεταξύ τους, υπό τις ευλογίες Αμερικανών και Εγγλέζων – γεγονός που θα πληρώσουμε πολύ ακριβά στη νέα προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού διά της… διαλύσεως της κυπριακής δημοκρατίας. Πραγματικά, ο κατάλογος δεν έχει τέλος φέροντας ante portas το φάσμα μιας μεγάλης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Καθόλου τυχαία βέβαια στο νομό Ροδόπης εξελέγησαν τρεις μουσουλμάνοι και τουρκόφρονες βουλευτές και κανένας χριστιανός.

Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20ης του Σεπτέμβρη, κατέδειξε περίτρανα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στο εσωτερικό του πολιτικού συστήματος. Πολλαπλασιάζει, επομένως, τις ευθύνες όσων βρίσκονται έξω από αυτό, να ασκήσουν την μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση στον νέο-αυριανισμό που χτίστηκε μεθοδικά πάνω στα ψέματα, τις απάτες, και την διγλωσσία της προεκλογικές περιόδου. Είτε οι υγιές δυνάμεις της κοινωνίας θα πρέπει να συσπειρωθούν γύρω από ένα τέτοιο σχέδιο, είτε η ελληνική κοινωνία θα γονατίσει μπροστά στην παρακμή της.

Και επειδή κανένα κακό δεν έρχεται χωρίς και κάποιες θετικές πλευρές, εμείς θα επιμένουμε να υπενθυμίζουμε πως ζητήματα όπως η γενικευμένη παρακμή, το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, άρχισαν σταδιακώς να σπάνε το φράγμα της σιωπής και να εγκαθίστανται στο κέντρο του δημόσιου προβληματισμού, ξεπερνώντας επί τέλους τη μονοδιάστατη επικέντρωση στο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο».

Για να θάψουμε τα κάθε είδους μνημόνια θα πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο όραμα για την Ελλάδα. Και για κάτι τέτοιο θα πρέπει να απευθυνθούμε προνομιακά σε εκείνους που αρνήθηκαν να επιλέξουν τον «καλύτερο» εντολοδόχο του μνημονίου. Εκεί, σε αυτό το διαρκώς αυξανόμενο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που αρνείται το πολιτικό σύστημα καθώς και σε όσους αποφασίσουν να εγκαταλείψουν τελεσίδικα και οριστικά τις ιδεοληψίες τους, κυρίως της Αριστεράς, που τόσο δραματικά χαντάκωσαν τη ΛΑΕ, μπορεί να ανεβρεθεί ίσως μια μαγιά για το αύριο. Απόδραση λοιπόν επιτέλους από το σύστημα/μεταπολίτευση,για να επιστρέψουμε στα πραγματικά διακυβεύματα και προτάγματα για τη χώρα. Διαφορετικά η μεγάλη απόδραση των πολιτών από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου θα κινδυνεύσει να μεταβληθεί σε απόδραση/εγκατάλειψη της ίδιας της χώρας, σε ένα θανάσιμο no future.

*Ένα αρχικό σχεδίασμα κειμένου πραγματοποιήθηκε από τον Γιώργο Ρακκά.