Ο Αλέξης στην πρωθυπουργία, το ΝεοΠΑΣΟΚ στην εξουσία!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Το ΠΑΣΟΚ αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, σαν τον Φοίνικα που παραδίδεται στις φλόγες για ν...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Το ΠΑΣΟΚ αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του, σαν τον Φοίνικα που παραδίδεται στις φλόγες για να υπάρξει εκ νέου, πλήρως εξαγνισμένος, με ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτές οι εκλογές δεν είναι ο καταλύτης της μεταπολίτευσης, της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι το μύρο του ΠΑΣΟΚ που διεκδικεί μια νέα ζωή - χωρίς την Ζωή - σε μια χώρα και μια κοινωνία που παραδόθηκαν στις φλόγες των μνημονίων.

Ο Αλέξης εξαγνίζει το ΠΑΣΟΚ και αναλαμβάνει να ανασυστήσει το κέντρο, που διαλύθηκε εξαιτίας της «συναίνεσης στο κέντρο» των πλέον πελατειακών και κρατικοδίαιτων, καιροσκοπικών, υποκριτικών, κερδοσκοπικών και διαπλεκόμενων δυνάμεων, οι οποίες αναζήτησαν τη σωτηρία δια των μνημονίων με την τρόικα, βάζοντας φωτιά στην κοινωνία και την αγορά της Ελλάδας. Από τις φλόγες και τις στάχτες που προέκυψαν από την διαδικασία «σοκ και δέος» της τρόικας ανατέλλει με θράσος το Νεο-ΠΑΣΟΚ, με ηγέτη τον κ. Τσίπρα, ο οποίος μέσω αυτών των εκλογών θα επιχειρήσει να αναδομήσει τον ρευστοποιημένο μεσαίο πολιτικώς χώρο, ενσωματώνοντας τελικά και μετεκλογικά μέρος του «Σταύρου» και ολόκληρη την «Φώφη», μαζί με τον «Γιώργο Παπανδρέου» ασφαλώς!

Έχει αυτή την ικανότητα ο Αλέξης Τσίπρας και ο κυβερνητικός του κύκλος; Δεν έχει σημασία! Σημασία έχει πως η διαπλοκή δεν θα μπορούσε πουθενά αλλού να επενδύσει για την αναγέννηση του φυσικού της πολιτικού κεφαλαίου στην σημερινή συγκυρία.

Το αποτέλεσμα των εκλογών θα δείξει αν το αποτέλεσμα (ΟΧΙ) του πρόσφατου δημοψηφίσματος ήταν προϊόν σημαντικών αλλαγών στην κοινωνικοπολιτική συνειδητότητα και έκφραση της νέας κοινωνικής διαστρωμάτωσης (: της δυναμικής, για την ακρίβεια, που προκαλεί ως τάση κοινωνικού μετασχηματισμού η στρατηγική του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της ευρωζώνης) που επιφέρει η πολιτική των μνημονίων στην Ελλάδα, ή όχι. Εδώ δεν υπάρχει θεωρία! Εδώ υπάρχει μια πραγματικά αυθεντική «case study».

Αυτές οι εκλογές, αγαπητέ αναγνώστη, ως οντολογία και προσέγγιση, είναι ολόκληρες μια πρωτότυπη ««case study». Αν δεν το δεις έτσι δεν θα καταλάβεις την δραματική πραγματικότητα που αυτές ορίζουν. Κάθε αποτέλεσμα θα πρέπει να θεωρείται πιθανό, αλλά σε κάθε περίπτωση θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας που θα εκφράσει την αναγέννηση του κέντρου, ως φάρσα μάλλον του Ανδρέα Παπανδρέου. Η πολιτική ιστορία του κέντρου στην Ελλάδα, ωστόσο, μας έχει εξοικειώσει σε τέτοιου είδους φάρσες και με αυτή την έννοια δεν θα πρέπει να εκπλαγεί κανείς βλέποντας σε ένα μήνα τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία και το ΠΑΣΟΚ με την μορφή ενός Νεο-ΠΑΣΟΚ στην εξουσία! Ήδη το δοκιμαστικό/εκπαιδευτικό πρώτο εξάμηνο του κυρίου Τσίπρα στον πρωθυπουργικό θώκο μας έχει προϊδεάσει για την σχέση αυτή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ως εκφραστής και ταυτόχρονα κατήγορος του Τρίτου Μνημονίου των ελληνικών αρχών με την τρόικα που μεταμορφώθηκε σε κουαρτέτο, αναπαριστά πλέον φαντασιακά την αναγέννηση ενός πολιτικού χώρου που διέλυσαν τα προηγούμενα δύο μνημόνια. Από ριζοσπάστης αριστερός μεταμορφώνεται σε ριζοσπάστη του κέντρου για να αποτελέσει το νέο ταυτιστικό πρωτοτυπικό του κάθε Νεοπασόκου δια του οποίου ο τελευταίος θέλει να αναπαράγει εκείνες τις σχέσεις τις οποίες καταγγέλλει όταν δομούνται από τον Άλλον. Πρόκειται για την αίσθηση και εμπειρία του Εγώ ενός σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας που διαμορφώθηκαν σε ένα απολύτως υποκριτικό και ζηλόφθονο, αταξικό περιβάλλον με το life-style και το στιλάκι να υποκαθιστούν το ύφος και την κοινωνική αναφορά στην ταυτότητα.

Με αυτήν την έννοια, πιστεύω, ότι ο Αλέξης Τσίπρας απομακρυνόμενος από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, έρχεται πλέον να εκφράσει εκείνους που ορίζουν την πολιτική τους ύπαρξη δια ενός αποκλεισμού που στηρίζεται σε μία άκρως υποκριτική, πελατειακή και σαδομαζοχιστική κοινωνικότητα, νομιμοποιώντας την κοινωνική παθογένεια στην Ελλάδα και το σύμπλεγμα. Όλοι αυτοί έχουν αναπτύξει μέσω της επικράτησης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της κεντροδεξιάς ΝΔ, μία προβληματική κοινωνικώς κουλτούρα, η οποία τους βοηθά να υπάρχουν μέσα από μία δραματική αντίφαση μεταξύ των διακηρυγμένων στόχων και προθέσεών τους και της καθημερινής στρατηγικής τους ενώπιον της πραγματικότητας που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και αναπαράγουν. Με αυτή την έννοια το Τρίτο Μνημόνιο θα μπορούσε να οριστεί όχι ως η συνέχεια των δύο προηγούμενων, αλλά ως το τέλος μίας εφιαλτικής περιόδου για την μικρομεσαία τάξη της Ελλάδας, που μετέβαλε την χώρα σε Υποτελή Πολιτεία στο πλαίσιο ενός διαρκούς κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος!!!

Αυτό το τελευταίο θα αποτελέσει και τον κεντρικό άξονα της προεκλογικής προπαγάνδας του Αλέξη Τσίπρα και είναι βέβαιο ότι θα βρει αρκετούς υποστηρικτές από εκείνους που πιστεύουν πως το «πάση θυσία στο ευρώ» είναι το κόλπο για να συντηρηθούν οι ίδιοι στην κοινωνική θέση και στους κοινωνικούς τους ρόλους, που μοιάζουν πλέον να απειλούνται άμεσα από τον κοινωνικό μετασχηματισμό που επιφέρει το πρόγραμμα της τρόικας και ο οποίος ορίζει την πραγματικότητα στο πλαίσιο δύο και όχι τριών τάξεων.

Το αντικειμενικό πλήγμα στην μικρομεσαία τάξη που ουσιαστικά την προλεταριοποιεί με μεταμοντέρνους όρους, είναι λοιπόν που επιχειρεί να διασκεδάσει ο Αλέξης Τσίπρας, καλώντας την παραδόξως να συνταχθεί μαζί του σε έναν αγώνα για την σωτηρία της από την εφαρμογή των μνημονίων στην πράξη! Έτσι τα ζητήματα του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και των μετανεωτερικών αποικιακών σχέσεων στην ΕΕ αποσυνδέονται από την τύχη της ευρείας μικρομεσαίας ελληνικής τάξης και ασφαλώς από το φλέγον Κοινωνικό Ζήτημα που έχει προκληθεί τα τελευταία έξι χρόνια της κεφαλαιουχικής και ανθρωπιστικής καταστροφής. Αυτό αποτελεί και την δημιουργική ασάφεια που ορίζει το νέο εικονόγραμμα του «όλον ΠΑΣΟΚ», σπρώχνοντας τη ΝΔ σαφώς δεξιότερα του κέντρου και αφήνοντας χώρο για μία ουσιαστική ανανέωση της αριστεράς.

Είναι αρκετοί οι αντιμνημονιακοί συμβολισμοί και η αντιμνημονιακή ρητορεία για την δόμηση μίας μεταρρυθμιστικής αριστεράς στην σημερινή Ελλάδα; Έρχεται φυσιολογικά τώρα το ερώτημα. Όχι, είναι η προσωπική μου απάντηση. Η σύγχρονη μεταρρυθμιστική αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει την αναφερόμενη ταυτότητά της, όχι στο πλαίσιο του ευρωσκεπτικιστικού λαϊκισμού, αλλά σε εκείνο του προοδευτικού ευρωπαϊσμού και σε αντιδιαστολή με την κουλτούρα, πολιτική και κοινωνική πρακτική του Νεοπασοκισμού, τον οποίο με σαφήνεια πλέον έρχεται να εκφράσει και να εκπροσωπήσει ο Αλέξης Τσίπρας.