Achilles M. Peklaris Έχω γεμίσει αισιοδοξία αυτές τις μέρες. Κατ' αρχήν περνάω πολλές ώρες καθημερινά με εκατοντάδες "τρελούς...
Έχω γεμίσει αισιοδοξία αυτές τις μέρες.
Κατ' αρχήν περνάω πολλές ώρες καθημερινά με εκατοντάδες "τρελούς" σαν κι εμένα, δηλ. ανθρώπους που εργάζονται σκληρά για τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη, την αγάπη και την συνύπαρξη χωρίς να περιμένουν το παραμικρό αντάλλαγμα.
Δέχομαι κάπου 10-20 τηλεφωνήματα την ημέρα από ανθρώπους άγνωστους, νέους και γέρους, ντόπιους και μετανάστες, φτωχούς και "άνετους", που ζητούν να μάθουν πως μπορούν να βοηθήσουν έμπρακτα τους πρόσφυγες - και στη συνέχεια το κάνουν ευλαβικά.
Χθες ήρθαν δύο παλικάρια στην Τσαμαδού για πρώτη φορά και πριν προλάβουν να μιλήσουν με κάποιον, είδαν ότι κουβαλούσαμε μπουκάλια νερού και μπήκαν στο παιχνίδι μόνοι τους, άρχισαν να τρέχουν πάνω κάτω μαζί μας με δύο εξάδες στα χέρια ο καθένας.
Σήμερα πήγαμε στη λαϊκή της Καλλιδρομίου. Εκτός από 2-3, όλοι οι υπόλοιποι μας έλεγαν το ίδιο πράγμα: "Πάρε σακούλα και βάλε ό,τι θες και όσα θες". Ήταν πραγματικά συγκινητικό, δεν το 'χα ξαναζήσει, περιμενα να είναι πλειοψηφία αυτοί που δεν θα δώσουν. Όμως οι αγρότες και οι λαϊκατζήδες καταλάβαιναν αμέσως και έδιναν, έδιναν, έδιναν.
Μετά, ήρθε μια φαρμακοποιός που γνώρισα μέσω FB και έφερε μια σακούλα πράγματα, μετά από συνεννόηση που είχε γίνει από χθες για συγκεκριμένες ανάγκες του "φαρμακείου" μας. Και λίγο αργότερα μια φίλη πέρασε από το Στέκι Μεταναστών και μου είπε ότι πάει στο Πεδίον του Άρεως για να παίξει με τα παιδάκια των προσφύγων.
Πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο ένα κοπελάκι από τις Αρχάνες του Ηρακλείου, πρέπει να 'ταν κάπου 18 χρόνων. Αυτός κι η παρέα του μάζεψαν 70 ευρώ και θέλουν να μας τα στείλουν για τους πρόσφυγες.
Ναι, υπάρχει ελπίδα. Και μπόλικη μάλιστα.
Όση δεν φαντάζεστε.
Η ελπίδα βρίσκεται μέσα μας.
Μην την ψάχνουμε αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση