Οι νέες εκλογές σταθεροποιούν το πολιτικό σύστημα, αλλά ο βλάξ δεν το καταλαβαίνει!...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Το Τρίτο Μνημόνιο αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο την εθνική οικονομία της Ελλάδας και επιφέρει φυσιολογ...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Το Τρίτο Μνημόνιο αποσταθεροποιεί ακόμη περισσότερο την εθνική οικονομία της Ελλάδας και επιφέρει φυσιολογικώς εκλογές για να σταθεροποιηθεί μέσω αυτών το πολιτικό σύστημα της χώρας, το οποίο αλλιώς δεν θα άντεχε άλλα τόσα τουλάχιστον χρόνια απορρύθμισης με συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης και νεοφιλελευθεροποίησης των δομών.

Άρα, είναι η απόφαση (επιλογή του ελληνικού πολιτικού συστήματος) να εντάξει - να συνεχίσει να εντάσσει - τις ελληνικές πολιτικές στο αυταρχικό και ετεροκαθοριζόμενο από την τρόικα σύστημα των «μνημονίων» - ατομικός μηχανισμός - που προκαλεί την ανάγκη για πρόωρες εκλογές και όχι η εμφανιζόμενη ως αδυναμία συναίνεσης του ΣΥΡΙΖΑ με την κεντροδεξιά και κεντροαριστερά. Είναι η συναίνεση στην δήθεν μοναδική επιλογή των μνημονίων της συγκεκριμένης μεθοδολογίας του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, λοιπόν, αναγνώστη μου, που καθιστά απαραίτητες τις εκλογές και όχι το αντίστροφο, όπως διαδίδουν τόσο οι κυβερνώντας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι ηγεσίες ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, υπό το γενικό απολύτως βλακώδες σχήμα της κοινής γνώμης που κατασκευάζει η διαπλοκή.

Προφανώς έχει και θα έχει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα η χώρα, στο βαθμό που το εθνικό σχέδιο αναδιοργάνωσης υπαγορεύεται από «εξωχώρια κέντρα» και υπερεθνικές δομές που δεν μαθαίνουν από τα σχετικά αυτόνομα υποσυστήματά τους, αλλά αντίθετα επιβάλλουν εντροπικές μορφές ηγεμονίας, σαν αυτή που ορίζει την κυριαρχία της τρόικας στα ελληνικά πράγματα. Έτσι οι εκλογές θα μπορούσαν να οριστούν ως την μοναδική εντροπική δύναμη που έρχεται ευφυώς να δώσει μια διέξοδο στην οικονομική κρίση εντός της ευρωζώνης. Δίχως αυτές μόνον μια χούντα θα μπορούσε να μας κρατήσει προσωρινά, έστω, στο σύστημα της νομισματικής ένωσης, χωρίς οικονομική ένωση. Άρα, οι εκλογές είναι η φαινομενολογική δύναμη που εμφανίζεται σε ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα εξαιτίας της τάσης προς αύξηση της εντροπίας που προκαλεί η πολιτική των μνημονίων.

Συνεπώς, οι νέες εκλογές τείνουν να σταθεροποιήσουν το πολιτικό σύστημα, αλλά ο βλάξ δεν το καταλαβαίνει! Και γιατί δεν το καταλαβαίνει; Επειδή είναι βλακεία ο οικονομιστικός και παράλληλα ηθικιστικός τρόπος που κατασκευάζει το «υπάρχω» του. Πώς να καταλάβουν οι χαζούληδες της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς και οι πονηρούληδες της δεξιάς ή της κυβερνητικής ομάδας του Αλέξη Τσίπρα πως η περίφημη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, την οποία αναζητούν, ή δήθεν αναζητούν και στην οποία διαρκώς αναφέρονται, αναπαριστά την κατάσταση ενός συστήματος που είναι σε θέση να αντιδράσει σε μια διαταραχή περιορισμένης σημασίας, μέσω ενός αντισταθμιστικού μηχανισμού ανάδρασης, που επιτρέπει την διατήρηση της δομής του, του καθεστώτος ηγεμονίας δηλαδή, που το ορίζει δομολειτουργικώς;

Το Τρίτο Μνημόνιο δεν είναι μια περιορισμένη διαταραχή! Είναι μια σοβαρή και γενικευμένη κοινωνικοοικονομική διαταραχή, μια εθνικού χαρακτήρα απορρύθμιση αυτής καθ΄ εαυτής της δημοκρατίας και του πολιτεύματος της χώρας μας. Είναι άλλο ένα πραξικόπημα, που θα μπορούσε να αποκτήσει οντολογικά χαρακτηριστικά στην Ελλάδα είτε με ένα μείζον κοινοβουλευτικό ή στρατιωτικό πραξικόπημα, είτε μέσω εκλογών!

Οι βλάκες θα πρέπει να προσπαθήσουν να καταλάβουν πως η «σταθερότητα» στην οποία αναφέρονται διαρκώς, έχει χαθεί στην Ελλάδα των μνημονίων – τα οποία δήθεν θα επανέφεραν την σταθερότητα στην χώρα, πακτωλό επενδύσεων και την εμπιστοσύνη της χρηματαγοράς!

Αντίθετα τα μνημόνια πιέζουν για την μετάβαση σε μια μορφή «υπερσταθερότητας» (: Y. Barel) στην Ελλάδα. Η «υπερσταθερότητα» περιγράφει την ικανότητα ενός συστήματος να αντιδρά σε διαταραχές πάρα πολύ ισχυρές ή πάρα πολύ συχνές (: τρία μνημόνια, είναι πολλά σε μια πενταετία), να αλλάζει την μορφή αντίδρασης μέσω διαφορετικών φορέων κυβερνητικής εξουσίας και ασφαλώς να δημιουργεί νέους διορθωτικούς θεσμούς προσαρμογής της κοινωνίας και της αγοράς στο πολιτικοοικονομικό μοντέλο της τρόικας και του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που την προσδιορίζει οντολογικά.

Το πολιτικό τεχνούργημα σε ο, τι αφορά στην «υπερσταθερότητα» στην Ελλάδα, συνδέεται ασφαλώς με μια νέα μορφή άσκησης του γερμανικού νεοηγεμονισμού στην ΕΕ. Αυτή η μορφή αποκαλείται «πολυσταθερότητα» και προκύπτει θεωρητικά από τον εναρμονισμό υπερσταθερών συστημάτων εξουσίας στην ΕΕ, σχετικά ανεξαρτήτων μεταξύ τους, έτσι ώστε να μην ενεργοποιούνται ταυτόχρονα από μία οικονομική κρίση. Κάπως έτσι η «υπερσταθερότητα» στην Ελλάδα θα μπορούσε να υπηρετήσει την «πολυσταθερότητα» στην ΕΕ δια της ανάπτυξης μίας ικανότητας αυτοδιαφοροποίησης, που ουσιαστικά θα υπηρετεί την προσαρμοστικότητα της ελληνικής κοινωνίας και αγοράς στις συγκυριακές ανάγκες της ευρωζώνης. Όποτε το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα εμφανίζεται ανίκανο να προσαρμοστεί στις νέες μνημονιακές συνθήκες οι οποίες υπηρετούν την «πολυσταθερότητα» στην ΕΕ, θα έχουμε φυσιολογικώς πρόωρη διάλυση της βουλής για να αποφύγουμε μία μεταμοντέρνα και μετανεωτερική χούντα.

Αυτό μοιάζει πλέον να το καταλαβαίνουν καλά οι παράγοντες της ΕΕ και του διεθνούς συστήματος που εμπλέκονται στο ζήτημα της ελληνικής κρίσης της ευρωζώνης, αλλά να αγνοούν οι βλάκες που εμφανίζονται ως οι κυρίαρχοι παράγοντες στην διαμόρφωση της ελληνικής κοινής γνώμης. Οι τελευταίοι σπεκουλάρουν απλώς σε μία απολύτως παραπλανητική βάση, επί της οποίας διαμορφώνεται ένας πολιτικώς χυδαίος διχασμός μεταξύ των κομμάτων και οπαδών του ευρώ και των κομμάτων και οπαδών της δραχμής.

Δυστυχώς αυτή την διαστροφική πολιτικώς διχοτόμηση θεμελιώνουν μέσω της προπαγάνδας τους και της πολιτικής πρακτικής τους, οι εμφανιζόμενοι ως πλέον «αταίριαστοι» στον ΣΥΡΙΖΑ! Έτσι αντί το διακύβευμα να είναι η δημοκρατία και η συγκεκριμένη μεθοδολογία των μνημονίων, οδηγούμεθα σε νέες εκλογές όπου εμφανίζονται ως αντίπαλα δύο στρατόπεδα, εκείνο του ευρώ και εκείνο της δραχμής. Και αν δεν είσαι βλαξ, εύκολα μπορείς να καταλάβεις πως αυτή η απολιτική στην ουσία και αταξική γραμμή που χωρίζει τους οπαδούς της δραχμής από τους οπαδούς του ευρώ, είναι αποτέλεσμα της «ένταξης» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις μνημονιακές δυνάμεις. Αυτή ακριβώς η ουσιώδης πολιτική μεταβολή είναι που κάνει την διχοτόμηση «υποστηρικτές του ευρώ» - «υποστηρικτές της δραχμής», απόλυτη. Όπως πλέον και την παραπλάνηση ή εξαπάτηση του ελληνικού λαού, απόλυτη!

Δεν είναι ούτε η έννοια των μνημονίων, ούτε η έννοια του διαφορετικού νομίσματος το ζήτημα που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει ο ελληνικός λαός σε αυτές τις εκλογές. Το κρίσιμο για την ελληνική κοινωνία και το εθνικό συμφέρον θέμα δεν είναι αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να διαμορφώνει τις σχέσεις της με τους εταίρους της στην ευρωζώνη στο πλαίσιο μνημονίων, ούτε αν αυτά θα είναι «μνημόνια με ευρώ» ή «μνημόνια με δραχμή». Το ζήτημα είναι τι είδους μνημόνια υπογράφεις, ποια είναι δηλαδή η πολιτική μεθοδολογία αυτών των μνημονίων, όπως και ποιοι είναι οι όροι για παραμονή στο ευρώ ή για την υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος.

Ο συνδυασμός των δύο καθορίζει και τον καταστατικό χαρακτήρα των σχέσεων της Ελλάδας με τους εταίρους της στην ευρωζώνη, όπως ασφαλώς και τον καταστατικό χαρακτήρα της ελληνικής συντακτικής τάξης. Αυτό είναι που ανέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλοι όσοι υποστηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ κατά την άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία, ως ζήτημα των δημοκρατικών σχέσεων και της αναδιάρθρωσης των παραγωγικών σχέσεων στην Ελλάδα, στο πλαίσιο αντίστοιχων δομικών μεταβολών στην ΕΕ. Αυτό είναι που μάλλον αγνόησε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αισθάνθηκε να απειλείται με ασύντακτη χρεοκοπία.

Αλήθεια, δεν το περίμενε; Αλήθεια, ήταν δύσκολο να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή αν από την πρώτη μέρα της πρωθυπουργίας του Αλέξη Τσίπρα υπήρχε και προβαλλόταν διεθνώς ένα Εθνικό Σχέδιο εκδημοκρατισμού και αναδιοργάνωσης των παραγωγικών σχέσεων, το οποίο ασφαλώς θα προνοούσε και για μια σειρά εκδοχών αναδιάρθρωσης του χρέους; Αυτό από μόνο του δεν θα οδηγούσε σε μία εντελώς διαφορετική πολιτική μεθοδολογία στο μνημόνιο, που ούτως ή άλλως θα συνομολογούσε με τους εταίρους του ελληνικού κράτους, οι οποίοι είχαν ήδη μεταβληθεί σε δανειστές του; Το ζήτημα ήταν και είναι η δημοκρατία στην Ελλάδα και η νομιμότητα στην ΕΕ και όχι το νόμισμα στο οποίο θα κατέληγε μία συμφωνία εντελώς διαφορετικής μεθοδολογίας από αυτήν που υιοθέτησε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και η οποία σε τίποτα δεν διαφέρει από αυτήν των προηγούμενων κυβερνήσεων της κρίσης. Αντ’ αυτού η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε και εγκλωβίζει τον ελληνικό λαό στο ψευδοδίλημμα «ευρώ η δραχμή» και έτσι οι φυσιολογικές με όρους αναπαραγωγής του καθεστώτος ηγεμονίας στην Ελλάδα, εκλογές, καταλήγουν να διασκεδάζουν το μέγα ζήτημα της διάθρωσης της ηγεμονίας στην Ελλάδα σε συνάρτηση με το σύστημα ηγεμονίας στην ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά απομυθοποιώντας τις ηγεμονικές σχέσεις στην ΕΕ και τον οικονομισμό που τις χαρακτηρίζει, υποτίθεται πως θα πρόσφερε μία άλλη πολιτική μεθοδολογία για την επίλυση της κρίσης του ηγεμονικού μοντέλου στην ΕΕ, η οποία εκφράζεται απολιτικώς και παραπλανητικώς από μία περιορισμένη κρίση της νομισματικής ένωσης στο πλαίσιο της Ελλάδας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε παρά τις διακηρύξεις της να αρθρώσει ένα τέτοιο Σχέδιο, επί του οποίου θα μπορούσε και ευρύτατη εθνική συνεννόηση να υπάρξει και ευρύτατη υποστήριξη από το διεθνές προοδευτικό κίνημα. Άρα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να μεταβληθεί σε κινητήρια δύναμη της ιστορίας με αντι-εντροπικούς όρους. Η αποτυχία της αυτή, αν δεν κατέληγε σε εκλογές, θα κατέληγε σε ένα «τέλειο έγκλημα» κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα, για το οποίο προφανώς αδιαφορούν εκτός από τους νεοφιλελευθέρους όλων των κομματικών αποχρώσεων και οι ηλίθιοι που θεωρούν πως οι εκλογές εμποδίζουν την οικονομική ανάκαμψη!

Ως προς τις οικονομικές κρίσεις υπάρχουν λύσεις, ως προς την αντιμετώπιση της βλακείας η όποια λύση δυστυχώς δεν μπορεί να απευθύνεται στους βλάκες! Αυτοί, ως ακραίοι λαϊκιστές, θα συνεχίσουν να ομιλούν για την ανάγκη «εθνικής συνεννόησης», «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» και άλλα ηχηρά παρόμοια, αγνοώντας την αποδιοργανωτική λειτουργία των συγκεκριμένων μνημονίων στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας. Χούντα στην πραγματικότητα επιθυμούν, αλλά δυσκολεύονται να το πουν!