Η Τρελή Ροδιά και όχι οι μισογύνηδες από δεξιά και αριστερά, προσδίδει το νόημα σε αυτές τις εκλογές!

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. Ούτε μια αράδα κριτικής δεν έχω γράψει μέχρι σήμερα για την Ζωή Κωνσταντοπούλου ή για το «φαινόμενο Ζωή»...

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Ούτε μια αράδα κριτικής δεν έχω γράψει μέχρι σήμερα για την Ζωή Κωνσταντοπούλου ή για το «φαινόμενο Ζωή», όπως σωστά - μόνον ως προς αυτό - ορίζει την συγκυριακή πολιτική οντολογία της ΠτΒ ο φίλος Αλέξης Μητρόπουλος. Δεν το έπραξα καθώς είμαι σφοδρά προκατειλημμένος και πολέμιος εναντίον του μισογυνισμού από όπου και αν προέρχεται. Και το «φαινόμενο Ζωή» δομείται στο πλαίσιο μιας μισογυνικής στάσης, την οποία ανατροφοδοτεί η πατριαρχικού χαρακτήρα συμπεριφορά της ίδιας της κυρίας Κωνσταντοπούλου.

Η πολιτική στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου ως γενικό ύφος με βρίσκει απολύτως σύμφωνο, δηλαδή ταιριάζει στο δικό μου ύφος, αν και δεν συμφωνώ κάμποσες φορές με την συμπεριφορά της. Υπάρχει αντίφαση, την οποία επισημαίνω χωρίς να δοκιμάσω να ερμηνεύσω, μια και δεν θα ήταν σοβαρό εκ μέρους μου.

Σημασία έχει πως το «φαινόμενο Ζωή» με την έννοια του σουρεαλιστικού ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη «Η Τρελή Ροδιά», είναι αυτό που προσδίδει με πραγματιστικούς όρους το νόημα αυτών των εκλογών. Όπως το διαβάζεις! Η σουρεαλιστική προσέγγιση στην πολιτική οντολογία που δομεί η σχέση της Ζωής Κωνσταντοπούλου με το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ, είναι αυτή που καταλύει τον κατάδηλο σουρεαλισμό που χαρακτηρίζει σε αυτές τις εκλογές τις μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις αδιακρίτως: Η στρατηγική των μνημονίων να φλερτάρει διαρκώς και παραδόξως, αλλά αντικειμενικώς, με το Grexit, ενώ η στρατηγική για Grexit να είναι αδιανόητη αντικειμενικώς χωρίς μιας άλλης μεθοδολογίας, ασφαλώς, μνημόνια.

Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό πολιτικό τοπίο των εκλογών η Ζωή Κωνσταντοπούλου φαντάζει σαν την «Τρελή Ροδιά» του Ελύτη, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι και εσύ μετά και κατά τον ποιητή: «πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο, ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου; […] πέστε μου είναι η τρελή ροδιά, που βάζει ανύποπτη μεσ’ στα χλωρά πανέρια τους τα φώτα, που ξεχειλίζει από κελαηδισμούς τα ονόματά τους, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που μάχεται τη συννεφιά του κόσμου; […] που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμό της, πότε θλιμμένη και πότε γκρινιάρα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που ξεφωνίζει την καινούρια ελπίδα που ανατέλλει; Πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει στα μάκρη, τινάζοντας ένα μαντίλι φύλλων από δροσερή φωτιά / Μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια / Με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε / Σ’ αμύριστες ακρογιαλιές, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που τρίζει τ’ άρμενα ψηλά στον διάφανον αιθέρα; / Πανύψηλα με το γλαυκό τσαμπί που ανάβει κι εορτάζει / Αγέρωχο, γεμάτο κίνδυνο, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που σπάει με φως καταμεσίς του κόσμου τις κακοκαιριές του δαίμονα, που πέρα ως πέρα την κροκάτη απλώνει τραχηλιά της μέρας […] Πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται αυτή που ξελογιάζει / Τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της / Ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά / Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων / Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;»

Είναι, τελικά, η Ζωή Κωνσταντοπούλου η αναπαράσταση της «Τρελής Ροδιάς» του Οδυσσέα Ελύτη εντός του σημερινού, απολύτως ρευστού, πολιτικού συστήματος της Ελλάδας; Αυτό είναι και το δικό μου ερώτημα, αγαπητέ αναγνώστη.

Τι καλά που θα ήταν να είναι, σκέφτομαι, ωστόσο! Αυτό θα ήταν η πλέον σοβαρή ανατροπή στο μισογυνισμό που χαρακτηρίζει από αριστερά και δεξιά το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας και τα συμφέροντα στα ΜΜΕ, που συνδέονται απολύτως με αυτό με την μορφή της διαπλοκής. Και αν μου πεις πως και οι σουρεαλιστές ήταν και είναι με τον τρόπο τους μισογύνηδες επειδή αναγάγουν την γυναίκα σε μούσα τους, μάλλον δεν θα συμφωνήσουμε. Ναι μεν, ανδροκρατική είναι και η προσέγγιση των σουρεαλιστών, αλλά σε καμία περίπτωση σαν και αυτή που διαπιστώνουμε αυτή την περίοδο να εκδηλώνεται εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Εδώ, πλέον, παρατηρείς να εκφράζεται από το σύνολο των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος μία κυριολεκτικώς μισογυνική τρέλα. Μία υστερία και ένα αμόκ μισογυνιστών και κρυφομισογυνιστών που έρχεται ουσιαστικά να ισοπεδώσει τις διαφορές στην κουλτούρα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Όλοι αυτοί, είτε αμέσως είτε εμμέσως, εμφανίζονται να θεωρούν τρέλα την εμμονή στις κοινοβουλευτικές αρχές και αξίες και να θεωρούν φυσιολογικό να διαλύεται η βουλή πριν από την επίσημη, συνταγματικά ορισμένη, διάλυσή της … Και να παρουσιάζουν σαν τρελή την ΠτΒ.

Αν μπορούσαν όλοι αυτοί, έστω για μια στιγμή να ελέγξουν τον μισογυνισμό τους, ίσως καταλάβαιναν πως ο σουρεαλισμός που στην πραγματικότητα ορίζει την δήθεν ρεαλιστική τους προσέγγιση υπέρ της στρατηγικής της τρόικας, μπορεί να καταλήξει στο να δώσει την διάσταση της «Τρελής Ροδιάς», αντί για της «τρελής γυναίκας» στην κ. Κωνσταντοπούλου στην συνείδηση του εκλογικού σώματος. Και θεωρώ πως αυτό θα ήταν πράγματι μία υγιής αντίδραση του ελληνικού λαού, γυναικών και ανδρών, που αγωνίζονται συνειδητά στην καθημερινότητα για να αποκλείσουν τον μισογυνισμό τους από την κρίση τους.