Εκείνοι κι εμείς...

Ερρικος Μπαρτζινοπουλος Εκείνοι κι εμείς Ποτέ δεν μου είχαν δώσει, για να είμαι ειλικρινής, την εντύπωση οι συριζαίοι ότι τα πάνε έστω κα...

Ερρικος Μπαρτζινοπουλος
Εκείνοι κι εμείς
Ποτέ δεν μου είχαν δώσει, για να είμαι ειλικρινής, την εντύπωση οι συριζαίοι ότι τα πάνε έστω και στοιχειωδώς καλά με το σαβουάρ βιβρ, ούτε βέβαια και ότι διατηρούν τις καλύτερες σχέσεις με τη διαδικασία που αποκαλείται «αυτοκριτική», αλλά η μνημονιακή ταυτότητα την οποία οικειοθελώς επέλεξαν συνεπάγεται και ορισμένες αυτονόητες υποχρεώσεις. Όπως για παράδειγμα ότι δεν νοείται να είναι σοβαροί, υπεύθυνοι και πατριώτες αυτοί που εξαναγκάστηκαν να παραδεχτούνμόλις χθες ότι άλλος δρόμος πλην του ευρωπαϊκού δεν υπάρχει για την Ελλάδα, ενώ όσοι το λέγαμε εδώ και χρόνια ήμασταν πουλημένοι, υπηρέτες οικονομικών συμφερόντων, γερμανοτσολιάδες και όσα άλλα είχε σκαρφιστεί η συριζαϊκή χυδαιότητα.
Και για να μην υπάρχει η παραμικρή παρανόηση, με το «εμείς» εννοώ αποκλειστικά και μόνο τα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοσταθμούς, ιστοσελίδες) και τους απασχολούμενους σ’ αυτά δημοσιογράφους που επί χρόνια βομβαρδιζόμασταν από τη χυδαιότητα του κάθε Παππά, του κάθε Φίλη και του κάθε κομματικού κονδυλοφόρου που αποζητούσε την πολιτική και μέσω αυτής την κοινωνική και την επαγγελματική του καταξίωση.
Επί πέντε χρόνια όχι μόνο δεν ήταν μονόδρομος η Ευρώπη, αλλά ούτε καν ήταν ελεύθερη επιλογή μας, έστω και εσφαλμένη, όπως ισχύει για κάθε ελεύθερο πολίτη σε κάθε δημοκρατική κοινωνία. Μας την επέβαλαν τα μεγάλα συμφέροντα, οι ολιγάρχες, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ξεπουλούσαμε την Ελλάδα, μας υπαγόρευαν τρίτοι τι θα πούμε και τι θα γράψουμε, κινδυνολογούσαμε ασύστολα όταν υποστηρίζαμε ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μας οδηγεί κατευθείαν στη χρεοκοπία, μετείχαμε σε αντεθνικά παιχνίδια υπακούοντας σε ντόπια και αλλοδαπά «αφεντικά». (Ενδεχομένως να ήμασταν και για άλλα υπόλογοι, αλλά αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν).
Και να που ήρθε η ώρα της αλήθειας. Οι μάσκες έπεσαν και οι «επαναστάτες του γλυκού νερού» ομολογούν, ποιούντες την ανάγκη φιλοτιμία, πως ηττήθηκαν, συμβιβάστηκαν, εκβιάστηκαν, υπερεκτίμησαν τις δυνάμεις τους. Με δυο λόγια πως όλα αυτά τα χρόνια εμείς είχαμε δίκιο, εμείς πασχίζαμε για το καλό του τόπου κι αυτοί ήταν που πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες σ’ έναν λαό που αφού τον εξαπάτησαν για να πάρουν την εξουσία, τώρα τον στέλνουν και στο ταμείο για να πληρώσει και τα σπασμένα τους.