Μεταξύ των μέτρων Αυγούστου και των μέτρων Οκτωβρίου παραπέφτουν τα πραγματικά μέτρα των εκλογών!...

Άρθρο Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.  Και οι εκλογές έχουν τα μέτρα τους! Είναι το μέτρο της ποιότητας του κοινοβουλευτισμού και των παραγωγι...

Άρθρο Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου. 

Και οι εκλογές έχουν τα μέτρα τους! Είναι το μέτρο της ποιότητας του κοινοβουλευτισμού και των παραγωγικών σχέσεων στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με το μέτρο λαϊκής συμμετοχής στις δομικού χαρακτήρα αποφάσεις για την κοινωνία και το κράτος. Είναι βέβαιο πως αυτά τα μέτρα θα κριθούν ακριβώς στο μεσοδιάστημα των μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και νεοφιλελευθεροποίησης του Αυγούστου και εκείνων - των πιο σκληρών και απορρυθμιστικών - του Οκτωβρίου.

Έτσι, φαίνεται πως τον Σεπτέμβριο ο ελληνικός λαός θα κληθεί εκ νέου στις κάλπες για να αποφανθεί όχι ακριβώς για το Τρίτο Μνημόνιο, ούτε απλώς για τη «σφραγίδα» της Βουλής (: στα χέρια της τρόικας ή στα χέρια της ελληνικής συνταγματικής τάξης), αλλά για τα μέτρα και σταθμά του Ελληνικού Πολιτεύματος. Αν αποδέχεται ή όχι την σφοδρά αντιδημοκρατική διαδικασία της τρόικας «κατεπείγοντα, αυταρχικά μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και κοινωνικού στραγγαλισμού, έναντι δανείων με το σταγονόμετρο, για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζες και για να μπορεί η κυβέρνηση να εξυπηρετεί τις δανειακές υποχρεώσεις του κράτους στο εξωτερικό». Δηλαδή, ο ελληνικός λαός θα κληθεί - και πρέπει να κληθεί- στις κάλπες για να προσφέρει ή να αρνηθεί να παράσχει πολιτική νομιμοποίηση στην πολιτικοοικονομική μεθοδολογία της Τρόικας, την οποία ασπάζονται ως κάτι φυσιολογικό και αναγκαίο ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, όπως και συγγενείς με αυτούς δυνάμεις, ενώ ανέχεται και διακονεί ως «το μη χείρον βέλτιστον» η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Άρα, τα πραγματικά μέτρα των εκλογών πέφτουν μεταξύ της μνημονιακής δόσης μέτρων του Αυγούστου και εκείνης του Οκτωβρίου, για να συνεχιστεί ασφαλώς η ίδια άθλια δημοκρατικώς κατάσταση, που γνωρίσαμε την προηγούμενη τετραετία, καί την επόμενη!

Αν θέλεις, θα μπορούσα να ισχυριστώ παραστατικά πως το μέτρο του «νέου παραθύρου» για εκλογές τον Σεπτέμβριο βρίσκεται μεταξύ δυο χυδαίων αφορισμών: «αυτή είναι η Ελλάδας σας» και «αυτή είναι η Ευρώπη σας». Και τα δύο είναι παραπλανητικά, ενώ στηρίζονται στην ίδια αυθαίρετη πολιτικοικονομική βάση, η οποία δίνει έμφαση στην στρεβλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και όχι στην αντι-βιοοικονομική στρέβλωση των παραγωγικών σχέσεων, η οποία ορίζεται από την στρατηγική και το πολιτικό περιεχόμενων των μνημονίων.

Ο Κώστας Σημίτης από τον ευρωπαϊκό ιδεαλισμό κατέληξε στο «αυτή είναι η Ελλάδας σας», ενώ η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα καταλήγει να επιβάλει τη συνέχιση και διεύρυνση της αντιδημοκρατικής και αντιευρωπαϊκής μνημονιακής πολιτικής, επικαλούμενη το εθνικό συμφέρον σε μια ευρωζώνη που μέμφεται: «Ιδού, αυτή είναι η Ευρώπη σας»! Μια Ευρώπη των δραματικών αντιφάσεων, η οποία ενώ διεξάγει «ανθρωπιστικούς πολέμους», επιφέρει «ανθρωπιστική καταστροφή» στο εσωτερικό της, σαν αυτή που εξελίσσεται στην Ελλάδα υπό την τρόικα. Μια Ευρώπη «απ’ έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα», αναλογικώς με την ισχυρή Ελλάδα του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή! «Να, αυτή είναι η Ευρώπη σας», της λιτότητας, της αυταρχικότητας, του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, της φτωχοποίησης και των πτωχεύσεων, που γελοιοποιούν την λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, λένε παράλληλα όλοι οι ευρωσκεπτικιστές, είτε αυτοί τοποθετούνται στο χώρο της αριστεράς, είτε στην δεξιά.

Και δυστυχώς, αγαπητέ αναγνώστη, αν θεωρήσεις πως το «αυτή είναι η Ελλάδα σας», αποτελεί απαξιωτικού χαρακτήρα αποστροφή των προοδευτικών ενώπιον των στρεβλώσεων και δραματικών αντιφάσεων που καθυστερούν τον δημοκρατικό εκσυγχρονισμό στην Ελλάδα, το «αυτή είναι η Ευρώπη σας» αποκρυσταλλώνει σήμερα και δικαίως τα οδυνηρά συναισθήματα της πλειονότητας των Ελλήνων, από την οικονομική κατάληξη του «εκσυγχρονισμού» και από την πολιτική κατάληξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα. Της τραγικής διάψευσης, δηλαδή, της νέας πολιτικής ταυτότητας της Ελλάδας ως μια ισχυρή χώρα, οργανικό τμήμα του πολιτικοοικονομικού πυρήνα της Ευρώπης, στην οποία κυριαρχεί η διαβούλευση, ο έντιμος αγωνιστικός πλουραλισμός και οι πολιτικές που αντιμάχονται τον αποκλεισμό.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Την κατάρρευση της εκσυγχρονιστικής πολιτικής ταυτότητας της Ελλάδας, παράλληλα με την δραματική υποβάθμιση του κοινοβουλευτισμού .Την κατάρρευση της κεντρώας πολιτικώς, νέας φαντασιακής πολιτικής κοινότητας των Ελλήνων, ως «μέλος της ομάδας των σταθερά ανεπτυγμένων κρατών και οικονομιών», με την εθνική μας οικονομία «να μην είναι έρμαιο των οικονομικών αναταραχών», όπως διακήρυξαν απατηλώς και σφοδρά αντιεπιστημονικώς οι θιασώτες της ευρωζώνης στην πατρίδα μας και τον κοινοβουλευτισμό να προάγεται εξαιτίας αυτής της οικονομικής σχέσης, που ορίζεται ως καπιταλιστική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Έλα να θυμηθούμε το αφήγημα που κατέρρευσε μέσα στις στάχτες της μεταπολίτευσης του 1974, οι οποίες κατά ένα φαιδρό τρόπο προβάλλονται από την διαπλοκή σαν πηγή ρεαλισμού, σωφροσύνης και υπευθυνότητας! Αυτά είπε ο κ. Κώστας Σημίτης το απόγευμα της 23ης Ιανουαρίου 2001, στην ολομέλεια της Βουλής. Τα παραθέτω ασχολίαστα και όπως πάντα δίχως «μοντάζ», από τα πρακτικά της Βουλής:

«ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΗΜΙΤΗΣ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο χρόνος που πέρασε υπήρξε χρόνος δύσκολος, αλλά υπήρξε και χρόνος δημιουργικός τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρωπαϊκή 'Ένωση. Η Ελλάδα, όπως είναι γνωστό σε όλους μας, πέρασε στον εσωτερικό πυρήνα των κρατών-μελών της 'Ενωσης με την είσοδό μας στη ζώνη του ευρώ. Στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση πάρθηκαν αποφάσεις που αλλάζουν τις προοπτικές της Ευρώπης, αποφάσεις οι οποίες ανοίγουν νέους ορίζοντες για την ευρωπαϊκή οικονομία και τη θέση της στο παγκόσμιο περιβάλλον. Οι αποφάσεις αυτές προσφέρουν νέες ελπιδοφόρες δυνατότητες για να αντιμετωπίσουμε χρόνια κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτά της ανεργίας, του κοινωνικού αποκλεισμού, της φτώχειας, της περιθωριοποίησης, των διαπεριφερειακών ανισοτήτων.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η απόφαση για την ένταξη της Ελλάδας από την 1η Ιανουαρίου στο ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, αποτελεί ιστορική στιγμή για τη χώρα. Με την ένταξη στο ευρώ η Ελλάδα κατακτά μία ισότιμη θέση στο κέντρο των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης. Γι' αυτό και η συμμετοχή στο ευρώ δεν είναι μία απόφαση η οποία αφορά μονάχα τα οικονομικά πράγματα. Συνιστά και ενίσχυση της εθνικής μας ασφάλειας και ανεξαρτησίας. Συνιστά, όπως έχω πει, επένδυση ασφάλειας για τη χώρα και το μέλλον της.

Με τη συμμετοχή μας στο ευρώ διευρύνουμε και διασφαλίζουμε οικονομικά αγαθά για τον 'Ελληνα πολίτη, τον εργαζόμενο, το συνταξιούχο, τον επιχειρηματία. Και αγαθά είναι οι χαμηλές τιμές, ο χαμηλός πληθωρισμός, τα χαμηλά επιτόκια, οι υψηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης, η δημιουργία απασχόλησης, ένα σταθερό μακροοικονομικό περιβάλλον, η διευκόλυνση της επενδυτικής δραστηριότητας. Η ελληνική οικονομία κατοχυρώνει με τον τρόπο αυτόν τη θέση της στην ομάδα των σταθερά ανεπτυγμένων κρατών και οικονομιών. Δεν είναι πια η οικονομία μας έρμαιο των οικονομικών αναταραχών. Μπορεί να επηρεάζεται από τις διεθνείς ανακατατάξεις, παραδείγματος χάρη από την άνοδο ή την πτώση της τιμής του πετρελαίου, αλλά αυτό, όπως επηρεάζεται κάθε άλλη οικονομία. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι δεν είναι πια ευάλωτη και επιρρεπής σε συνεχείς και απρόβλεπτες αστάθειες. Η ελληνική οικονομία, θα μπορούσα να πω, αγκυροβολεί τώρα στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικονομία. Παρά τα όποια προβλήματα στη σχέση ευρώ και δολαρίου, προβλήματα τα οποία πήραν μία διάσταση που πιστεύω δεν είχαν στο τέλος του περασμένου έτους, η Ευρώπη γνωρίζει τους υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων χρόνων. Γνωρίζει επίσης αισθητή μείωση της ανεργίας, αύξηση της συνολικής απασχόλησης, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της οικονομίας της. 'Ολα αυτά οφείλονται και στη λειτουργία του ευρώ και προπαντός στη λειτουργία της ενιαίας εσωτερικής αγοράς».

Αυτή είναι η αφήγηση που κατέρρευσε, σκορπίζοντας δυστυχία στην Ελλάδα και πλήττοντας επικίνδυνα για το πολίτευμα της χώρας, τον κοινοβουλευτισμό. Αυτός είναι ο κόσμος που καταρρέει καθημερινά στο «εσωτερικό» και στο «εξωτερικό» κάθε ‘Έλληνα, στη συνείδηση και στο αντικειμενικά προσδιορισμένο περιβάλλον του. Γιατί; Επειδή ο κ. Σημίτης, παραδόξως, δεν είναι σοβαρός άνθρωπος, όπως δεν είναι σοβαροί όλοι οι οικονομιστές της δεξιάς και της αριστεράς. Στο κέντρο είναι μάλλον περιττό να αναφερθώ: Εκεί όλα είναι οικονομισμός, ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται ούτε την κλασική πολιτική οικονομία, ούτε τον κεϋνσιανισμό, ούτε φυσικά τον Μαρξ ή την βιοοικονομία από την οποία κατασκευάζω το σχήμα της επικοινωνίας μας, φίλε αναγνώστη!

Ποιοι είναι αυτοί οι μη-σοβαροί (:οικονομιστές) άνθρωποι, που εμφανίζονται και προβάλλονται μάλιστα ως ρεαλιστές και κατεξοχήν σοβαροί; Αυτοί για παράδειγμα για τους οποίους έλεγε ο Λένιν: «Δε θέλουν να σκεφτούν ούτε για τα σύνορα του κράτους ούτε ακόμα και γενικά για το κράτος. Πρόκειται για ένα είδος ιμπεριαλιστικού οικονομισμού, όμοιου με τον παλιό οικονομισμό της περιόδου 1894-1902». Και ποιο είναι το φαιδρό και βαθύτατα αντιεπιστημονικό στην προσέγγιση τους; Η τεχνοκρατική αντίληψη πως είναι οι παραγωγικές δυνάμεις η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, καθώς είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη των παραγωγικών σχέσεων. Άρα, την ιστορία στην ΕΕ κινούν οι παραγωγικές δυνάμεις και όχι η διάρθρωση των παραγωγικών σχέσεων - όχι η ουσιαστική δημοκρατία - σου λένε οι ανόητοι κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί, όπως ακριβώς πίστευε και ο οικονομιστής Στάλιν, ο οποίος ισχυριζόταν: «Πρώτα αλλάζουν και εξελίσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας, κι ύστερα σε εξάρτηση από τις αλλαγές αυτές και σε αντιστοιχία με αυτές, αλλάζουν οι παραγωγικές σχέσεις των ανθρώπων [...] Ό,τι λογής είναι οι παραγωγικές δυνάμεις, τέτοιες πρέπει να είναι και οι παραγωγικές σχέσεις».

Βέβαια ο κακομοίρης ο Μαρξ δεν έφταιγε, καθώς έλεγε τα αντίθετα από αυτά που διακήρυττε ο Στάλιν και τα οποία (του Στάλιν) συμπίπτουν μεθοδολογικώς με την στρατηγική αντίληψη και πρακτική του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της Τρόικας που βιώνει σήμερα ο ελληνικός λαός. Ο Μαρξ τόνιζε πως «το κεφάλαιο δρα καταστροφικά και αδιάκοπα επαναστατικά, καταλύει όλους τους φραγμούς που εμποδίζουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, τη διεύρυνση των αναγκών, την πολυπλοκότητα της παραγωγής και την εκμετάλλευση των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων […] Η διαδικασία αυτή διακόπτεται μόνο προσωρινά από τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης που εμφανίζονται κυκλικά». Για να συμπληρώσει ο Λ. Αλτουσέρ, «ο οικονομισμός γεννιέται αυθόρμητα, δηλαδή αναγκαία, πάνω στη βάση των αστικών πρακτικών παραγωγής και εκμετάλλευσης, και ταυτόχρονα πάνω στη βάση των νομικών πρακτικών του Αστικού Δικαίου και της ιδεολογίας του», και να αποσαφηνίσει πλήρως ο Σαρλ Μπετελέμ: «Δεν υπάρχει σύστημα παραγωγικών δυνάμεων, παρά μονάχα συναρθρωμένο μ’ ένα σύστημα σχέσεων παραγωγής, το οποίο κυριαρχεί πάνω του και του δίνει τη μορφή του».

Αυτές οι παραγωγικές σχέσεις, αν οριστούν βιοοικονομικώς, δηλαδή σε αντίθεση με την τρέχουσα θεώρηση που ορίζει την αποδοτικότητα στην οικονομία σε αντιδιαστολή με το δημοκρατικό φαινόμενο και την βιόσφαιρα, θα μπορούσαν να ανατρέψουν σαχλαμάρες του τύπου: «αυτή είναι η Ελλάδα σας» και «αυτή είναι η Ευρώπη σας»! Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε και ίσως συμφωνήσουμε πως είναι οι παραγωγικές σχέσεις (: ταξικές, διεθνικές, διεθνείς και υπερεθνικές σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, υπό την ηγεσία της παγκόσμιας διακυβέρνησης του χρηματιστικού κεφαλαίου) που καθορίζουν τον χαρακτήρα και τους ρυθμούς ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, θα είχαμε κατανοήσει τον πραγματικό ρόλο των μνημονίων στην Ελλάδα και θα εκμεταλλευόμαστε τις εκλογές, ως ένα παράθυρο ευκαιρίας για τον ελληνικό λαό, ώστε να αρνηθούμε την μορφή των παραγωγικών σχέσεων που ορίζει η Τρόικα.

Τα μνημόνια προσδιορίζουν τις παραγωγικές σχέσεις στην Ελλάδα - με έναν ωστόσο αυθαίρετο και απολύτως αυταρχικό, αντιδημοκρατικό τρόπο - οι οποίες αποτελούν ταυτόχρονα παράγοντες αναδιάρθρωσης των παραγωγικών δυνάμεων, της κουλτούρας και της καθημερινής ζωής στο πλαίσιο ενός σχήματος εκτάκτου ανάγκης, το οποίο διασκεδάζει την πολιτικότητα των αποφάσεων. Δηλαδή, διασκεδάζει την μορφή της αναδιάρθρωσης των πιο πάνω παραγόντων που ανέφερα. Έτσι, για να αποφύγουμε δήθεν την πτώχευση ή ένα «δάνειο-γέφυρα», το χάος, την δραχμή και άλλα, που αναπαριστούν τους σύγχρονους δαίμονες του έθνους και της κοινωνίας, καταφεύγουμε σε κοινοβουλευτικές φάρσες που εξευτελίζουν τον συντακτικό νομοθέτη και ασφαλώς την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας.

Γιατί; Επειδή «αυτή είναι η Ελλάδα σας» ή επειδή «αυτή είναι η Ευρώπη σας»; Επειδή καί με το ένα καί με το άλλο επιχειρείται να κρυφτεί μέσα σε ένα πέπλο ιδεολογίας, τεχνοκρατισμού ή αγοράς το πραγματικό στοιχείο των μνημονίων (και ασφαλώς του Τρίτου, εξ αυτών): Η σοβαρή μεταβολή των παραγωγικών σχέσεων, δια των μνημονίων, που μεταμορφώνει τις παραγωγικές δυνάμεις στην πατρίδα μας σε δήθεν ουδέτερες μορφές αναπαραγωγής της σύνθεσης του γερμανικού νεοσυντηρητισμού με τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό, δομεί έναν κορυφαίο θεσμό παραγωγής ιδεολογίας και πολιτικής, ο οποίος υπό την αιγίδα των Θεσμών ακυρώνει στην πράξη τον καταστατικό χαρακτήρα της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς μάλιστα να την αντικαθιστά διαφανώς και εντίμως με ένα άλλο καθεστώς (ευρωπαϊκή ομοσπονδία). Αυτό οδηγεί στο χάος τα ελληνικά πράγματα, το οποίο έρχονται να διασκεδάσουν οι εκλογές. Το μέτρο των εκλογών είναι η μεταβολή στις παραγωγικές σχέσεις και η δυσμενής μεταβολή του κοινοβουλευτισμού εξαιτίας των μνημονίων και όχι η ηθικιστική προσέγγιση του «αυτή είναι η Ελλάδα σας» απέναντι στο «αυτή είναι η Ευρώπη σας»!