Stratakis Mixalis Είναι αργός και βασανιστικός θάνατος ο ευτελισμός της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας. Το να σε έχουν φέρει στη θέση...
Είναι αργός και βασανιστικός θάνατος ο ευτελισμός της αξιοπρέπειας και της περηφάνειας.
Το να σε έχουν φέρει στη θέση να μη μπορείς να αγοράσεις ούτε τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή σου.
Το να προφασίζεσαι μύριους όσους τρόπους για να αποφύγεις μία πρόσκληση φίλων σε διασκέδαση.
Το να εκλιπαρείς την εφορία και τις τράπεζες, να σου κάνουν διευκόλυνση στην αποπληρωμή του χρέους σου.
Το να κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου, επειδή δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι. Το να περπατάς άσκοπα στους δρόμους ολημερίς κι οληνυχτίς, για να ξεχνάς ότι είσαι άνεργος.
Το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου επικαλούμενος την ύπαρξη του Θεού και προσδοκώντας το μέγα θαύμα.
Το να πεινάς και να παγώνεις από το κρύο κι να προσπαθείς να κρύψεις την απελπισία σου πίσω από ένα επίπλαστο και αμήχανο χαμόγελο.
Το να αντιμετωπίζεις διαρκώς τα βλέμματα οίκτου των άλλων.
Το να βλέπεις τα παιδιά σου μπροστά σε ερείπια ονείρων και να μη μπορείς να κάνεις το παραμικρό για την αναστήλωσή τους.
Το να προσπαθείς να ξεχάσεις το χθες και τη χαμένη αξιοπρέπειά σου.
Το να στριφογυρίζεις όλη τη νύχτα στο κρεβάτι σου, αποζητώντας την πρόσκαιρη λύτρωση στη νάρκη.
Το να μη μπορείς να καταλάβεις που βρίσκουν οι άλλοι την ομορφιά σε ένα ηλιοβασίλεμα και σε μία ανατολή.
Το να μη βγαίνουν πλέον λόγια από το στόμα σου, παρά μόνο αναστεναγμοί.
Το να ξέρεις ότι πλέον είσαι καταδικασμένος σε θάνατο και απλώς περιμένεις να ανακοινωθεί η ημερομηνία της εκτέλεσης της ποινής σου.
Όλα αυτά είναι αργός και βασανιστικός θάνατος.
Μα πιότερο πονάει το ότι γνωρίζεις ότι μπορείς και θέλεις να αντιδράσεις, αλλά δεν το κάνεις.
Το να σε έχουν φέρει στη θέση να μη μπορείς να αγοράσεις ούτε τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή σου.
Το να προφασίζεσαι μύριους όσους τρόπους για να αποφύγεις μία πρόσκληση φίλων σε διασκέδαση.
Το να εκλιπαρείς την εφορία και τις τράπεζες, να σου κάνουν διευκόλυνση στην αποπληρωμή του χρέους σου.
Το να κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου, επειδή δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι. Το να περπατάς άσκοπα στους δρόμους ολημερίς κι οληνυχτίς, για να ξεχνάς ότι είσαι άνεργος.
Το να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου επικαλούμενος την ύπαρξη του Θεού και προσδοκώντας το μέγα θαύμα.
Το να πεινάς και να παγώνεις από το κρύο κι να προσπαθείς να κρύψεις την απελπισία σου πίσω από ένα επίπλαστο και αμήχανο χαμόγελο.
Το να αντιμετωπίζεις διαρκώς τα βλέμματα οίκτου των άλλων.
Το να βλέπεις τα παιδιά σου μπροστά σε ερείπια ονείρων και να μη μπορείς να κάνεις το παραμικρό για την αναστήλωσή τους.
Το να προσπαθείς να ξεχάσεις το χθες και τη χαμένη αξιοπρέπειά σου.
Το να στριφογυρίζεις όλη τη νύχτα στο κρεβάτι σου, αποζητώντας την πρόσκαιρη λύτρωση στη νάρκη.
Το να μη μπορείς να καταλάβεις που βρίσκουν οι άλλοι την ομορφιά σε ένα ηλιοβασίλεμα και σε μία ανατολή.
Το να μη βγαίνουν πλέον λόγια από το στόμα σου, παρά μόνο αναστεναγμοί.
Το να ξέρεις ότι πλέον είσαι καταδικασμένος σε θάνατο και απλώς περιμένεις να ανακοινωθεί η ημερομηνία της εκτέλεσης της ποινής σου.
Όλα αυτά είναι αργός και βασανιστικός θάνατος.
Μα πιότερο πονάει το ότι γνωρίζεις ότι μπορείς και θέλεις να αντιδράσεις, αλλά δεν το κάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση