Εκδικούμενοι την «χώρα του κακού» και τον ελληνικό «άξονα του κάκου», τιμωρούν εμένα τον ευρωπαϊστή!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Σήμερα θα προσαρμοστώ στο Μέσο και επιτέλους θα εκφραστώ λιτά, δηλαδή «πολιτικώς ορθά», όχι επε...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Σήμερα θα προσαρμοστώ στο Μέσο και επιτέλους θα εκφραστώ λιτά, δηλαδή «πολιτικώς ορθά», όχι επειδή πιστεύω πως αυτό είναι σωστό (υφολογικώς και ουσιαστικώς), αλλά επειδή δεν θέλω να υποκύψω σε μια μορφή αφήγησης (να υιοθετήσω μια discourse) που σιχαίνομαι!

Για πρώτη φορά κατά την μακρόχρονη επικοινωνία μας, αγαπητέ αναγνώστη, θα επικαλεστώ την εξειδίκευσή μου στην «Discourse Analysis» στις Διεθνείς Σχέσεις, για να σημειώσω με λύπη μου: Ο Αλέξης Τσίπρας… την πάτησε, ή για να είμαι ακριβής τείνει να «την πατήσει»! Καθημερινά διολισθαίνει, ολοένα και περισσότερο, στην political discourse (: στο κύριο πολιτικό αφήγημα) των εταίρων-πιστωτών του ελληνικού κράτους, οι οποίοι, όπως είναι πρόδηλο σε αυτήν τη συγκυρία, συνθέτουν μια ανταγωνιστική αφήγηση προς την ελληνική λαϊκή κυριαρχία και το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας, εντός της ΕΕ. Έχει υιοθετήσει σχεδόν όλα τα «nodalpoints» (: τα κεντρικά σημεία αναφοράς, οι νοητικοί κόμβοι ενός δικτύου που δομεί έναν συγκεκριμένο συλλογισμό, λαμβάνοντας υπόψιν πως «discourses attempt to fix webs of meaning through the constitution ofnodal points and nodal points organise the discourse around a central privileged signifier or reference point» –“points de caption”, όπως τα όρισε στην γαλλική ο Lacan το 1977).

Θα το πω ακόμη πιο απλά: Ο κ. Τσίπρας δεν χρησιμοποίει πλέον μια ανταγωνιστική, προς τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό της ΕΕ, political discourse, την στιγμή κατά την οποία οι σχέσεις του με τους πιστωτές-εταίρους της ευρωζώνης εμφανίζονται να είναι άκρως ανταγωνιστικές – σε φάση κορύφωσης του ανταγωνισμού. Τι κάνει; Αν εξαιρέσεις το «nodal point»-χρέος, τα υπόλοιπα σημαίνοντα του λόγου του παραπέμπουν πλέον σε προϋπάρχοντα σημαίνοντα που δομούσαν το πρόγραμμα της τρόικας (το οποίο όπως δηλώνεται είναι νεκρό, έχει τερματιστεί άδοξα) και άρα αποδίδουν ως γενικό μήνυμα την σύνθεση των σημαινομένων της τεχνοκρατικής γλώσσας των παραγόντων της τρόικας. Έτσι ο κ. Τσίπρας τείνει να μιλήσει πλέον - με ευθύνη των συμβούλων του, ασφαλώς – μια γλώσσα που αποκρυσταλλώνει κοινωνικές σχέσεις και σχέσεις ηγεμονίας, τις οποίες ο ίδιος «κατήγγελλε» προεκλογικώς, ακόμη και κατά το μεταμεσονύκτιο διάγγελμα του με το οποίο προκήρυξε το δημοψήφισμα. Αν συνεχίσει έτσι υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή να ενσωματώσει στον δικό του λόγο τον οικονομιστικό-αντιδραστικό, προγραμματικό λόγο των απολιτικών αντιπάλων του (κεντροδεξιών και κεντροαριστερών) στο εσωτερικό και στην ΕΕ, ή να μιλά από εδώ και πέρα μια γλώσσα της οποίας το πολιτικό περιεχόμενο θα βρίσκεται σε δραματική αναντιστοιχία με το κοινωνικό και το οικονομικό. Αυτό θα τον μεταβάλει αμέσως σε χαβαλέ πολιτικό, σαν αυτούς που μέμφεται!

Τι εννοώ και ποιο εν τέλει είναι το πρόβλημά μου: Υποβαθμίζοντας έως εξαφανίσεως την πολιτική ουσία της ανταγωνιστικής προς τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό αφήγησης, την οποία σε ικανοποιητικό βαθμό άρθρωσε ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικώς, συμβάλεις διαλεκτικώς στην γενίκευση μιας άλλης μορφής ανταγωνισμού, ωστόσο με απολιτικούς όρους αυτή την φορά. Έτσι, αντί να επιχειρείς να επανασυνδέσεις την δημοκρατική ηθική με την τρέχουσα πολιτική λογική στην ΕΕ και τις τρέχουσες αυταρχικές πολιτικές πρακτικές στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης που επιμένει να μην είναι οικονομική ένωση, καταλήγεις στην άρθρωση ενός μετανεωτερικού ευρωπαϊκού ηθικισμού.

Σύμφωνα με αυτόν η Ελλάδα εμφανίζεται ως η «χώρα του κακού», ενώ η κυβέρνηση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα ως «άξονας του κακού» με την έννοια της συγκυβέρνησης ακροδεξιών με ακροαριστερούς, σύμφωνα με την κυρίαρχη πολιτική αφήγηση στην ΕΕ. Προφανώς το ηθικιστικό αυτό πολιτικό αφήγημα, το οποίο δομείται στην βάση της ρητορικής που αναπτύσσει τόσο η κ. Μέρκελ, όσο και ο κ. Σόιμπλε και οι κύριοι Τουσκ και Ντάιζελμπλουμ, παραπέμπει ευθέως στο πολιτικό ιδεολόγημα που υπηρέτησε ο Reagan και δόξασε στην συνέχεια ο George W. Bush. Σύμφωνα με αυτό, απαιτείται σήμερα μία Ευρωπαϊκή Σταυροφορία για να χτυπηθεί το κακό στην ρίζα του. Δηλαδή, για να αντιμετωπιστεί ριζικά ο κίνδυνος που προκύπτει για την διεθνή οικονομία και την διεθνή πολιτική από την «χώρα του κακού» στην οποία κυβερνά ο «άξονας του κακού» - ο τελευταίος φάνηκε, μάλιστα, να λειτουργεί και στο πλαίσιο του ευρωκοινοβουλίου κατά την χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα!!!

Αυτή την εβδομάδα και μέχρι την Κυριακή οι Θεσμοί υπό την ηγεσία της γερμανικής κυβέρνησης φυσικά, οργανώνουν αυτού του είδους την Ευρωσταυροφορία, την οποία υπερασπίζονται στο πλαίσιο ενός ανένδοτου αγώνα οι δυνάμεις του παλαιοκομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού της μεταπολίτευσης του 1974 στην Ελλάδα.

Αλήθεια, ποιόν έχει ως κεντρικό στόχο αντικειμενικώς και ουσιαστικώς αυτή η Ευρωσταυροφορία; Τον ευρωσκεπτικιστή από αριστερά, τον ευρωσκεπτικιστή από δεξιά, ή έμενα τον αυθεντικό ευρωπαϊστή που αντιλαμβάνεται τον ευρωπαϊσμό ως κοινωνική θεωρία και δημοκρατική, ομοσπονδιακή πολιτική πρακτική;

Δεν νομίζω ότι η Σταυροφορία αυτή των συντηρητικών και νεοσυντηρητικών δυνάμεων της Ευρώπης εναντίον, στην ουσία, του ελληνικού λαού, που μαζικά ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, στρέφεται εναντίον των αριστερών ή των δεξιών ευρωσκεπτικιστών. Αυτοί θα βγουν ενισχυμένοι μετά την γενικευμένη τελική επίθεση των Σταυροφόρων του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού και του νέου γερμανισμού στους έλληνες αντιφρονούντες ως προς το μοντέλο του νεοηγεμονισμού με λιτότητα, αντιπληθωρισμό και ολοκληρωτισμό!

Μοναδικοί χαμένοι θα είμαστε εμείς οι ευρωπαϊστές, σεβαστέ μου αναγνώστη, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά παντού στην Ευρώπη, και αυτό αν συμβεί τελικά, με την έμμεση συνδρομή, μάλιστα, του Αλέξη Τσίπρα, θα είναι μία καθοριστική ήττα του πυρήνα των ιδεών, της κοσμοαντίληψης και της νέας πολιτικής πρακτικής που μάχεται το zero-sum-game, το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και την παιδαγωγική του learning-by-numbers. Η ιστορία της ιδέας του ευρωπαϊσμού είναι με το μέρος μας, αλλά γι’ αυτούς που επιχειρούν να επιβάλουν το νεοηγεμονισμό στην Ευρώπη με θεωρητικό θεμέλιο το «Τέλος της Ιστορίας», αυτό δεν είναι απλώς άσχετο, αλλά εχθρικό. Οι σύγχρονοι άρχοντες της ΕΕ μάχονται ευθέως πλέον τις ιδέες και την πολιτική αντίληψη όλων των σημαντικών μέχρι σήμερα ευρωπαϊστών, όπως αυτά υπηρετήθηκαν με την μορφή μιας ενιαίας politicaldiscourse από την γραφή μου, κατά την εννιάχρονη, συνεχή διαδικτυακή επικοινωνία μας.