Ποια δύναμη χώρισε τον Αλέξη από τις λέξεις (του);

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Τα ξημερώματα, μετά την ιστορική διαδικασία στη Βουλή των Ελλήνων, η οποία ζημίωσε δραματικά και ου...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Τα ξημερώματα, μετά την ιστορική διαδικασία στη Βουλή των Ελλήνων, η οποία ζημίωσε δραματικά και ουσιαστικά την ποιότητα του κοινοβουλευτισμού - την ίδια στιγμή που πρόσφερε στους αριβίστες την ανακούφιση μιας διαστροφικής της πολιτικής συναίνεσης προς ένα νέο αποικιακό καθεστώς μεταμοντέρνας υποτέλειας - το νου μου επισκέφτηκε ο «εφιάλτης» μου, ο Wittgenstein…

Στα γερμανικά μου μίλησε, αλλά το μυαλό μου εκείνη την ώρα μετέφραζε αυτομάτως στα ελληνικά. Δημήτρη, μου λέει, άσε τα νομικίστικα και ερωτήματα του τύπου αν τεκμαίρεται ή δεν τεκμαίρεται η δεδηλωμένη για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και κατάλαβε τι άλλαξε πολιτικώς από σήμερα στην Ελλάδα!

Τι άλλαξε, φιλόσοφέ μου; Τον ρωτάω βαριεστημένα και μάλλον καταθλιμμένα. Ο Αλέξης χώρισε από τις λέξεις (του) – μου λέει -για τα φτιάξει με την ξεμυαλίστρα εξουσία στην πτωχευμένη και φτωχοποιούμενη Ελλάδα, σε μια μόνιμη βάση. Για να συζήσουν μαζί, για όσο γίνεται περισσότερο.

«Έλα τώρα, Δημήτρη μας, θυμήσου τι διάβαζες κάποτε στις παραλίες μέσα από τα κείμενά μου, για να μάθω και εγώ αν θα μπορούσε ποτέ ο Wittgenstein να συνδυαστεί αποτελεσματικά με το καμάκι… παλιόπαιδο», μου λέει ο φιλόσοφος! Κοκκίνισα από ντροπή, αλλά ταυτόχρονα τσαντίστηκα και του απαντάω με τα λόγια του: Τι νομίζεις, του λέω, είσαι και εσύ σαν τις γκόμενες της παραλίας, ένας οδοδείχτης, που δείχνεις τάχα ποια κατεύθυνση να πάρω αφού σε προσπεράσω!

Μπράβο, μου λέει, σκέψου τώρα αναλόγως και για τον Αλέξη τον πρωθυπουργό! Έχεις δίκιο δάσκαλε, αποκρίνομαι, δεν γινόταν αλλιώς. Για να συναινέσει ο Αλέξης Τσίπρας με τους εταίρους-πιστωτές της Ελλάδας στη συνέχιση μια ανάρμοστης για εταίρους σχέσης, που απαιτεί την ανταλλαγή ευρώ με μέτρα εσωτερικής υποτίμησης και για να φτάσουμε σύντομα στο γενικό βιοτικό επίπεδο της Λιθουανίας, η οποία εντάχθηκε φέτος στην ευρωζώνη, θα έπρεπε να χωρίσει από τα λόγια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και να μιλήσει το γλωσσικό ιδίωμα του νεοσύστατου στρατοπέδου «Μένουμε Ευρώπη». Μόνον έτσι θα μπορούσε να ελπίζει πως ο ερωτικός δεσμός του με την Κυρία Εξουσία δεν θα διαρρηγνυόταν άδοξα.

Έτσι, αγαπητέ αναγνώστη, όπως μια χαρά τα έλεγε ο Wittgenstein, ο Αλέξης μας χθες το βράδυ θεμελίωσε μία συμφωνία με την μορφή πολιτικής συναίνεσης με το σύνολο της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς των ελλήνων Ναινέκων, που ΔΕΝ θεμελιώνεται στην βάση των σημασιών (: Meinungen), αλλά στην βάση μορφών ζωής (: Lebensform). Αυτό αποτελεί κρίσιμη μετάλλαξη του Αριστερού Αλέξη σε Κεντρώο Αλέξη.

Είναι, πλέον, η αντίληψη μιας κοινής μορφής ζωής που αντιστοιχεί σε έναν κοινό τόπο πολιτικής πρακτικής, η οποία συνδέει αδιάρρηκτα τον Αλέξη με τον Σταύρο, την Φώφη και τον Μεϊμαράκη! Ο συγκερασμός των φωνών τους (Einstimmung κατά Wittgenstein) στο πλαίσιο μιας προσέγγισης «πάση θυσία στο ευρώ», έγινε δυνατός αποκλειστικά μέσω μίας κοινής αντίληψης για την πολιτική και άρα για την ζωή.

Δεν ήταν ο λόγος και η κατανόηση με την μορφή του Einverstand του Habermas, που επέφερε τα 251 «ναι» με τα οποία εγκρίθηκε ένα μνημονιακό πρόπλασμα εν είδη νομοσχεδίου (!) για την εξουσιοδότηση (!) του υπουργού Οικονομικών να συναινέσει σε μια συμφωνία με τους εταίρους-πιστωτές, αλλά μία κοινή κοσμοαντίληψη. Πρόκειται για μία κοινή κοσμοαντίληψη, μια συναντίληψη, πλέον, για το ευρωπαϊκό φαινόμενο, στο πλαίσιο μάλιστα της ίδιας SWOT analysis (:strengths, weaknesses, opportunities and threats) για την Ελλάδα, που οδηγεί στην συναίνεση και σε μια νέα μορφή συναινετικών πολιτικών μεταξύ της κυβερνητικής εξουσίας του Αλέξη Τσίπρα και των συντηρητικών και νεοσυντηρητικών κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτή η Einstimmung κατά Wittgenstein, που έλαβε σάρκα και οστά στο επίπεδο της πρακτικής πολιτικής χθες το βράδυ στην ελληνική βουλή, είναι που επικυρώνει το «συμβόλαιο» του Αλέξη Τσίπρα με την κυβερνητική εξουσία και όχι ασφαλώς το ΟΧΙ μας στο δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής!


Για εμένα προσωπικά, αναγνώστη μου, η χθεσινή περιπέτεια του ελληνικού κοινοβουλευτισμού αποτελεί έναν οδοδείχτη που μου δείχνει, αντί για τον δήθεν μονόδρομο της ευρωζώνης, ή το παρελκυστικό μονοπάτι της δραχμής, να διασχίσω τα χωράφια! Μόνον μέσα από τα χωράφια της πολιτικής θα μπορούσες να συνθέσεις ένα όραμα κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής, η οποία αναπτύσσοντας μία νέα πολιτική αφήγηση που θα επανασυνδέει την δημοκρατική ηθική με το πολιτικό φαινόμενο στην ΕΕ, καταλήγει να υπερασπίζεται έναν διαφορετικό τρόπο ζωής – ως βιοοικονομία και βιοπολιτική – από εκείνον επί του οποίου συναινούν, έστω και βαρυγκωμώντας κάποιοι, οι 251 δυστυχείς έλληνες βουλευτές.