Ε, δεκάρικα τέλος...

Christos Aspiotis Περιπλανιέμαι από το πρωί στα καταστήματα της Εθνικής Τράπεζας. Ουρές, συνωστισμός, πανικός, οργή, διαπληκτισμοί, απ...

Christos Aspiotis

Περιπλανιέμαι από το πρωί στα καταστήματα της Εθνικής Τράπεζας.
Ουρές, συνωστισμός, πανικός, οργή, διαπληκτισμοί, απόγνωση.
Συντάξεις που δεν έχουν πιστωθεί, αστυνομική παρουσία, έλεγχος για το αν κάποιος δικαιούται να μπει σήμερα στην τράπεζα ή όχι. Για 120 ευρώ maximum για μία εβδομάδα.
Οικονομίες μιας ζωής σφραγισμένες, πλήρως αβέβαιο πια τι αντίκρυσμα και τι αγοραστική δύναμη θα έχουν αν και όταν ξαναγίνουν διαθέσιμες. Αυτό που είχαμε αυτονόητα συνηθίσει να αποτελεί συναλλακτικό κανόνα και πίστη στην καθημερινότητά μας δε θα υπάρχει πια.
Όλα χωρίς σχέδιο. Όλα χωρίς καμία προοπτική διεξόδου και ανάπτυξης.
Μάς αφαιρέθηκε το δικαίωμα να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον.
Ντρέπομαι.
Οι πολυδιαφημισμένες Αξιοπρέπεια και Ελπίδα απομακρύνονται από τη χώρα σαν πλοίο που δεν είδε τους ναυαγούς, καταδικάζοντάς τους σε θάνατο από ασιτία στο απομονωμένο νησί. Οι ναυαγοί θα αναγκαστούν πρώτα να φάνε ο ένας τον άλλον. Αλλά γνωρίζουν πια τη μοίρα τους.

Η Ελλάδα, όμως, χρεοκόπησε όχι από μοίρα, αλλά από επιλογή των σημερινών κυβερνώντων.
Άραγε ποιος τους εξουσιοδότησε να οδηγήσουν τόσο ανεύθυνα στη συνολική κατάρρευση, στη φτωχοποίηση και στην εξαθλίωση το σύνολο της κοινωνίας;

Και μη μου πει κανείς ότι έτσι ήμασταν ούτως ή άλλως. Δεν ήμασταν. Πολύ σύντομα η πραγματικότητα θα αναγκάσει να το καταλάβουν όσοι σήμερα επιχειρηματολογούν πάνω σε αυτό. Και όσοι ήταν, όχι μόνο δε βοηθιούνται από την κατάρρευση και όλων των υπολοίπων, αλλά χάνουν και όποια προοπτική είχαν για ανάκαμψη. Ούτε ήταν προδιαγεγραμμένη αυτή η πορεία, αν δεν υπήρχαν οι εγκληματικές και χαοτικές παλινωδίες των τελευταίων μηνών.

Η ζωή στην Ελλάδα δε θα είναι πια ίδια, δεν είναι ήδη από την Κυριακή ίδια, καθώς οι πρώτες επιπτώσεις στην καθημερινότητα είναι πια ορατές. Όσα έρχονται δυστυχώς κάποιοι ακόμη και σήμερα δεν τα αντιλαμβάνονται, αλλά στο εξής ο σκληρός ρεαλισμός θα τους χτυπάει κάθε μέρα σαν σφαλιάρα στο σβέρκο.

Η θλιβερή προηγούμενη 5ετία θα μοιάζει με γλυκειά ανάμνηση μπροστά σε αυτά που έρχονται.
*Θέλω να ευχηθώ καλό κουράγιο στους συναδέλφους μου τραπεζοϋπάλληλους. Ας γίνει ξεκάθαρο: Δεν έχουμε καμιά ευθύνη για ό,τι συμβαίνει και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό σε αυτές τις συνθήκες, γνωρίζοντας καλά ότι και οι ζωές μας και οι ζωές των οικογενειών μας θα επηρεαστούν δραματικά. Κάνουμε έκκληση στους συναλλασσόμενους πολίτες να το σεβαστούν.

**Απ' το πρωί μού έχουν σφηνωθεί στο μυαλό εκείνοι οι αριστεροί στίχοι του Ανεμολογίου του Θάνου Μικρουτσικού που ξεκινάνε με το "έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε" και συνεχίζουν:
"Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα, όνειρα ξένα - ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε, και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα."
Ε, δεκάρικα τέλος.