Ο αποχαιρετισμός και το δίλημμα του Θ. Μαυρίδη: Νοικιάζω φούρνο ή κάτι νέο στη δημοσιογραφία...

Καλό ταξίδι σύντροφοι Δεν ήμουν ποτέ καλός στους αποχαιρετισμούς. Τους μισούσα και με μισούσαν κι αυτοί. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε κα...

Καλό ταξίδι σύντροφοι

Δεν ήμουν ποτέ καλός στους αποχαιρετισμούς. Τους μισούσα και με μισούσαν κι αυτοί. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε κακό. Μέχρι που αποφάσισα να μην το ξανακάνω. Σήμερα μπήκα για πρώτη φορά στον πειρασμό να άρω τον αυτοπεριορισμό, αλλά στο τέλος δεν υπέκυψα. Νομίζω, δηλαδή. Πρώτον, θα έβγαινε μελό. Δεύτερον, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς πρόκειται να κάνω. Βρίσκομαι μεταξύ δύο λύσεων: α) να νοικιάσω έναν φούρνο στο Μαρούσι. β) να συνεχίσω με κάποιον τρόπο την δημοσιογραφία. Τρίτη λύση δεν έχω...

Ο κύκλος μου ως επικεφαλής στο Capital.gr τελείωσε. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι που ξεκίνησε πριν από εννέα χρόνια και κάτι και σήμερα έφτασε στο τέλος του. Στην διαδρομή μου στις αγορές δεν κέρδισα μυθικά πλούτη, αλλά έμαθα ορισμένα πράγματα. Έχοντας, φυσικά, πληρώσει τα γνωστά σε όλους τους συντρόφους ακριβά δίδακτρα. Ένα από τα σκληρά μαθήματα, λοιπόν, είναι ότι έχει νόημα να σηκώνεται κανείς από το τραπέζι του παιγνιδιού στην σωστή ώρα!

Εννέα χρόνια είναι πολλά! Δεν ήταν εύκολο το ξεκίνημα του Capital και μάλιστα από το μηδέν. Δεν ήταν ένα έτοιμο μαγαζί που απλά και μόνο έπρεπε κάποιος να το διοικήσει. Ήταν κάτι που ξεκίνησε από την αρχή και με την αγάπη του κόσμου έφτασε στο σημερινό του σημείο. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής! Ήμουν ελεύθερος να κάνω την δουλειά μου και γι' αυτό το αποτέλεσμα στο τέλος ήταν ικανοποιητικό. Όχι τέλειο, αλλά ικανοποιητικό. Ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος υπήρξε ένας καλός συνεργάτης...

Τότε; Τι πήγε στραβά; Τίποτα! Απλά, το ταξίδι τελείωσε. Ένα καινούργιο ταξίδι θα ξεκινήσει. Υποχρεωτικά, καθώς δεν έχω θείο στο Σικάγο! Ούτε είμαι σε τέτοια ηλικία που να μπορώ να αναζητήσω μία νέα αρχή στην αλλοδαπή. Που θα είναι αυτή η νέα αρχή; Η πρώτη ιδέα ήταν ο φούρνος ενός καλού φίλου στο Μαρούσι. Τον νοικιάζει ο χριστιανός και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "γιατί όχι". Στο κάτω – κάτω της γραφής εργάζομαι από τα δώδεκα μου και δεν έχω τέτοιου είδους προβλήματα, αν θα εγκαταλείψω την λάμψη των μέσων ενημέρωσης ή όχι. Θα έχω περισσότερη ηρεμία, λιγότερη πίεση και θα μπορώ, επιτέλους, να μιλήσω ελεύθερα στο τηλέφωνο.

Αν το "σχέδιο φούρνος αποτύχει", το plan B λέει ότι θα πρέπει να βρούμε κάτι νέο και δημιουργικό στον χώρο της δημοσιογραφίας. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση Τσίπρα, διαθέτω Plan B, όπως και όλοι οι άνθρωποι που έχουμε εργαστεί για να βγάλουμε ένα κομμάτι ψωμί. Που δεν είμαστε, δηλαδή, ανεπάγγελτοι. Το πρόβλημα με εμάς τους δημοσιογράφους, όμως, είναι ότι τα σχέδια μας δεν είναι πάντοτε εφαρμόσιμα. Ότι δεν είναι πάντα επιτυχημένα επιχειρηματικά. Υπάρχει μία απόσταση μεταξύ της επιχειρηματικότητας και της "καλλιτεχνικής" δημιουργίας. Θα δείξει...

Στο λογαριασμό μου στο twitter, στο προφίλ μου, σημειώνω το εξής: "η δημοσιογραφία είναι το καταφύγιο των αποτυχημένων. Χρόνια τώρα προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά δεν βρίσκω τον δρόμο προς την επιτυχία...". Ήρθε η ώρα να το εξηγήσω! Ήταν το 1984, όταν ζήτησα δουλειά από την Γνώμη του Πόπωτα. Το έκανα στις 12.30 μετά τα μεσάνυχτα. Τόση τρέλα. Βρήκα λοιπόν εκεί τον Γκουίντο Τσιόφι, αρχισυντάκτη, ο οποίος σήμερα, δυστυχώς, δεν βρίσκεται στην ζωή. Με έδιωξε σαν να αντιμετώπιζε τον παλαβό του χωριού. Δεν είχε και άδικο ο άνθρωπος! Την άλλη μέρα ήταν και πάλι εκεί ο Θανασάκης. Πρωί – πρωί. Τον κατάφερα, με πήρε! Έπειτα από κανένα δίμηνο με φώναξε στο γραφείο του και δείχνοντας έξω προς την μεγάλη αίθουσα μου είπε: "Τους βλέπεις όλους αυτούς; Είναι πετυχημένοι στην δουλειά τους, αλλά ανίκανοι να κάνουν κάτι άλλο. Η δημοσιογραφία είναι το καταφύγιο των αποτυχημένων. Είσαι έτοιμος να μπεις στο κλαμπ";

Να είσαι καλά Γκουίντο εκεί ψηλά! Λοιπόν, ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να βγω από το κλαμπ που με έβαλες. Δεν ξέρω αν όλα αυτά τα χρόνια απέκτησα το εισιτήριο εξόδου στον πραγματικό κόσμο, το δικαίωμα να αποτινάξω από πάνω μου την "ρετσινιά" του αποτυχημένου. Από την άλλη η δημοσιογραφία δεν είναι όπως την άφησες. Το κακό είναι ότι εσύ και ο Κώστας ο Γερονικολός, οι δύο άνθρωποι που με βοηθήσατε σημαντικά στο ξεκίνημά μου, δεν βρίσκεστε πλέον κοντά μας. Μπορεί να κάνετε ακόμη και παρέα εκεί ψηλά, αλλά αμφιβάλλω αν έχετε διάθεση να βλέπετε τι γίνεται στην παλιά σας γειτονιά. "Οργή Θεού" που θα έλεγε και ο πρόεδρος Κώστας...

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr

ΥΓ: Σας έχω ένα τραγούδι. Όχι, δεν κρύβει κάποιον συμβολισμό. Απλά μου άρεσε και έψαχνα μία αφορμή για να σας το προσφέρω! Να είστε όλοι καλά και να θυμάστε τον φίλο σας!