Κάηκε και η χρυσή εφεδρεία των ληστάρχων της Μεταπολίτευσης

Από τον  Χαράλαμπο Μηνάογλου. Η μετατροπή του περήφανου ΟΧΙ σε ΝΑΙ από την τελευταία εφεδρεία της πολιτικής συμμορίας που λυμαίνεται την...

Από τον Χαράλαμπο Μηνάογλου.

Η μετατροπή του περήφανου ΟΧΙ σε ΝΑΙ από την τελευταία εφεδρεία της πολιτικής συμμορίας που λυμαίνεται την Ελλάδα εδώ και 50 χρόνια αφήνει τους ληστάρχους του παλαιού πολιτικού κατεστημένου χωρίς εναλλακτική λύση. Ο Τσίπρας, ένας άνθρωπος που έχει βγάλει λεφτά μόνο σε δουλειές που ο εργολάβος πατέρας του έπαιρνε από το ΠΑΣΟΚ, αποτελούσε αυτήν την τελευταία εφεδρεία. Αυτόν που θα κάλυπτε πάλι τις ρεμούλες και θα άφηνε εκτός φυλακής τους φίλους του πατέρα του, τους ληστάρχους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ. Όσοι βαυκαλίζονταν ταυτίζοντάς τον με τον Τσε ή άλλους επαναστάτες, απλώς ζούσαν μία παρατεταμένη μετεφηβική ηλικία. 

Τον Τσίπρα τον είχε δημιουργήσει το παλαιοκομματικό ληστρικό σύστημα, τον πρόβαλαν συστηματικά από μαθητή ακόμη τα κανάλια και ήταν χρήσιμος στο να μαζέψει την αγανάκτηση, να μαντρώσει τους «αγανακτισμένους» της πλατείας μετά το 2011. Προσπάθησε – και πίστεψε ότι θα το κατόρθωνε είναι αλήθεια- να συνεχίσει να «δουλεύει» τον κόσμο με το κόλπο του δημοψηφίσματος, στο οποίο δεν νομίζω πως έχει μείνει κανείς που να πιστεύει ότι δεν επιθυμούσε την επικράτηση του ΝΑΙ. Ακόμη και τα κάπιταλ κοντρόλς επιβλήθηκαν τώρα, για να σιγουρέψουν το ΝΑΙ, εφόσον είναι σαφές ότι θα μπορούσαν να είχαν διατηρηθεί ανοικτές οι τράπεζες, έστω και με ένα όριο αναλήψεων πολύ όμως υψηλότερο από τα 60 ευρώ, μέχρι τουλάχιστον το δημοψήφισμα. Οι ελληνικές τράπεζες από καθαρά οικονομικής πλευράς θα έπρεπε να έχουν κλείσει και να έχει επιβληθεί καθεστώς κάπιταλ κοντρόλς τουλάχιστον εδώ και τρεις μήνες. Αλλά επιλέχθηκε να επιβληθούν ακριβώς την εβδομάδα του δημοψηφίσματος για να φέρουν το ΝΑΙ. Ο Τσίπρας ήταν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό σίγουρος ότι θα επικρατούσε το ΝΑΙ, ώστε δεν είχε χαράξει καμία στρατηγική για την περίπτωση που επικρατούσε το ΟΧΙ. Την επομένη πολιτεύτηκε ακριβώς σαν να είχε επικρατήσει το ΝΑΙ! Απέπεμψε τον Βαρουφάκη – επίσης επιθυμούντα το ΝΑΙ- όπως θα γινόταν αν είχε επικρατήσει το ΝΑΙ. Συγκάλεσε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, ενώ είχε πλήρη και καθαρή εξουσιοδότηση από τον λαό, και το χειρότερο από όλα: αποδέχθηκε πλήρως τις απαιτήσεις των δανειστών.

 Για όλα αυτά, θα είχε την δικαιολογία ότι τα κάνει, επειδή η πλειοψηφία του λαού του το ζήτησε, αν είχε επικρατήσει το ΝΑΙ. Αλλά ο σοφός λαός τον έστειλε αδιάβαστο με το αγέρωχο ΟΧΙ. Και έτσι τον έστειλε στον κάλαθο των αχρήστων για την συμμορία της διαφθοράς. Δεν τους είναι πλέον χρήσιμος, αλλά χρειάζονται κάποιον άλλον δικό τους για να μαντρώσει τους ψηφοφόρους που είναι εκτός διαφθοράς (ίσως ως τέτοια προωθήσουν την Κωνσταντοπούλου). Αν ο Αλέξης είχε πάρει το ΝΑΙ, θα εμφανιζόταν ο πιο συνεπής πολιτικός της μεταπολίτευσης και επίσης ο μόνος που πολιτεύεται ακριβώς με βάση ό,τι του επιτάσσει ο λαός. Θα ψήφιζε το μνημόνιο και ακόμη και αν αναγκαζόταν να πάει σε εκλογές και να τις έχανε θα έμενε κραταιός και εμβληματικός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και γρήγορα θα ξαναερχόταν με παρόμοιες υποσχέσεις στην εξουσία. Αλλά είπαμε, οι Έλληνες τον τελείωσαν.

Από την άλλη έχουμε τα ΜΜΕ, τα οποία τις τελευταίες μέρες, μετά το δημοψήφισμα, ξεκίνησαν εντατικά την ρητορική της υπευθυνότητας της κυβέρνησης ΣΑΝΕΛ για την επικείμενη καταστροφή. Σαφώς και η κυβέρνηση ΣΑΝΕΛ αποτελείται από σαλτιμπάγκους, σαφώς και ο Βαρουφάκης είναι ψυχοπαθής εγωιστής, σαφώς και ο Τσίπρας είναι κατώτερος – όχι μόνο ηθικά, αλλά και διανοητικά των περιστάσεων- αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι πέντε μήνες της διακυβέρνησης ΣΑΝΕΛ κατέστρεψαν την χώρα τόσο, όσο οι περίπου 500 προηγούμενοι μήνες της μεταπολίτευσης. Δεν είναι δυνατόν να δεχθεί λογικός άνθρωπος να απαλλάξει τους πραγματικούς αιτίους της ελληνικής χρεοκοπίας αποδίδοντάς την στους τσαρλατάνους των ΣΑΝΕΛ. Όσο κυκλοφορούν ελεύθεροι και παρεμβαίνουν έμμεσα ή άμεσα στην πολιτική ζωή του τόπου οι λήσταρχοι της μεταπολίτευσης, αυτοί που υπέγραφαν δάνεια με επιτόκιο 35%, που εκμαύλιζαν τους πολίτες με την διαφθορά τόσο στο επίπεδο του ρουσφετιού όσο και στο επίπεδο των παροχών (π.χ. είσπραξη αγροτικών και επιχειρηματικών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων από ανθρώπους που δεν ασκούσαν στην πραγματικότητα καμία παραγωγική δραστηριότητα αλλά φρόντιζαν να μαζεύουν μόνο ψηφαλάκια για το κόμμα) και βεβαίως αυτοί που έπαιρναν μίζες από παντού, δεν πρόκειται ποτέ να φύγουμε από την άθλια κατάστασή μας (θα γίνει μάλιστα αθλιότερη).

Θα έλεγα μάλιστα ότι τις επόμενες εκλογές θα τις κερδίσει όποιος παρουσιάσει μία ξεκάθαρη στάση απέναντι στους υπευθύνους της καταστροφής συνδυασμένη με ένα σαφές, λειτουργικό και κοστολογημένο πρόγραμμα για την επιστροφή στην δραχμή και την επάνοδο της ελληνικής οικονομίας στην παραγωγικότητα. Το πρώτο, όμως, είναι σαφώς προαπαιτούμενο, τόσο για να διαλυθεί το ληστρικό μεταπολιτευτικό σύστημα που σαν καρκίνος κατατρώγει την Ελλάδα, όσο και για δει ο Έλληνας ότι οι υπεύθυνοι για την καταστροφή του πληρώνουν, ώστε να αντέξει τα πολλά και δυσάρεστα που θα πρέπει να περάσει για να ανακάμψει η χώρα.