Κόψτε τους τον αέρα με ένα ΟΧΙ, ούτως ειπείν!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Δεν φταίω εγώ για το σημερινό ανάρμοστο «διάγγελμά» μου προς τον ελληνικό λαό του διαδικτύου, η Ζωή...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Δεν φταίω εγώ για το σημερινό ανάρμοστο «διάγγελμά» μου προς τον ελληνικό λαό του διαδικτύου, η Ζωή Κωνσταντοπούλου με παρέσυρε! Και το μόνο που επαφίεται πλέον στην συνείδησή μου είναι ο υφολογικός μου πατριωτισμός, ο οποίος πολύ θα ήθελα να μην είναι τόσο κιτς όσο της κυρίας Προέδρου, κατά το χθεσινό της διάγγελμα!

Δεν έχει γενικά άδικο η κ. Κωνσταντοπούλου, αλλά με αυτό το ύφος (της) αποκλείεται να …βρει το δίκιο της! Το κύρος του δημοψηφίσματος δεν θίγεται από εκείνους, των «ωμών παρεμβάσεων στη δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος», οι οποίοι από κοινού «με ξένους συνεταίρους τους» αγωνίστηκαν «για να ματαιώσουν το δημοψήφισμα», αλλά από την κοινοβουλευτική διαδικασία που ακολουθήθηκε, τις δραματικές αντιφάσεις που το συνόδευσαν με ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα και από την βεβιασμένη, πρόχειρη έως παρελκυστική και κακότεχνη άρθρωση του ερωτήματος!

Έτσι, επίτρεψέ μου αναγνώστη μου, να κρυφτώ και εγώ με την σειρά μου πίσω από ένα πέπλο άγνοιας της νομοτεχνικής και πολιτικοτεχνικής διάστασης του δημοψηφίσματος για να μπορέσω να αρθρώσω το μήνυμά του, ως signal, ως συναισθηματικά φορτισμένο σινιάλο που διαμορφώνει μια συγκεκριμένη «πνευματική/διανοητική εικόνα» (: mental picture) του έλληνα πολίτη, στη βάση της οποίας θα αποφασίσει για το ΝΑΙ, το ΟΧΙ ή το «λευκό» και την αποχή.

Στην επιχείρησή μου αυτή έχω έναν πανίσχυρο αντίπαλο: τα Παλαιά και Νέα ΜΜΕ του καθεστώτος που προσέβαλε ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στις προηγούμενες εκλογές, πριν από λίγο καιρό. Πώς να αντιμετωπίσω με λέξεις την «mental picture», η οποία διαμορφώνεται με την δραματικά φορτισμένη (κοντινή) εικόνα του παππού και της γιαγιάς στην ουρά των ATMs ή της τράπεζας; Είμαι χαμένος από χέρι! Και εσύ, αγαπητή κυρία Κωνσταντοπούλου, είσαι χαμένη από χέρι, όσα διαγγέλματα και αν «βγάλεις»! Αν είχες σπουδάσει συστηματικώς την δική μου τέχνη στην στρατηγική της επικοινωνίας, θα γνώριζες πως είναι αφάνταστα δύσκολο ακόμη και για τους πλέον ταλαντούχους ρήτορες, να διαμορφώσουν «πνευματική/διανοητική εικόνα» στο εκλογικό σώμα (στον κάθε αποδέκτη του μηνύματός σου) αποκλειστικά με linguistic signs – αποκλειστικά με γλωσσικά σημεία, ούτως ειπείν!

Μην ακούς ούτε τον παλαιό δημοσιογράφο, όταν σου λέει «scripta manent, verba volant» (: τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν), άκουσε εμένα που σου λέω: λόγια και γραπτά πετούν, μόνον η εικόνα μένει για να σχηματίσει μια προσωρινή Gestalt, μια «πνευματική/διανοητική εικόνα», που θα επηρεάσει καθοριστικά τον τηλεθεατή, όπως και τον αναγνώστη των πρωτοσέλιδων των εφημερίδων κατά την επιλογή του μέσα στο παραβάν του δημοψηφίσματος.

Άνισος και ουτοπικόs είναι ο αγώνας μας, φίλε αναγνώστη! «Χαντακωμένο» είναι το ΟΧΙ μπροστά στο ΝΑΙ. Το πρώτο δομείται με τον λόγο για να σχηματίσει δημιουργική και προοδευτική mental picture, ενώ το δεύτερο με την εικόνα (βίντεο, φωτογραφία) της μιζέριας και της δυστυχίας που παραπέμπει στην επικράτηση του ΟΧΙ – στις συνέπειες του ΟΧΙ, όπως τις δομεί ως Gestalt του δημοψηφίσματος το ΝΑΙ, οι προπαγανδιστές του ΝΑΙ.

Εγώ σε αυτή την συγκυρία θα έλεγα: Κόψτε τον αέρα στον ευρω-αυταρχισμό και στον ελληνο-αναρχοατομικισμό με ένα ΟΧΙ! Ο ευρω-αυταρχισμός εκφράζεται εμμέσως από την κυρία Μέρκελ και αμέσως από τον ειλικρινή κύριο Σόιμπλε και τους λεγόμενους Θεσμούς. Και σε αυτό θα συμφωνούσαν νομίζω όλοι οι έλληνες: και οι του ΟΧΙ και οι του ΝΑΙ και οι απίθανοι μαρξιστο-ιεχωβάδες της ηγεσίας του ΚΚΕ!

Από την άλλη πλευρά, ο ελληνο-αναρχοατομικισμός εκφράζεται από την επικράτηση των αρνητικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα, με την διαμόρφωση ενός εξτρεμιστικού-νεοφιλελεύθερου δικαίου, με την ιδιωτικοποίηση ακόμη και της ίδιας της κυβέρνησης. Μόνον με μία «λοκιανή κοσμοθέαση», η οποία βρίσκεται στην βάση του ελληνο-αναρχοατομικισμού, θα μπορούσες σήμερα στην Ελλάδα να δομήσεις μία mental picture που αποκρυσταλλώνει το ΝΑΙ ως μία πάση κοινωνική θυσία-διαδικασία για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Μόνον που αυτό αποτελεί την πλέον τραγική αντίφαση για τους υποστηρικτές του ΝΑΙ. Εάν υποστηρίξεις τον ελληνο-αναρχοατομικισμό ως διαδικασία απελευθέρωσης από τον κρατισμό και τον Εθνικό Σχεδιασμό που προτείνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, θα καταλήξεις ασφαλώς να απορρίπτεις και τον ευρω-αυταρχισμό που εκφράζει την πολεμική των λεγομένων Θεσμών και των συντηρητικών και νεοσυντηρητικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων εναντίον, όχι απλώς της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά σε ζωτικό βαθμό, εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Σε μια τέτοια περίπτωση και καθώς οι του ΝΑΙ φαίνεται ιδεολογικώς και κοσμοαντιληπτικώς να υποστηρίζουν την εξάλειψη κάθε μορφής άμεσου εξαναγκασμού έναντι οιουδήποτε πολίτη, θα έπρεπε να ρίξουν ένα ΟΧΙ στην κάλπη!

Σου φαίνεται το πιο πάνω αντιφατικό, αναγνώστη μου; Είναι! Παραδόξως τις μεγαλύτερες αντιφάσεις σε αυτήν την αναμέτρηση μεταξύ ΟΧΙ και ΝΑΙ εμφανίζουν οι θιασώτες του ΝΑΙ. Σε αυτούς είναι αδύνατον με linguistic signs να υπηρετήσουν συνεκτικά την προπαγάνδα τους, καθώς πατούν σε δύο πολιτικώς διαλογικές βάρκες (: countering political discourses) που κινούνται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Συναισθανόμενοι την αδυναμία τους, χρησιμοποιούν τα Μέσα της επικοινωνίας τους για να προκαλέσουν με την τηλεοπτική εικόνα και την πρωτοσέλιδη φωτογραφία της «μιζέριας» και «δυστυχίας», που προφανώς ο ευρω-αυταρχισμός προκάλεσε στην συγκυρία, μία mental picture που θα απορρίπτει αυτόματα το δικαίωμα στο ΟΧΙ: το θετικό δικαίωμα της ελληνικής κοινωνίας που έρχεται αντικειμενικά να αντισταθεί στην ισοπέδωσή της από τον πρωτοφανώς επιθετικό αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό της ευρωζώνης. Πρόκειται για μια ακραία μορφή εξαναγκασμού, που δεν αποσκοπεί στην προσαρμογή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά στην υιοθέτηση ενός κοινωνικού μοντέλου και μιας μορφής ανάπτυξης σε αντίθετη κατεύθυνση από εκείνα των χωρών που αποτελούν τον πυρήνα της ευρωζώνης.

Έτσι η γερμανική κυβέρνηση, επικουρούμενη από τους δορυφόρους της στην ΕΕ, προτρέπει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΝΑΙ σε μία διαδικασία διεύρυνσης της εσωτερικής υποτίμησης και μεγέθυνσης της φτώχιας, που ποτέ δεν θα μπορούσε να υπαινιχθεί ως διαδικασία σωτηρίας για τον γερμανικό λαό. Ακόμα και μετά την εξευτελιστική ήττα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την διάλυση του γερμανικού κράτους και την διαίρεση της χώρας σε ζώνες κατάληψης από τις Μεγάλες Δυνάμεις που κέρδισαν τον πόλεμο, οι γερμανοί πολίτες αντιμετωπίστηκαν με ένα εντελώς διαφορετικό πνεύμα από αυτό που αντιμετωπίζει η κυβέρνησή τους σήμερα τον ελληνικό λαό.

Οι κατακτητές και διαμελιστές της Γερμανίας φέρθηκαν στον γερμανικό λαό αντικειμενικώς καλύτερα απ’ ο, τι συμπεριφέρεται η γερμανική κυβέρνηση και οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού στην σημερινή ελληνική κοινωνία. Εάν οι επικυρίαρχοι της μεταπολεμικής Γερμανίας συμπεριφέρονταν με τον ίδιο ειλικρινή κυνισμό που συμπεριφέρεται ο κ. Σόιμπλε στις ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης, ο γερμανικός λαός του ’45-’55 ίσως να καταλάβαινε σήμερα πως η μοναδική επιλογή επιβίωσης της πολιτικής κοινότητας των ελλήνων είναι το ΟΧΙ!...