Διαπραγμάτευση με την τρόικα: Από τον γιουσουφακισμό στο pride parade!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Το «πάρτε θέση» / «take a stand» μοιάζει να είναι το (πολιτικό) σύνθημα της κυβέρνησης Τσίπρα π...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Το «πάρτε θέση» / «take a stand» μοιάζει να είναι το (πολιτικό) σύνθημα της κυβέρνησης Τσίπρα προς …άραγε προς ποιόν/ποιούς ακριβώς, με την ίδια ακριβώς έννοια που έχει αυτό το σλόγκαν στο φετινό «Athens Pride» προς το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας!

«Πάρε θέση» υπέρ της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αποδοχής και του σεβασμού για τις λεσβίες, τους γκέι, τα αμφισεξουαλικά και τρανς πρόσωπα, σού λένε οι «έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και γιατί όχι Πασαλιμανιώτικα»! «Πάρε θέση» λέει και η νέα μας κυβέρνηση υπέρ της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αποδοχής και του σεβασμού για τον ελληνικό λαό στο πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ!

Το ζήτημα ωστόσο είναι πώς και σε ποιους το λέει, πώς αυτό το σύνθημα εκφράζεται θεσμικά! Αν δεν εκφράζεται θεσμικά δεν περιέχει/αποκρυσταλλώνει ισχυρό μήνυμα. Και, λυπάμαι, αλλά μέχρι σήμερα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν πέτυχε να ορίσει με σαφήνεια την θεσμική διάσταση του «πάρε θέση»! Θα έλεγα μάλιστα πως αυτό που είχε πετύχει ως προς το «πάρε θέση» προεκλογικώς διασκεδάστηκε και εξατμίστηκε σε κρίσιμο βαθμό μετεκλογικώς, καθώς άλλο πράγμα είναι η στρατηγική προπαγάνδας και άλλο η επικοινωνιακή στρατηγική ως δομικό στοιχείο της κυβερνητικής σου στρατηγικής.

Η κυβέρνηση, δυστυχώς, μετεκλογικώς «έχασε» το κοινό αναφοράς της, ενώ μειώθηκε σταδιακά το impact - με την έννοια του αντίκτυπου και της επιρροής ταυτόχρονα - του μηνύματος που αυτή έφερε στις ευρωπαϊκές πολιτικές, διότι δεν μπόρεσε να προσδώσει θεσμικό χαρακτήρα στο «πάρε θέση». Όταν ως κυβέρνηση δεν πετυχαίνεις εγκαίρως να θεσμοθετήσεις την επικοινωνιακή σου στρατηγική με την μορφή ενός συνεκτικού προγράμματος επικοινωνίας (ενιαίο στο εξωτερικό και στο εσωτερικό), τελικώς διασύρεσαι και δεν σου μένει τίποτε άλλο παρά η μετουσίωση της «αξιοπρέπειας» και της «λαϊκής κυριαρχίας» σε κενά περιεχομένου συνθήματα σε ένα φαντεζί, προκλητικό επικοινωνιακό σχήμα σαν αυτό ενός pride parade!

Η κυβέρνηση παραδόξως και μάλλον σε αντίθεση από ο, τι νομίζει ο κόσμος και ίσως η ίδια, δεν απέτυχε στο τεχνοοικονομικό επίπεδο, αλλά ουσιωδώς σε εκείνο της πολιτικής επικοινωνίας, το οποίο θεωρείτο το ατού της κατά την διαπραγμάτευση ….με ποιους ακριβώς; Ρωτώ ξανά! Στην πολυεπίπεδη και πολυδιάστατη διαπραγμάτευση με πλουραλισμό μηνυμάτων διασκεδάστηκε και σε μεγάλο βαθμό «χάθηκε» το κεντρικό μήνυμα της κυβέρνησης με πλαίσιο αναφοράς τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτικές! Και αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα πολιτικής επικοινωνίας.

Η «δημιουργική ασάφεια» κατά τις διαπραγματεύσεις, δεν είναι κακό πράγμα, όπως νομίζουν οι απολύτως αστοιχείωτοι στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων αντίπαλοι αυτής της κυβέρνησης! Είναι απαραίτητη discursive (διαλογική) φόρμα για να κάνεις διαπραγματεύσεις. Χωρίς «δημιουργική ασάφεια» δεν μπορείς να διαπραγματευτείς τίποτε απολύτως. Η πολιτικότητα σε μια διαπραγμάτευση ορίζεται ακριβώς από το πλαίσιο της «δημιουργικής ασάφειας», όπως την εννοούσε ο φουκαράς ο Γιάνης Βαρουφάκης, όταν πρωτο-άρθρωσε τον όρο.

Στη συνέχεια, ωστόσο, υπήρξε η μεγάλη παρεξήγηση: ως «δημιουργική ασάφεια» άρχισε να θεωρείται και να αποκρυσταλλώνεται πολιτικώς η ασάφεια στο κεντρικό μήνυμα της κυβέρνησης. Έτσι από την «δημιουργική ασάφεια» η κυβερνητική ομάδα διαπραγμάτευσης διολίσθησε στην «μηνυματική ασάφεια» και … ύστερα ήρθαν οι μέλισσες – σε διαδοχικά επεισόδια! Κάπως έτσι περάσαμε από τον γιουσουφακισμό των προηγούμενων (κεντροδεξιών και κεντροαριστερών) κυβερνήσεων της κρίσης στο pride parade, στο πλαίσιο της εξέλιξης της ίδιας κρίσης που είναι κρίση της ευρωζώνης περιορισμένη έντεχνα, χυδαία, απολιτικά, αντικανονικά και ασφαλώς υποκριτικά, στον ελληνικό κοινωνικοοικονομικό χώρο.

Η πρόταση μου προς την κυβέρνηση - για την συνέχεια - είναι πρόδηλη και προκύπτει φυσιολογικά από την επισήμανσή μου αυτή. Δεν χρειάζεται νομίζω να την αρθρώσω με καταδηλωτικό τρόπο και να μεταβληθώ εγώ ο ίδιος σε συμμετέχοντα στο «pride parade» της. Δεν φοβάμαι μήπως παρεξηγηθώ, απλώς πιστεύω πως το «pride» χάνει την πολιτική του έννοια στο βαθμό που γίνεται εθιμική «parade»! ...