Ή Τιτάνειος άθλος ή Τιτανικός

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πρόταση Γιούνκερ (για να ονομάσουμε συμβατικώς το διαρκές τελεσίγραφο των δανειστών - δυναστών) αν περάσει, ...

Τα πράγματα είναι δύσκολα. Η πρόταση Γιούνκερ (για να ονομάσουμε συμβατικώς το διαρκές τελεσίγραφο των δανειστών - δυναστών) αν περάσει, θα συνιστά «κοινωνική γενοκτονία», όπως προσφυώς τη χαρακτήρισε ο κ. Μητρόπουλος.
Για την εν λόγω πρόταση ο κ. Τσίπρας, κατά την τελευταία προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή, εξέφρασε τη δυσάρεστη έκπληξή του. Ουκ ανδρός σοφού το δις εξαμαρτείν – αν λάβουμε υπ’ όψιν την παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, ότι κατά τη μεσοσυμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, δεν εξασφαλίσθηκε απ’ την πλευρά μας η συνέχιση της χρηματοδότησης.
Όλα αυτά (και άλλα) σημαίνουν ότι η κυβέρνηση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων έκανε λάθη – πιθανόν εξ απειρίας, αλλά κυρίως επειδή η στρατηγική της βασίσθηκε στο δεδομένο ενός διαλόγου μεταξύ εταίρων κι όχι μιας αντιμαχίας μεταξύ θηρίων και θυμάτων (καθώς μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ πίστευε και έλεγε). Όμως
η κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε! Κατ’ αντίθεσιν προς τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όρθωσε το ανάστημά της και εξέφρασε τη λαϊκή εντολή. Για αυτό, και παρά τη δυσάρεστη – έως τώρα – πορεία των διαπραγματεύσεων, ο λαός εξακολουθεί
να υποστηρίζει, μάλιστα σε μεγαλύτερο εύρος, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Απ’ την άλλη πλευρά η ελληνική πρόταση των 47 σελίδων, είναι κάθε σελίδα και καημός, κάθε καημός και μέτρο. Αν η πρόταση αυτή γίνει δεκτή απ’ τους δυνάστες μας ως βάση διαπραγματεύσεων, οι προβλέψεις της θα επιδεινωθούν κι άλλο. Θα έχουμε έτσι, στο τέλος, μια συμφωνία (είτε κατά μέρος τώρα, είτε μεταβατική με κατάληξη τον Σεπτέμβριο), επώδυνη για τον ελληνικό λαό. Μάλιστα με το δεδομένο της επαναχρηματοδότησης της χώρας, το μόνον ζητούμενο θα είναι η νέα δανειακή σύμβαση να μη συνοδεύεται με μνημόνιο (υπαγορεύσεις νόμων κι έλεγχος της εφαρμογής τους), αλλά με επανάκτηση του αυτεξούσιου της Ελλάδας και ανάκτηση της Ασυλίας της.
Άθλος Τιτάνειος. Για τον οποίον η κυβέρνηση θα πρέπει να προετοιμάσει τον λαό. Αλλοιώς ένας ακόμα Τιτανικός – ο οριστικός.
Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι όταν η Αριστερά εφαρμόζει δειξά πολιτική, εξαερώνεται. Μάλιστα, απογοητευμένος τότε ο λαός (ο οποίος άλλωστε προς τ’ αριστερά μόνον σε συνθήκες κρίσης στρέφεται) δεν μετατοπίζεται αριστερότερα (παρά μόνον σε επαναστατικές συνθήκες), αλλά επιστρέφει με κατεβασμένα αυτιά στα ειωθότα.
Συνεπώς, η Αριστερά που κυβερνάει τώρα, καλείται να διορθώσει τα λάθη της (στις διαπραγματεύσεις) και να μην ετοιμάσει τα επόμενα. Επίσης καλείται να κυβερνήσει. Με δείγματα γραφής, στόχους και αποτελέσματα σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση απ’ όλους τους προηγούμενους, και κατά την ουσία και κατά το ήθος και κατά το ειδέσθαι.
Η κυβέρνηση «πρόλαβε» μέσα σε τέσσερις μήνες να «αμαρτήσει» σ’ ορισμένα σημαντικά και κρίσιμα, όπως όμως και να αντιμετωπίσει άλλα. Αν σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές οι αριστεροί υποχωρήσουν (ή αποχωρήσουν) η Αριστερά θα αποτελέσει πάλι μια δίκαιη παράμετρο του κοινωνικού γίγνεσθαι, αλλά παράμετρο. Καθαρή μεν, αλλά χωρίς ειδικό βάρος. Η ιδεολογία της θα συνεχίσει να είναι ένα κοινωνικό πρόταγμα, ένα «ιδανικό» αλλά για την άλλη ζωή – σε 50 ή 100 χρόνια και βλέπουμε.
Αν στις πρώτες δυσκολίες η Αριστερά την «κάνει μπραφ», που λένε στο χωριό μου, τότε η χώρα θα επανέλθει στα χέρια εκείνων που την κατέστρεψαν, για να ολοκληρώσουν τη δουλειά. Όχι. Η Αριστερά πρέπει να ανατρέψει τις δυσκολίες (και εκείνες που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της) και να βγάλει τη χώρα απ’ το αδιέξοδο.
Είτε με την απειλή της ρήξης, είτε με διαπραγματεύσεις (που όπως φάνηκε έως τώρα χωρίς αυτήν την απειλή αποβαίνουν ατελέσφορες) είτε με την οργανωμένη ρήξη, η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, οφείλει να βγάλει την Ελλάδα απ’ τα μνημόνια και να μην την βάλει σε άλλα. Αν αυτό
επιτευχθεί, όλα τα άλλα με συστηματική προσπάθεια, με αγώνες και με τη δύναμη του λαού διορθώνονται. Όλα τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα που έχει κληθεί να λύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, απ’ την αποκατάσταση των σχέσεων εργασίας έως ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα κι από τη διοικητική μεταρρύθμιση έως την αμυντική θωράκιση, μπορούν να λυθούν υπό μίαν προϋπόθεση: την ανάκτηση της κρατικής υπόστασης. Μόνον στο πλαίσιο του αυτεξούσιου μέσα στην Ένωση, μπορεί μια φιλολαϊκή κυβέρνηση να εισηγείται στο Κοινοβούλιο φιλολαϊκούς νόμους. Κι αν η Ένωση εξελιχθεί (όπως όλα δείχνουν) σε ένα υπερκράτος (δεν έχει σημασία ποίου), τότε έξω απ’ την Ένωση.
Και το κακό (διότι μια τέτοια εξέλιξη θα είναι κακή) δεν εξορκίζεται με το να το αγνοείς, αλλά με το να ετοιμάζεσαι να το αντιμετωπίσεις.
Οι έως τώρα συνθήκες της Ένωσης προέβλεπαν εκχώρηση ορισμένων εθνικών εξουσιών για το κοινό καλό. Από τη συνθήκη του Μάαστριχτ κι ύστερα η Ένωση καταβροχθίζει, χάριν των πλουσίων, εθνικές εξουσίες κι επιβάλλει ταξική δικτατορία. Αποκορύφωμα αυτής μετεξέλιξης είναι για ορισμένες χώρες (όπως η Ελλάδα) τα μνημόνια και για άλλες η διάβρωση των θεσμών τους εκ των έσω.
Αυτά που παθαίνουμε τώρα και η ανεξήγητη (!!) σε πολλούς σκλήρυνση και σκλήρυνση των δανειστών μας στις διαπραγματεύσεις έχει να κάνει με αυτήν τη διαδικασία ολοκλήρωσης της Ένωσης σε έναν ολοκληρωτισμό, αντιδημοκρατικό και μεταφασιστικό.
Για αυτό και οι ανησυχίες των Δυνατών για την πορεία της μαχόμενης Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη. Θέλουν να ξεκάνουν την αντίσταση των λαών σ’ αυτό το προτσές ολοκλήρωσης της Ένωσης σε Ραϊχ, εν τη γενέσει της.
Συνεπώς η δική μας Αριστερά, στο δικό μας εθνικό πλαίσιο (με όλες τις διεθνείς επιπτώσεις), δεν πρέπει να κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, ούτε να υποχωρήσει, ούτε να αποχωρήσει. Αλλά αντιθέτως να αγωνισθεί για να νικήσει.
Μετά τον Θεό (αν υπάρχει, πράγμα που δεν το πολυδείχνει) μόνον ο λαός είναι παντοδύναμος. Και λαός με αυτεξούσιον, ανίκητος! – αυτό είναι το πρώτιστο καθήκον της Αριστεράς. Για αυτό είναι και το πρώτο που καταπολεμά το σύστημα, επιστρατεύοντας νεολελέδες και παλαιοραγιάδες που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό. Διότι άμα κόψεις τα γόνατα του λαού εις όσα αφορούν την αρχοντιά του, τον ρίχνεις στα γόνατα και για όλα τα άλλα…