Ελ Εριάν: Ποιος φοβάται στάση πληρωμών στο ΔΝΤ

Εάν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών στο ΔΝΤ, ο αντίκτυπος στην πρόσβαση σε άλλες πηγές χρηματοδότησης θα είναι άμεσος και σοβαρός και αυτό π...

Εάν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών στο ΔΝΤ, ο αντίκτυπος στην πρόσβαση σε άλλες πηγές χρηματοδότησης θα είναι άμεσος και σοβαρός και αυτό περιλαμβάνει την έκτακτη παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ που κρατά τις τράπεζες στην επιφάνεια, γράφει ο Μοχάμεντ Ελ Εριάν στο Bloomberg View.

Η επιδείνωση της πιστωτικής κρίση που θα ακολουθήσει θα οδηγήσει την οικονομία σε ακόμα βαθύτερη ύφεση, επιδεινώνοντας την ήδη ανησυχητική κρίση ανεργίας, επιταχύνοντας τις εκροές κεφαλαίων, καθιστώντας αναπόφευκτους τους κεφαλαιακούς ελέγχους και, πιθανότατα, υποχρεώνοντας τη χώρα να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό ενιαίο νόμισμα.

Αλλά, σημειώνει πως και το ΔΝΤ θα είναι σε χειρότερη θέση. Μια ελληνική χρεοκοπία θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη περίπτωση μη αποπληρωμής από τη σύσταση του ιδρύματος το 1945. 

Το άρθρο του Μοχάμεντ Ελ Εριάν στο Bloomberg View αναφέρει.

Όλες οι πλευρές εργάζονται σκληρά για να αποτρέψουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας στις δανειακές της υποχρεώσεις προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – και με καλό λόγο: ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα έχει ολέθριες συνέπειες όχι μόνο για την Ελλάδα και την Ευρώπη αλλά και για το διεθνές νομισματικό σύστημα.

Το "καθεστώς προτιμώμενου πιστωτή" του ΔΝΤ στηρίζει την ικανότητα του Ταμείου να δανείζει σε χώρες που αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες (ειδικά όταν όλοι οι άλλοι πιστωτές έχουν είτε παγώσει ή εξετάζουν τρόπους να απεμπλακούν). Ωστόσο, η ικανότητα αυτή να λειτουργεί ως πιστωτής έσχατης ανάγκης βρίσκεται πλέον να αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή απειλή.

Το καθεστώς προτιμώμενου πιστωτή, αν και δεν αποτελεί επίσημη νομική έννοια, έχει καθιερωθεί και έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτό ότι το ΔΝΤ θα πληρώνεται πριν από σχεδόν κάθε άλλο δανειστή. Και στην περίπτωση που οι οφειλέτες αδυνατούν να καλύψουν τις πληρωμές, μπορούν να περιμένουν σημαντική πίεση από πολλά από τα υπόλοιπα 187 μέλη του Ταμείου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περιπτώσεις κρατών με ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις προς το Ταμείο είναι περιορισμένες σε εύθραυστα και αποτυχημένα κράτη, ιδίως στην Αφρική.

Το ΔΝΤ ήταν σε θέση να ενεργεί σαν ο παγκόσμιος πυροσβέστης, πρόθυμος να μπει σε ένα φλεγόμενο κτίριο όταν όλοι οι άλλοι τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ξανά και ξανά, η συμμετοχή του έχει αποδεχθεί ζωτικής σημασίας για τη σταθεροποίηση των εθνικών οικονομικών κρίσεων και τον περιορισμό των συνεπειών σε άλλες χώρες.

Όχι πολύ καιρό πριν, θα ήταν απίθανο για το ΔΝΤ να εμπλακεί σε δανεισμό μεγάλης κλίμακας σε προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες (η τελευταία φορά που το έκανε πριν την κρίση του ευρώ ήταν τη δεκαετία του 1970 με τη Βρετανία). Και θα ήταν αδιανόητο για το Ταμείο να ανησυχεί αν θα αποπληρωθεί από έναν Ευρωπαίο δανειολήπτη. Ωστόσο, και τα δύο συμβαίνουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Επιπλέον, επιδεινώνοντας την πρωτοφανή φύση της ελληνικής κατάστασης, άλλοι πιστωτές (όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και άλλα ευρωπαϊκά ιδρύματα) είναι σε θέση να βοηθήσουν να διατεθούν στην Ελλάδα τα χρήματα που χρειάζεται για να αποπληρώσει το ΔΝΤ. Ωστόσο, αυτό θα συμβεί μόνο εφόσον επιτευχθεί συμφωνία σχετικά με ένα πακέτο πολιτικής το οποίο θα υλοποιηθεί με συνεπή και διαρκή τρόπο.

Αντίκτυπος

Εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει προς το ΔΝΤ, θα βρει ότι ο αντίκτυπος στην πρόσβαση της σε άλλες πηγές χρηματοδότησης θα είναι άμεσος και σοβαρός και αυτό περιλαμβάνει την έκτακτη παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ που κρατά τις τράπεζες στην επιφάνεια. Η επιδείνωση της πιστωτικής κρίση που θα ακολουθήσει θα οδηγήσει την οικονομία σε ακόμα βαθύτερη ύφεση, επιδεινώνοντας την ήδη ανησυχητική κρίση ανεργίας, επιταχύνοντας τις εκροές κεφαλαίων, καθιστώντας αναπόφευκτους τους κεφαλαιακούς ελέγχους και, πιθανότατα, υποχρεώνοντας τη χώρα να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό ενιαίο νόμισμα.

Αλλά και το ΔΝΤ θα είναι σε χειρότερη θέση. Μια ελληνική χρεοκοπία θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη περίπτωση μη αποπληρωμής από τη σύσταση του ιδρύματος το 1945. Θα προκαλούσε τόσο εσωτερική, όσο και εξωτερική κριτική ότι το Ταμείο χειραγωγήθηκε από τους Ευρωπαίους πολιτικούς, προσθέτοντας στις μακροχρόνιες ανησυχίες για την αργή πρόοδο στη μεταρρύθμιση της ξεπερασμένης διακυβέρνησης και αντιπροσώπευσης, αλλά και σε ορισμένες από τις πρακτικές του (περιλαμβανόμενης της "παράδοσης” ο επικεφαλής να είναι πάντα Ευρωπαίος). Και θα έκανε το ΔΝΤ πιο διστακτικό να δανείσει επιθετικά σε άλλες κρίσεις.

Ευτυχώς, μια τέτοια μοίρα μπορεί ακόμα να αποφευχθεί αν η Ελλάδα και οι πιστωτές της πετύχουν στην ολοκλήρωση των δύσκολων διαπραγματεύσεων για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Αν δεν μπορέσουν, θα πρέπει να προσθέσουμε τη φήμη του ΔΝΤ στα θύματα μιας κρίσης η οποία έχει ήδη προκαλέσει τεράστιο πόνο σε εκατομμύρια Έλληνες πολίτες.