Μπουτίκ και τι μπουτίκ!

Ας μην πούμε σήμερα τίποτα για τις διαπραγματεύσεις (άλλωστε, ό,τι ξέραμε ως χθες για αυτές χους ην και εις χουν απελεύσεται) και ας κάνουμε...

Ας μην πούμε σήμερα τίποτα για τις διαπραγματεύσεις (άλλωστε, ό,τι ξέραμε ως χθες για αυτές χους ην και εις χουν απελεύσεται) και ας κάνουμε ένα τάιμ άουτ (χωρίς να το θέσουμε υπ’ όψιν του κ. Κοντονή και μας το κάνει ντρίπλα FIFA και χουλαχούπ UEFA) για να ευθυμήσουμε λιγάκι. Και εις αυτήν την περίπτωση εκ Σταύρου Θεοδωράκη άρξασθαι! Ο άνθρωπος

ζει με το όνειρο να γίνει υπουργός του κ. Τσίπρα (ελπίζοντας στη συνέχεια να γίνει πρωθυπουργός της κυρίας Μέρκελ) και να ψεκάσει έως θανάτου τον ατυχή κ. Καμμένο. Ως φαίνεται, ο Αρχηγός Εγώ το Ποτάμι δεν θα ησυχάσει αν δεν περάσει στην ιστορία (έστω των μικυμάους) ως ο Σταύρος ο Καμμενοκτόνος ή ο Σταύρος ο Καμμενοφονιάς.

Είχε πλάκα ο ιερός τρόμος που έδειχνε να έχει καταλάβει τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη, στην εκπομπή του κ. Νίκου Χατζηνικολάου, για την ιεροσυλία ενός επιταφίου να το ρίξει στις βόλτες ανήμερα Μεγάλης Παρασκευής στον Εχίνο, ένα χωριό που κατοικείται αποκλειστικά από Μουσουλμάνους - ω της φρίκης! Βεβαίως,

ανάμεσα στα χιλιάδες πράγματα που βροντωδώς αγνοεί αυτό το αγλάισμα του «εκσυγχρονισμού» είναι ο βαθύς σεβασμός των Μουσουλμάνων για τα πάθη του Χριστού και τον πόνο της Μάνας-Μαρίας, αλλά αυτό είναι το λιγότερο, διότι αυτό που ενδιέφερε τον κ. Σταύρο Θεοδωράκη δεν ήταν η τρώσις του θρησκευτικού αισθήματος των Μουσουλμάνων, αλλά η τρώσις του εθνικισμού των εξ αυτών τουρκόφιλων. Ολη η ιερή φρίκη του αρχηγού των ραγιάδων ήταν για τον «εθνικισμό του Καμμένου» κι όχι για τον εθνικισμό του Προξενείου. Ολη του η ανησυχία ήταν για την πιθανή «διασάλευση της τάξεως» που έχουν επιβάλει στην πολύπαθη περιοχή αυτονομιστές, αποσχιστές, πράκτορες, ξένες δυνάμεις, ΜΚΟ, η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα.

Η ημέρα που οι Χριστιανοί θα επισκέπτονται τους Μουσουλμάνους στο Ραμαζάνι και οι Μουσουλμάνοι τους Χριστιανούς το Μεγαλοβδόμαδο και θα γιορτάζουν όλοι μαζί, ούτε με εθνικισμούς χτίζεται ούτε με υστερίες για το «άβατο» του Εχίνου (που, εκτός των άλλων, ενθαρρύνει τον εθνικισμό των άλλων). Ομως η ιερή αγανάκτηση

του κ. Σ. Θεοδωράκη δεν είχε τέλος. Αλλεπάλληλες οι υποδείξεις του μεγάλου ανδρός στον κ. Τσίπρα πώς να κυβερνήσει (και να «συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις») ώστε να μείνουμε «στο ευρώ πάση θυσία»! «Πάση θυσία;», ερωτούσε ο κ. Χατζηνικολάου, «με μισθούς στα 320 ευρώ; χωρίς συντάξεις; με ομαδικές απολύσεις; χωρίς συλλογικές συμβάσεις;». Ατάραχος ο Σταύρος, ακλόνητος! «Βεβαίως»! - καλά, χρυσέ μου (με τα χρυσά συμβόλαια), μην αγριεύεσαι! θα μείνουμε στο ευρώ «πάση θυσία» (των άλλων), άλλωστε όπως εσύ ο ίδιος είπες

καταυγάζοντας τα ουράνια: «η Ελλάδα είναι μια γεωπολιτική μπουτίκ»!!! Μπουτίκο μου!

Πλην όμως, εμένα «ο πόνος μου» ως αριστερού δεν θα μπορούσε να ’ναι ο κ. Σ. Θεοδωράκης, αλλά είναι κάποιοι της κυβέρνησης της Αριστεράς που τον υπερβαίνουν. Αίφνης (που αίφνης δεν είναι) ο κ. Παρασκευόπουλος απέδωσε τα φονικά στις φυλακές στον υπερπληθυσμό κι όχι στο γεγονός ότι το έγκλημα στις φυλακές είναι κράτος εν κράτει. Αυτόνομο και αυτοδιοίκητο. Από τον υπερπληθυσμό στις φυλακές υποφέρουν οι φτωχοδιάβολοι, αλλά απ’ το οργανωμένο έγκλημα υποφέρουν όλοι - οι φυλακισμένοι, οι οικογένειές τους, η κοινωνία, το ίδιο το κράτος.

Και μια και λέμε για κράτος, ένας Υπουργός αυτού του κράτους, ο κ. Πανούσης, προαναγγέλλει ο ίδιος τον θάνατο (δηλαδή τη δολοφονία) του παιδοκτόνου που συνελήφθη προσφάτως. Διότι, πάντα κατά τον κ. Πανούση, στις φυλακές υπάρχει ένας «κώδικας τιμής» (που κάτι τέτοια τα ταχτοποιεί καλύτερα απ’ τους νόμους).

Στις φυλακές δεν θα έπρεπε να κάνουν κουμάντο ούτε μαφίες, ούτε κώδικες τιμής, αλλά οι νόμοι. Για την άθλια ζωή, αλλά ζωή, του παιδοκτόνου υπεύθυνος είναι ο κ. Παρασκευόπουλος κι άλλο τόσο ο κ. Πανούσης (που έσπευσε να προαναγγείλει την αυτοδικία και το λιντσάρισμα ως αναπόδραστα).

Ομως, χύμα στο κύμα ο κ. Υπουργός Προστασίας του Πολίτη μίλαγε χθες και δεν ήξερε τι έλεγε. Εκανε κριτική στην κυβέρνηση σαν ο ίδιος να ανήκει σε άλλη. Λυπάμαι. Είχα τον κ. Πανούση σε μεγαλύτερη εκτίμηση, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζω αν ο ίδιος γνωρίζει ότι είναι Υπουργός και όχι σχολιαστής. Ο κ. Πανούσης έθεσε χθες (σε ποιους;) το δίλημμα αν πρέπει να θυσιασθεί η Αριστερά [και η συγκυριακή της!!! ταυτότητα] ή ο λαός!

Ποιος θέτει αυτό το δίλημμα; o κ. Βορίδης ή η κυρία Μέρκελ; Υπήρξε ποτέ επίδικο σωτηρίας της Αριστεράς αντί του λαού; Ή μήπως έχουμε φθάσει σε τέτοιο σταυροδρόμι και δεν το ξέρουμε; Αν ο κ. Πανούσης έχει αντιληφθεί κάτι τέτοιο, πρέπει επειγόντως να ειδοποιήσει τον κ. Τσίπρα κι εκείνος εμάς, για να ξέρουμε πού να πάμε να κρυφτούμε ή να πνίγουμε. Τι εννοεί ο κ. Πανούσης όταν λέει ότι «η κυβέρνηση είναι αιχμάλωτη του εαυτού της»; Τι εννοεί όταν λέει ότι είναι «όμηρος των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης»; Αυτά είναι απίθανα πράγματα! Δεν γνώριζε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ο κ. Πανούσης όταν δέχθηκε τον υπουργικό θώκο;

Και σε τι είναι αιχμάλωτη του εαυτού της η Αριστερά; στις προσπάθειες της κυρίας Βαλαβάνη; στον μόχθο του κ. Τσίπρα; στον αγώνα του κ. Στρατούλη ή του κ. Δραγασάκη; Tι κάνουν οι Σκουρλέτης, Σταθάκης, Λαφαζάνης, Βούτσης, Κοτζιάς και τόσοι άλλοι; τις «ιδεοληψίες τους», που λέει ο ΔΟΛ και σύμπασα η Διαπλοκή, υπηρετούν, ή προσπαθούν να βγάλουν την πατρίδα απ’ την κινούμενη άμμο;

Κι επειδή, Υπουργέ μου, στα κείμενά σας (πολύ, μα πάρα πολύ καλύτερα απ’ τις δηλώσεις σας) προτάσσετε ρητά, ρηθέντα ή στίχους, σκεφθείτε λίγο και το εξής: «Λάλει λίγα με τους άλλους και πολλά με τον εαυτό σου». Δεν το έχει πει ο Κομφούκιος, ούτε ο Πυθαγόρας, το λέει ο Θανάσης ο περιπτεράς...