«ΑΚΤΙΔΑ»: Ώρα για κρίσιμες αποφάσεις...

Ώρα για κρίσιμες αποφάσεις... Μετά τις εκλογές της 25 Γενάρη, την ανάδειξη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την συμφωνία της 20 ης Φε...

Ώρα για κρίσιμες αποφάσεις...

Μετά τις εκλογές της 25 Γενάρη, την ανάδειξη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, την συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου για 4μηνη παράταση του προηγούμενου προγράμματος (μνημονίου) και την μέχρι τώρα προβληματική διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, είναι κοινή διαπίστωση, ότι η χώρα ακόμη ασφυκτιά, η οικονομία ακόμη απειλείται, η διαπραγμάτευση ακόμη πελαγοδρομεί και οι πολίτες ακόμη αγωνιούν για το αύριο.

Είναι λοιπόν ελπιδοφόρα η διαφαινόμενη  δρομολόγηση συμφωνίας της Κυβέρνησης με τους ευρωεταίρους και δανειστές, για χαλάρωση της οικονομικής ασφυξίας, στα πλαίσια ενός έντιμου συμβιβασμού,  που θα οδηγήσει στην αναγκαία μεγάλη σύμβαση, για την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας.

Εμείς, στον όμιλο κοινωνικού και πολιτικού προβληματισμού «ΑΚΤΙΔΑ», που διαβουλευόμαστε προοδευτικά και προβληματιζόμαστε ρεαλιστικά, για την παραγωγή σοβαρών πολιτικών θέσεων και προτάσεων λύσης στα προβλήματα, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, αξιολογούμε τα δεδομένα, κρίνουμε τις πρωτοβουλίες και τοποθετούμαστε δημόσια και καθαρά:

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

Η χώρα έχει – ακόμη – ευκαιρία, να περάσει τον κάβο. Και η Κυβέρνηση έχει ευθύνη, να μην αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Στους συμβιβασμούς, όταν αυτοί είναι αναγκαίοι ή αναπόφευκτοι, καμιά πλευρά δεν μπορεί να έχει απόλυτη νίκη ή απόλυτη ήττα. Σημασία έχει, να κερδίσει  στέρεο έδαφος η ελπίδα των πολιτών και στέρεο μέλλον η χώρα. 

Αν αφήσουμε κατά μέρος την προφανώς υπερβολική πολιτική ρητορεία, που κυριαρχούσε στο οικονομικό πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος την περίοδο των πρόσφατων εκλογών και επικεντρωθούμε στη λογική που το διαπερνούσε,  μπορούμε να πούμε, ότι  ήταν στην σωστή κατεύθυνση. Με την έννοια, ότι  η οικονομική πολιτική της ακραίας δημοσιονομικής προσαρμογής, που ασκήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να συνεχισθεί.

Χρειαζόταν και χρειάζεται  μια νέα συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές,  που θα έχει τρεις  βασικές συνιστώσες. Τις παραθέτουμε, μαζί με δικούς μας σχολιασμούς και προτροπές.

    ΠΡΩΤΟΝ: Εξασφάλιση των πόρων για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, τουλάχιστον για το 2015. Αυτές κατανέμονται ως εξής:

    1.     Πληρωμές προς το ΔΝΤ (δάνεια από το πρώτο πρόγραμμα 2010)

συνολικά 6.081.938.240 ευρώ.

2.     Πληρωμές προς την ΕΚΤ (ομόλογα που δεν μπήκαν  στο PSI του 2012) συνολικά    6.544.680.000 ευρώ.

3.     Πληρωμές προς την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ομόλογα που δεν μπήκαν στο PSI του 2012)

συνολικά 25.000.000 ευρώ.

4.     Αναχρηματοδότηση εντόκων γραμματίων ύψους 13,4 δις ευρώ. Εδώ δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα διότι πρόκειται για έντοκα γραμμάτια που έχει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και επομένως μπορούν  να αναχρηματοδοτηθούν.

    Σχόλιο:

Η ελληνική Κυβέρνηση δεν αντιλήφτηκε, ότι αυτό αποτελούσε ίσως το μείζον πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσει.  Και έχασε χρόνο στην αντιμετώπισή του, επειδή το αρχικό σχέδιο του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου ήταν άλλο.  Θεωρούσε, ότι θα επιτύγχανε δραστική αναδιάρθρωση του χρέους. Πίστευε, ότι θα απαλλασσόταν από το ύψος των χρεολυσίων αλλά και από το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους. Ως ιδέα ήταν θαυμάσια. Αλλά διαλύθηκε με την πρώτη σταγόνα της βροχής. Με αποτέλεσμα, η χώρα να μείνει ακάλυπτη.

    Επίσης πίστευαν, ότι η ΕΚΤ θα επέτρεπε να εκδοθούν περισσότερα έντοκα γραμμάτια, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό.

    Ακόμη, η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε ότι, μετά τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου και με το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων στα τεχνικά κλιμάκια,  η Ελλάδα βρισκόταν σε πρόγραμμα εν εξελίξει , έτσι ώστε να

συνεχισθεί η αποδοχή των ελληνικών ομολόγων, ως ενέχυρων στην ΕΚΤ,  για να συνεχισθεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση του funding gap των ελληνικών τραπεζών. Ούτε αυτό δεν έγινε αποδεκτό. Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα την ανάγκη αποστράγγισης όλων των ρευστών διαθεσίμων των φορέων της  γενικής κυβέρνησης,  προκειμένου να ανταποκριθεί η Κυβέρνηση στις διεθνείς και εγχώριες υποχρεώσεις της.

   

    Άρα, πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες προσεκτικές κινήσεις ώστε αυτά τα ποσά να εξασφαλισθούν.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ:  Εξασφάλιση πόρων για τη χρηματοδότηση της μεγεθυντικής διαδικασίας  της οικονομίας (κατ αρχάς, μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και συγχρόνως επιδίωξη εισροών πόρων από το εξωτερικό, δηλαδή πόρων από  εμπροσθοβαρή  εκταμίευση κονδυλίων της ΕΕ και ιδιωτικών κεφαλαίων),  ώστε να αναστραφεί  η  ύφεση . 

Σχόλιο:

Η μη ύπαρξη συμφωνίας, μέχρι τώρα,  έχει επί της ουσίας αναστείλει αυτήν  την διαδικασία, με αποτέλεσμα να χάνεται το momentum της πραγματικής οικονομίας.

ΤΡΙΤΟΝ:  Συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους  και η μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του,  με βάση τη μείωση των προβλεπομένων  πρωτογενών  πλεονασμάτων .

Σχόλιο:

Μετά τη συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου, το ζήτημα του χρέους οδηγήθηκε στις ελληνικές καλένδες. Πιθανώς,  η ελληνική Κυβέρνηση να το θέσει στη λεγόμενη μεγάλη διαπραγμάτευση τον Ιούνιο. Οψόμεθα..

ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΠΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ...;

Σε μια διαπραγμάτευση με το σημερινό ευρωπαϊκό κατεστημένο, αναπόφευκτα θα κάνεις και υποχωρήσεις, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές. Το θέμα είναι η επιτυχία αυτού που εσύ έχεις ορίσει ως πρωταρχικό. Και αυτό είναι η μεγέθυνση της οικονομίας και η μείωση της ανεργίας.  Μια πολιτική με αιχμή την αύξηση της απασχόλησης.

Επομένως το κύριο θέμα ήταν και είναι,  η νέα συμφωνία να ευνοεί ή να επιτρέπει την εφαρμογή ενός νέου μείγματος πολιτικής.  Το οποίο θα προωθεί στην πράξη τη γενική κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της προσέλκυσης ξένων μακροπρόθεσμων ιδιωτικών κεφαλαίων και της επέκτασης του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.  Δηλαδή κατεύθυνσης, που θα αναχαιτίζει την καταστροφή υπαρχουσών θέσεων εργασίας και θα ευνοεί τη δημιουργία νέων.

Στο πλαίσιο αυτό,  η συζήτηση  στην διαπραγμάτευση δεν μπορεί παρά να αφορά σοβαρά και τα εξής:

Κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος: Ήταν και είναι επιβεβλημένη. Και με βάση αυτήν, η Κυβέρνηση πρέπει να υποδείξει,  πώς θα χρηματοδοτηθούν οι ανάγκες του συστήματος  βραχυχρονίως (εντός των δημοσιονομικών στόχων) και που θα βασισθεί η μακροχρόνια βιωσιμότητά του, όταν η οικονομία ξεφύγει από την μη κανονική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Η αναλυτική παρουσίαση του ζητήματος των πρόωρων συντάξεων (πόσες είναι πραγματικά, σε ποιους αφορούν, το δημοσιονομικό κόστος τους) προφανώς είναι απαραίτητη. Επίσης το ίδιο θα πρέπει να συμβεί με τις επικουρικές συντάξεις,  οι οποίες σημειωτέον λειτουργούν με βάση την ανταποδοτικότητα και συνεπώς υπάρχει κριτήριο εξ αντικειμένου, το οποίο βεβαίως θα μπορούσε να προσαρμοσθεί, αν κάποιος ήθελε να λάβει υπόψη του περασμένα λάθη.

Αποκρατικοποιήσεις:  Η Κυβέρνηση έχει  ήδη υποχωρήσει από τις άκαμπτες αρχικές  θέσεις της. Και κάνει καλά, να επιδιώκει ένα είδος σύμπραξης, σε ορισμένες από τις αποκρατικοποιήσεις  ή και μέρος του τιμήματος να μην οδηγηθεί αυτούσιο στην αποπληρωμή του χρέους αλλά  να χρηματοδοτήσει το νοσούν ασφαλιστικό σύστημα της χώρας.

Εργασιακά: Δηλαδή, συλλογικές διαπραγματεύσεις, ομαδικές απολύσεις, 13^η σύνταξη, προσδιορισμός κατώτατου μισθού. Αυτά επιχειρείται και ορθά,  να οδηγηθούν στην συνολική διαπραγμάτευση του Ιουνίου. Η ελληνική κυβέρνηση επιχειρηματολογεί, με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο όσον αφορά την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Και νομίζουμε,  ότι έχει απόλυτο δίκιο. Το ύψος του κατώτατου μισθού είναι θέμα διαπραγμάτευσης μεταξύ των εταίρων και όχι καθορισμού από την κυβέρνηση. Τις ομαδικές απολύσεις δεν μπορεί να τις δεχθεί η ελληνική πλευρά,  διότι αποτελούν απλό ιδεολόγημα, στην σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ή αίτημα ακραίων κύκλων οικονομικών συμφερόντων. Δύσκολα θα γίνει αποδεκτή η πρόταση για την 13^η σύνταξη στους έχοντες σύνταξη μέχρι 700 ευρώ,  εκτός αν υπάρξουν οι απαραίτητοι πόροι.

Ο Πρωθυπουργός  πρέπει να έχει αντιληφθεί το αδιέξοδο, στο οποίο οδηγείται η  χώρα. Για τον λόγο αυτόν, σωστά  έχει αναλάβει σειρά πρωτοβουλιών, οι οποίες πρέπει να γίνουν δραστικότερες.   Η σκληρότητα και η άκαμπτη στάση των δανειστών ήταν εκ των προτέρων δεδομένη. Άρα ήταν μέρος της πραγματικότητας. Θα πρέπει η Κυβέρνηση να αρχίσει «να μιλάει και στην  γλώσσα τους». Με προσοχή στις «κόκκινες γραμμές», συνολικά του λαού και όχι απλά ιδεοληψιών. Και  με μοναδικό στόχο τη διάσωση της πατρίδας.

Τα  παραδείγματα  τέτοιας συμπεριφοράς είναι αρκετά στην Ιστορία μας.

Για τον Ομιλο “Ακτίδα”
Ο Συντονιστής του Ομίλου	Ο υπεύθυνος για θέματα Οικονομίας και Οικονομικών
Σπύρος Παπασπύρος	Κώστας Μελάς