Καταραμένος να είσαι Έλληνα, αν…

Του   Σάββα Καλεντερίδη. Πριν λίγες μέρες ο γράφων βρέθηκε για λίγο στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Πάφο. Για όσους δεν γνωρίζουν, ...

Του Σάββα Καλεντερίδη.

Πριν λίγες μέρες ο γράφων βρέθηκε για λίγο στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην Πάφο. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Πάφος είναι μια από τις τέσσερις επαρχίες της ελεύθερης Κύπρου, με 101 χωριά, τα περισσότερα σε ορεινές και ημιορεινές περιοχές.

Ακριβώς επειδή πρόκειται για μια περιοχή η οικονομία της οποίας, μέχρι την ανάπτυξη του τουρισμού, στηριζόταν στη γεωργία και την κτηνοτροφία, οι κάτοικοί της, ζυμωμένοι με το χώμα και σφυρηλατημένοι από τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης στην ύπαιθρο και στα βουνά της Μεγαλονήσου, διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα, τις παραδόσεις και τη βαθιά ελληνικότητά τους, που έρχεται από πολύ μακριά και σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ.
Αυτές τις λίγες ώρες της παραμονής στο νησί, μιλώντας με τον νεοεκλεγέντα δήμαρχο της Πάφου Φαίδωνα Φαίδωνος, ένα νέο πολιτικό, έντιμο, οραματιστή και βαθιά πατριώτη, αλλά και με επιχειρηματίες της πόλης και της περιοχής, στο βαθμό που οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα, διαπίστωσα το πείσμα και την αποφασιστικότητα των Κυπρίων αδελφών μας να βγουν από την κρίση και ξανακάνουν την οικονομία τους ισχυρή και την Κύπρο ελκυστική κατ’ αρχάς για τους ίδιους τους κατοίκους της, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, και για όποιον άλλον ήθελε να χαρεί τα κάλλη της Μεγαλονήσου, είτε μέσω αγοράς παραθεριστικής ή μόνιμης κατοικίας, είτε μέσω παραμονής για ένα διάστημα σε ένα από τα… αμέτρητα ξενοδοχεία της ανθούσας τουριστικής βιομηχανίας του νησιού.

Και η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, χτυπήθηκε αλύπητα από την κρίση. Όμως εκεί, εν αντιθέσει με τον πρωταθλητισμό λαϊκισμού και ανευθυνότητας που είναι σε εξέλιξη στην Ελλάδα, ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα, παρά τις ενστάσεις των πρώτων εβδομάδων, έδειξε αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά και υπευθυνότητα. Έτσι η Κύπρος βγαίνει νωρίτερα απ’ ότι προγραμματιζόταν από την κρίση, ενώ προετοιμάζεται να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών, αφ’ ενός μεν για να αξιοποιήσει την ευνοϊκή γεωπολιτική συγκυρία και αφ’ ετέρου να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που -κατά τα φαινόμενα- συνιστά η εκλογή (στις παράνομες εκλογές) του Μουσταφά Ακιντζί στη θέση της ηγεσίας της τουρκοκυπριακής πλευράς.


Ο αρχαιολογικός χώρος της πόλης Κούριον,
μεταξύ Λεμεσού και Πάφου

Στο σημείωμά μας αυτό δεν θα κάνουμε πολιτική και γεωπολιτική ανάλυση. Θα αρκεστούμε στο θυμικό και το συναισθηματικό.
Αναχωρώντας από το αεροδρόμιο της Πάφου, σε μια γωνιά υπήρχε ένα συγκρότημα παραδοσιακής μουσικής, με τις τοπικές στολές και έπαιζε τραγούδια της Πάφου και της Κύπρου.
Οι τουρίστες αρκούνταν στο φολκόρ, ενώ πολλοί Έλληνες, Κύπριοι και Ελλαδίτες, κοντοστέκονταν και άλλοι απολάμβαναν το καθαρά μουσικό σκέλος του δρώμενου, ενώ άλλοι θαύμαζαν την Κύπρο που αντιστέκεται. Όταν δε οι λαϊκοί καλλιτέχνες έπαιξαν το τραγούδι «Κύπρος μου όμορφο νησί», ειδικά στο στίχο «Ο τούρκος σε λιμπίστηκε - και σου την έχει πέσει, τράβηξε τη χαντζάρα του -σε χώρισε στη μέση», είδα να στάζουν δάκρια στο πάτωμα από αρκετά μάτια.

Τότε μου ήλθαν στο νου δυο πράγματα. Το ένα είναι η φράση που μου είπε ο γιος μου, ο Σταύρος, όταν σε μια επίσκεψη στην Κύπρο, πάνω στη σκάλα του αεροπλάνου της αναχώρησης, γύρισε προς τα κατεχόμενα και τον Πενταδάκτυλο και είπε: «Απορώ πώς μπορούσα να λέω ότι είμαι Έλληνας πατριώτης, χωρίς να έχω επισκεφθεί την Κύπρο». Αυτό να το λάβουν υπ’ όψιν τους και όλοι εκείνοι που στέλνουν τους μαθητές σε πενταήμερες εκδρομές κραιπάλης και εκμαυλισμού, αντί να τους στείλουν να προσκυνήσουν στην Κύπρο.
Το άλλο είναι μια φράση που μου είχε πει, με δάκρυα στα μάτια, ο Αντώνης Ναξάκης, σε κάποια από τις πολλές στιγμές που του ζητούσα να είναι πιο ήρεμος στις δημόσιες εκφράσεις του: «Άκουσε να σου πω. Εγώ ως υποπλοίαρχος υπηρέτησα στο Ναυτικό Κλιμάκιο της Κυρήνειας. Και τώρα, νοιώθω ότι παραβιάζω την πιο βαριά παρακαταθήκη, αυτήν που λέει «τήν πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω», αφού φθάνω στο τέλος της ζωής μου και η γενιά μου θα παραδώσει στην επόμενη την Κυρήνεια σκλαβωμένη και τουρκεμένη».
Ακούγοντας τους στίχους του τραγουδιού και φέρνοντας στο νου την αγωνία του Ναξάκη, που έχει λοιδορηθεί όσο λίγοι σ’ αυτή τη χώρα, μου ήλθε στο νου το εξής ανάθεμα: «Καταραμένος να είσαι Έλληνα, όπου κι αν είσαι όπου κι αν ζεις, αν κάθε μέρα και νύχτα, όταν ξυπνάς κι όταν κοιμάσαι, δεν είναι η πρώτη και η τελευταία σκέψη σου ότι πρέπει να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου, για να ελευθερωθεί η Κύπρος και να μπορούν να ζουν πάνω στο νησί σε ένα ενιαίο καθεστώς ελευθερίας, δικαιοσύνης και ασφάλειας Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, χωρίς στρατούς κατοχής»!

Η Κύπρος

Κύπρος μου όμορφο νησί

Νύφη του μεσογείου,

Έχεις τα μοναστήρια σου

Με τους πολλούς Αγίους.

Τις ομορφιές σου Κύπρος μου

Πολλοί έχουν ζηλέψει,

Και προσπαθήσανε πολλοί

Καθένας να στις κλέψει.

Έζησες χρόνια στο ζυγό

Πολλές φυλές περάσαν,

Μα τα παιδιά σου πάλεψαν

Ποτέ δεν σε ξεχάσαν.

Ο τούρκος σε λιμπίστηκε

Και σου την έχει πέσει,

Τράβηξε τη χαντζάρα του

Σε χώρισε στη μέση.

Κι΄ εσύ βοήθεια ζητάς

Τα κράτη να σε νιώσουν,

Και τα δύο κομμάτια σου

Πάλι να τα ενώσουν.

Να πάψεις να αιμορραγείς

Στις δύο τις πλευρές σου

Να πέσουν τα οδοφράγματα

Να κλείσεις τις πληγές σου