Γιατί η (διαφαινόμενη) συμφωνία είναι επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ...

Ioannis G. Mavros Η διαφαινόμενη συμφωνία είναι επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Το έσχατο κριτήριο με το οποίο κρίνονται όλες οι πολιτικές πράξεις...

Ioannis G. Mavros

Η διαφαινόμενη συμφωνία είναι επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Το έσχατο κριτήριο με το οποίο κρίνονται όλες οι πολιτικές πράξεις μιας κυβέρνησης, είναι αν συνιστούν απειλή για την αναπαραγωγή της εξουσίας της. Πρώτος στόχος μιας κυβέρνησης είναι να κυβερνά. Όλα τα υπόλοιπα έπονται. Η συγκεκριμένη συμφωνία, όπως διαγράφεται μέχρι στιγμής, δεν προβλέπεται να συναντήσει αξιόλογες εσωκομματικές ή λαϊκές αντιδράσεις. Πάμε να δούμε γιατί.

Καταρχάς, θέμα καταψήφισης της από κυβερνητικούς βουλευτές δεν τίθεται. Η εξουσία ενώνει, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει στην ως τώρα πορεία του ότι πορεύεται με συνθέσεις, όχι με ρήξεις και διαγραφές τύπου Ανδρέας Παπανδρέου δεκαετίας '70. Η πολυφωνία είναι η δύναμη του, όχι αδυναμία. Κατάφερε και έσπασε την παλιά κατάρα της αριστεράς στην Ελλάδα, τις συνεχείς διασπάσεις επί διασπάσεων.

Πάμε στα μέτρα τώρα και γιατί ο λαός δεν θα αντιδράσει. Η μεγάλη επιτυχία είναι ότι δεν θα μειωθούν ούτε μισό ευρώ οι επικουρικές συντάξεις. Αυτό έχει τεράστια συμβολική σημασία. Η κυβέρνηση το είχε κάνει παντιέρα της, θέλοντας να υπογραμμίσει την απόλυτη αντίθεση της στο επάρατο μέιλ Χαρδούβελη. Ψυχολογικά λοιπόν, τα εκατομμύρια γεράκια που τσεπώνουν την επικουρικούλα τους, νιώθουν σούπερ.

Εργασιακά, το κοινό ανακοινωθέν είναι ασαφές, και αφήνει πολλά περιθώρια στην κυβέρνηση. Ο νεοφιλελεύθερος μπαμπούλας των ομαδικών απολύσεων πέφτει χτυπημένος από το σπαθί του ιππότη Τσίπρα.

Αύξηση ΦΠΑ: θα τονιστεί κατά κόρον ότι αντισταθμίζεται με μειώσεις σε ορισμένα είδη, ότι πατσίζουμε. Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά τις αυξήσεις ΦΠΑ υπάρχει ένας μιθριδατισμός, έχει αυξηθεί τόσες φορές που έχουμε αναπτύξει ανοσία. Ο ΦΠΑ είναι στο dna μας.

Έκτακτες εισφορές κλπ. Αυτά είναι ταξικά, εκδικητικά μέτρα που δεν θίγουν τον Λαό αλλά τους πλούσιους και πολυτελώς διαβιούντες. Ο Λαός πανηγυρίζει, διότι ψοφά η κατσίκα του γείτονα. Ιδίως αυτό με τον ειδικό φόρο στους πεντακόσιους πιο πλούσιους, ισοδυναμεί με επαναλαμβανόμενες εκσπερματίσεις (αλήθεια, γιατί μόνο φόρος και να μην τους εξολοθρεύσουμε τους πεντακόσιους μια και καλή; Ερωτηματικά..)

Μένει ο ΕΝΦΙΑ. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Υπάρχει γκρίνια στους συριζαίους. Αλλά υπάρχει και αυτό που λέγεται status quo, ή τετελεσμένο γεγονός. Όταν κάτι είναι ήδη εδώ και το υφίστασαι, αποδέχεσαι πολύ πιο εύκολα τη συνέχισή του.

Μπλοκ στις πρόωρες. Και εδώ ο σκόπελος ξεπερνιέται. Καταρχάς οτιδήποτε ισχύσει θα αφορά το μέλλον, όχι όσους ήδη έχουν βγει στη σύνταξη και εισπράττουν. Είναι ουσιαστικά το μόνο επώδυνο μέτρο του πακέτου, ωστόσο έχει ψιλοδιαμορφωθεί πλέον ένα γενικό κονσένσους στην ελληνική κοινωνία ότι οι πρόωρες είναι σκάνδαλο. Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ η τρίμηνη κωλυσιεργία των ''διαπραγματεύσεων'', διάστημα στο οποίο η κοινωνία έκανε κάποια ακόμη μικρά βηματάκια στη διαπίστωση κάποιων δύσκολων αληθειών. Εξ ου και η αναγκαιότητα αυτού του ''χαμένου'' τριμήνου. Ο ''χαμένος'' χρόνος των δήθεν ''σκληρών'' διαπραγματεύσεων ήταν στην πραγματικότητα μια παιδαγωγία του λαού, μια ψυχολογική προετοιμασία να αντέξει αυτό που έρχεται.

Ο βασικότερος λόγος που τα μέτρα δεν θα συναντήσουν σημαντική λαϊκή δυσαρέσκεια, είναι ότι πλέον δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση. Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει στον ''πάγκο'' κάποια αναπληρωματική αντιμνημονιακή δύναμη στην οποία θα προσφύγει ο λαός για να ακυρώσει τα μέτρα. Επιστροφή στους σαμαροβενιζέλους είναι αδιανόητη. Επίσης, αν υποθέταμε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έπεφτε αυτή τη στιγμή και την διαδεχόταν μια ''φιλοευρωπαϊκή'', τα μέτρα θα ήταν ακόμη πιο σκληρά και ''νεοφιλελεύθερα''. Επομένως ο λαός θα ανεχθεί τον ΣΥΡΙΖΑ διότι το αντιμνημόνιο πέθανε στις 25/1.

Τι μένει λοιπόν; Μένει μια τεράστια πικρία από όλους εμάς που αισθανόμαστε πρώτα πολίτες της Ευρώπης. Από εμάς που ποστάραμε με ενθουσιασμό εκείνο το άρθρο του καθηγητή στη Μεταρρύθμιση, ''Ναι, είμαι με τους θεσμούς''. Είμαστε με τους ''θεσμούς'', αλλά οι ''θεσμοί'' μας έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια. Έδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται για τις μακροπρόθεσμες προοπτικές της Ελλάδας. Συναίνεσαν σε σκληρά υφεσιακά μέτρα, φόρους και πάλι φόρους, που ακυρώνουν οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης για τα επόμενα χρόνια. Δέχθηκαν τους φόρους και υποχώρησαν στα ουσιώδη. Δεν πίεσαν για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η ελληνική οικονομία. Δεν πίεσαν διότι φοβήθηκαν. Δεν διανοούνταν να ρισκάρουν μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Η θεωρία Βαρουφάκη, που έλεγε πως μια ελληνική έξοδος θα αποτελέσει την αρχή για το ξήλωμα του πουλόβερ, δεν διαψεύστηκε στην πράξη. Άρα, σύμφωνα με το κριτήριο της διαψευσιμότητας του Καρλ Πόππερ, ισχύει.

Οι ''θεσμοί'' βγαίνουν τραυματισμένοι από αυτή τη διαδικασία διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα. Εκτεθειμένοι. Απέφυγαν το χειρότερο, δηλαδή το grexit, δεν απέφυγαν όμως την υποχώρηση τους. Την απαξίωση τους στα μάτια όσων πιστεύουμε στο φεντεραλισμό. Την ταπείνωσή τους από τον αδύνατο Δαβίδ που έπαιξε με επιτυχία ως το τέλος το chicken game του. Για αυτούς το παιχνίδι ήταν lose-lose εξαρχής, άπαξ και έμπλεξαν με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε περίπτωση να τη βγάλουν τελείως καθαρή.