Ο Βαρουφάκης εγκαταλείπει το lifestyle και περνά στην διανόηση!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Αν δεν βάλεις Βαρουφάκη στον τίτλο, αριστερό «Νίκο Ξανθόπουλο» ή δεξιά «Μάρθα Βούρτση» δεν διαβάζ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Αν δεν βάλεις Βαρουφάκη στον τίτλο, αριστερό «Νίκο Ξανθόπουλο» ή δεξιά «Μάρθα Βούρτση» δεν διαβάζεσαι την σήμερον! Το «ιδανικό άρθρο» της ελληνικής συγκυρίας, σε ό, τι αφορά ασφαλώς την αναγνωσιμότητά του, θα πρέπει να περιέχει στον τίτλο τρία ονόματα: Βαρουφάκης, Πούτιν και Βίκυ Σταμάτη! Ναι, αλλά υπάρχει κάτι που συνδέει αυτές τις τρεις μεγάλες μορφές της επικαιρότητας; Η απόδραση και η υφολογική υπέρβαση, αγαπητέ «ντεμοντέ» αναγνώστη μου!

Και γιατί εγώ εδώ, σήμερα, «παίζω» μόνον Βαρουφάκη και όχι και τις άλλες δυο lifestyle-ίστικες μορφές; Επειδή τόσο μεγάλη δόση υπερβατισμού δεν θα την άντεχα και επειδή ο μεν Πούτιν άπτεται των στενά επαγγελματικών μου ενδιαφερόντων (: άρα, θα σημείωνα πράγματα μάλλον ασύμβατα με την διαμορφωμένη στην Ελλάδα φιλοπουτινική κοινή γνώμη, όπως και ασύμβατα με την αντιπουτινική, φοβική προπαγάνδα του σύγχρονου ευρωπαϊκού γκεμπελισμού), η δε κυρία Βίκυ Σταμάτη με σοκάρει ως εικόνα (: άρα θα μετέδιδα αποστροφή, ίσως πανικό ή θα προκαλούσα απλώς κατάθλιψη)! Και δεν μου χρωστάει τίποτε ο αναγνώστης για να προσθέσω μιζέρια στον κόσμο του, ενδεχομένως για να προσφέρω προσωρινή λύτρωση στον επιβεβαρυμμένο με ζωτικές απειλές ψυχισμό του.

Δεν «παίζω» έτσι! Δεν μου αρέσει να κάνω αυτά που δεν ανέχομαι να μου κάνουν άλλοι και έτσι αποκλείοντας τον Πούτιν και την Βίκυ έμεινε μόνον ο Βαρουφάκης να εξυπηρετήσει την ανάγκη να προσεγγίσω την πολιτική ουσία μέσα από την υπέρβαση του λόγου και της εικόνας.

Διαβάζοντας τις χθεσινές δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη στην εναρκτήρια συνεδρίαση της επιτροπής για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους, διαπίστωσα μια σοβαρή στροφή του κ. Βαρουφάκη από το lifestyle και τα υπερβατικά οικονομικά, που παραπέμπουν σε αποδράσεις από την πραγματικότητα, προς την διανόηση. Και ασφαλώς χάρηκα!

Τι έδειξε ο άνθρωπος; Την ανάγκη η ηθική να επανασυνδεθεί με την πολιτική και να πάψει η πολιτική να ορίζεται από το νομιμοφανές / το νομότυπο, θεωρώντας πως ό, τι δεν έρχεται ευθέως σε αντίθεση με τον νόμο είναι και ηθικό. «Φοβάμαι δυστυχώς ότι υπάρχει μια τάση στην Ελλάδα η αποτυχία του πολιτικού συστήματος, η αποτυχία της δημοκρατίας και η αποτυχία της δικαιοσύνης να υποκαθίστανται με εξεταστικές επιτροπές στη Βουλή», είπε – τόλμησε να αρθρώσει, αναγνώστη μου – και αυτό από μόνο του δείχνει πως εδώ υπάρχει σοβαρό πολιτικό περιεχόμενο που δεν αντέχει άλλο να χειραγωγείται από την lifestyle-ίστικη εικόνα του Γιάνη που η ίδια η ματαιοδοξία του δημιούργησε.

Ο κ. Βαρουφάκης επιχείρησε χθες - όσο του επέτρεπε η θέση και ο ρόλος του – να πει πως η τάξη πραγμάτων που αφορά στο ελληνικό χρέος, είναι μια πολιτική συνθήκη που αφορά σε μια συγκεκριμένη ηθική που ορίζει την Ευρωζώνη, ως τμήμα του διεθνούς, παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καθεστώτος. «Σύμφωνα με τη Eurostat, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν ήταν τίποτε παράνομο από όλα αυτά. Ήταν νόμιμος ο τρόπος με τον οποίο παραπλανήθηκαν τα κοινοβούλια. Όχι μόνο εδώ», είπε!

Μάλιστα, έτσι έγινε και έτσι γίνεται: Έχει διαμορφωθεί ένα πολιτικό καθεστώς νόμιμης παραπλάνησης των κοινοβουλίων και άρα η πολιτική νομιμοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μορφή νόμιμης παραπλάνησης, όταν δεν αποτελεί παραπλάνηση του λαού δια του νόμου. Και αυτό αναγνώστη μου, είναι ανήθικο και προσβλητικό για οποιαδήποτε μορφή δημοκρατίας. Είναι τάση ολοκληρωτισμού… και εδώ βρίσκεται ο ουσιαστικός ρόλος της διανόησης: Επιχειρώντας να επανασυνδέσει την ηθική με την πολιτική, να δείξει πως αν σε μια δημοκρατία αποδεχθούμε πως «ό, τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» σε συνδυασμό με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», θα καταλήξουμε να δοξάζουμε τον φασισμό ή τον σταλινισμό σε μια μεταμοντέρνα, μεταβιομηχανική και μετανεωτερική εκδοχή.

Δεν έχω καμία αντίρρηση για την σύσταση της Ειδικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων για τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, αλλά αν πράγματι αποστολή της είναι η διερεύνηση της αλήθειας σχετικά με τη δημιουργία και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους της χώρας μας, τότε το ζήτημα δεν είναι να διερευνηθεί ποιο τμήμα του μπορεί να χαρακτηριστεί ως «επονείδιστο», ή «παράνομο», ή «απεχθές», ή «αθέμιτο» - με βάση το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική στα θέματα αυτά - αλλά ποιος είναι ο σύγχρονος αιτιατός μηχανισμός που συνδέει την υπερχρέωση της Ελλάδας με την πτώχευση και την συντεταγμένη χρεοκοπία εντός του ευρώ. Αυτός ο αιτιατός μηχανισμός είναι το πολιτικό μέσο που ορίζεται από μια χρεωστική διαδικασία συνήθως μη-παράνομη στις συναλλαγές, μόνον που αυτό δεν συνιστά κανενός είδους δικαιοσύνη, αλλά απλώς την συμφωνία αυτών που δανείζουν εις βάρος εκείνων που δανείζονται. Αυτός είναι ο νόμος του χρήματος! Ένας νόμος υπερηγεμονικός, ένα χρήμα ως κατεξοχήν power in politics! Και αυτό είναι «επονείδιστο», ή «απεχθές», ή «αθέμιτο» στο βαθμό που δεν είναι «παράνομο»! Αν είναι παράνομο τότε δεν μιλούμε με όρους πολιτικής και άρα ηθικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά με όρους κοινής αστικής δικαιοσύνης, δικαστή και εισαγγελέα.

Μα καλά δεν είναι ευθύνη του δικαστή ο έλεγχος του «απεχθούς», ή «αθέμιτου» χρέους και ο καταλογισμός ενδεχομένως αστικών και ποινικών ευθυνών; Αν είναι - που είναι και συναρτάται με την ηθική των αστικών μας θεσμών και άρα της δικαιοσύνης – «θα έπρεπε να είχε επιληφθεί η δικαιοσύνη εδώ και δεκαετίες», όπως τόνισε χθες ο κ. Βαρουφάκης. Ωστόσο δεν το έπραξε επειδή η πολιτική στην Ελλάδα έχει αποσυνδεθεί σε μεγάλο βαθμό από την ηθική. Έχει νεοφιλελευθεροποιηθεί, δηλαδή η ηθική, ενισχύοντας το ιδεολόγημα της ελευθέριας αγοράς, το οποίο είναι πολιτικώς ένα ολοκληρωτικό ιδεολόγημα που ορίζει την οικονομική ελευθερία ως το υπερισχύον στη κοινωνία και στο διεθνές σύστημα δικαίωμα.

Κάπως έτσι και στο όνομα ενός αγώνα εναντίον του κρατικού/νεωτερικού ολοκληρωτισμού, διαμορφώνεται ένα καθεστώς μετανεωτερικού ολοκληρωτισμού της χρηματαγοράς, όπου ο σκοπός του εφήμερου κέρδους αγιάζει τα νομικά μέσα ικανοποίησής του. Έτσι ο νόμος που ορίζει την υπόσταση και τις υποχρεώσεις των δύο μερών μιας πιστωτικής σχέσης βρίσκεται υπεράνω της ηθικής, για να ικανοποιεί το συγκυριακό αμοιβαίο συμφέρον τους. Και που βρίσκεται τότε η πολιτική; Στον αέρα! Να γιατί ο ολοκληρωτισμός απεχθάνεται την πολιτική και λατρεύει τον νόμο. Να γιατί οι δανειστές, όπως και οι συντηρητικές και νεοσυντηρητικές δυνάμεις στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο δίνουν μάχη για να μην πολιτικοποιηθεί μια κρίση χρέους. Όχι επειδή φοβούνται τον δικαστή, αλλά επειδή τρέμουν την ηθική τους απομυθοποίηση!