Κυριακή του Πάσχα ή Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών του δρόμου;

Της Έλενας Κρητικού Η φετινή Κυριακή του Πάσχα είναι συνδυασμένη με την Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών του δρόμου. Η σκέψη πως υπάρχουν παιδ...

Της Έλενας Κρητικού

Η φετινή Κυριακή του Πάσχα είναι συνδυασμένη με την Παγκόσμια Ημέρα των παιδιών του δρόμου. Η σκέψη πως υπάρχουν παιδιά, που, αντί να γιορτάζουν σήμερα, χαρούμενα και να γελούν γύρω από ένα ανοιξιάτικο και ζεστό οικογενειακό τραπέζι, περιφέρονται στους δρόμους, εκλιπαρώντας για λίγα κέρματα, προκαλεί από μόνη της αντιφατικές εικόνες και παράξενα συναισθήματα.

Όπως γίνεται καθημερινά, έτσι και σήμερα μια κατεξοχήν γιορτινή ημέρα, θα συναντήσουμε έξω στον δρόμο παιδιά που προτίθενται για ό, τι ποσό έχουμε ευχαρίστηση να τους δώσουμε, να πουλήσουν λουλούδια, χαρτομάντιλα ή να καθαρίσουν το τζάμι του αυτοκινήτου μας. Τα λεγόμενα “παιδιά του δρόμου” σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, ζουν σε αριθμό που ξεπερνάει τα εκατό εκατομμύρια σε μεγαλουπόλεις και παραγκουπόλεις όλου του κόσμου, από την Ευρώπη έως την Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.

Μόνο στη Βραζιλία αυτά τα παιδιά υπολογίζονται στα 17 εκατομμύρια, στις Φιλιππίνες ανέρχονται στις 100000, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός των παιδιών κάτω των 14 χρονών που έστω δουλεύουν παράνομα, υπολογίζεται στις 5000. Η Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά των Δρόμων καθιερώθηκε να είναι η 12η Απρίλη από το 2011 με πρωτοβουλία του Consortium for Street Children, (CSC), μιας διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης με έδρα το Λονδίνο.

Στόχος της ημέρας είναι να επαναφέρει στο προσκήνιο τα προβλήματα των παιδιών που ζουν ουσιαστικά στον δρόμο, που περιφέρονται μόνα χωρίς γονική υποστήριξη, αλλά και να υπενθυμίσει ότι η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού αποτελεί νομική δέσμευση για τις χώρες που την έχουν υπογράψει. Από έρευνα του 2013 προκύπτει πως στην Ελλάδα ζουν στον δρόμο πάνω από 5000 παιδιά, ακόμη και ηλικίας πέντε χρονών. Καθαρίζουν τα τζάμια των αυτοκινήτων, πουλούν χαρτομάντιλα και λουλούδια, ζητιανεύουν στους δρόμους.


Το κοινωνικό χάσμα…

Οι ειδικοί εξηγούν το φαινόμενο με βάση την κρίση των τελευταίων ετών που έχει βοηθήσει στην αύξηση του φαινομένου της παιδικής εργασίας. Κάποια από τα παιδιά του δρόμου επαιτούν στον δρόμο ή εργάζονται στην προσπάθεια τους να βοηθήσουν στο εισόδημα της οικογένειας. Η πλειοψηφία αυτών όμως, εργάζονται σκληρά για να αποδώσουν τα όποια κέρδη σε κυκλώματα εκμετάλλευσης.

Οι “έμποροι” από τους οποίους εξαρτώνται τα παιδιά, τα μετακινούν από πόλη σε πόλη προκειμένου να μην γίνονται αντιληπτοί από τις διωκτικές αρχές. Στην Αφρική, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο παιδιά πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης σε οίκους ανοχής, μπαρ και στους δρόμους. Σε πολλές περιπτώσεις, τα παιδιά προσφέρουν τις μοναδικές πηγές εισοδήματος για την οικογένεια, εργαζόμενα ως λούστροι, μικροπωλητές, ρακοσυλλέκτες, καθαριστές αυτοκινήτων.

Το 86% από το σύνολο των παιδιών που ζουν στους δρόμους, αντιμετωπίζουν τη βία ως στοιχείο της καθημερινότητας”

Ο αριθμός των παιδιών και των νέων που ζουν στον δρόμο αυξάνεται δραματικά και στην Eυρώπη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις ΜΚΟ, αυτό το διάστημα στους δρόμους της Ευρώπης ζουν περίπου 150000 με 250000 παιδιά. Τα παιδιά του δρόμου είναι σε κάθε χώρα κατά κανόνα, παραδομένα στη μοίρα τους. Η μικρή μειοψηφία εκείνων που καταφέρνουν να ξεφύγουν, αντιμετωπίζει σχεδόν για πάντα τον κοινωνικό στιγματισμό, την απόρριψη και τη ντροπή.

Οι έρευνες έχουν δείξει ότι το 86% από το σύνολο των παιδιών που ζουν στους δρόμους, εντοπίζουν τη βία ως ένα σημαντικό πρόβλημα στη ζωή τους ενώ τα μισά από αυτά έχουν υποστεί κάποια μορφή βιασμού. Μεγάλο ποσοστό των παιδιών υποφέρει από ψυχολογικά και νοητικά προβλήματα που προκύπτουν από δραματικές αλλαγές στον τρόπο ζωής τους, από ένα αγχωτικό περιβάλλον, από τη χρήση ψυχοδραστικών ουσιών, τη συναισθηματική επιθετικότητα, τις ψυχιατρικές διαταραχές ή μαθησιακές δυσκολίες.


Πολλά παιδιά στην Ελλάδα ζουν στον δρόμο από την ηλικία των 5 χρονών

Αυτή είναι η πραγματικότητα των παιδιών που και σήμερα, μάλλον θα προσπεράσουμε αδιάφορα εάν συναντήσουμε στον δρόμο. Μια πραγματικότητα εντελώς απόμακρη από αυτή που έχουμε συνηθίσει, μια ζωή άγνωστη για τα δεδομένα των περισσότερων ανθρώπων. Το απόσπασμα που ακολουθεί, είναι από το έργο “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία- Ένα δέντρο, μια φορά” του Ευγένιου Τριβιζά. Εμπνευσμένο από μία ακόμη αγαπημένη γιορτή όλων των παιδιών, τα Χριστούγεννα.

“Σε ένα άχαρο πεζοδρόμιο μιας πολύβουης πολιτείας ήταν κάποτε ένα άσχημο παραμελημένο δέντρο. Κανείς δεν το πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία… Ήταν κι ένα παιδί. Τις ημέρες έκανε τις δουλειές του ποδαριού. Τα βράδια κοιμόταν στο πάτωμα ενός κρύου πλυσταριού στην αυλή ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου με ετοιμόρροπα μπαλκόνια. Κανείς δεν το πρόσεχε. Κανείς δεν το φρόντιζε. Κανείς δεν του έδινε την παραμικρή σημασία. Τα μάγουλά του είχαν χλωμιάσει, τα χέρια του είχαν ροζιάσει, τα μάτια του είχαν γεμίσει θλίψη.

Ποτέ δεν είχε γνωρίσει τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς, τη θαλπωρή ενός αληθινού σπιτιού. Εκείνο το κρύο χριστουγεννιάτικο βράδυ το αγόρι αισθανόταν πιο παραμελημένο, πιο παραπονεμένο από ποτέ γιατί είχε μάθει ότι μετά τις γιορτές θα κατεδάφιζαν το μιζεροκτίριο με το πλυσταριό και δεν θα είχε πού να μείνει. Τυλιγμένο στο τριμμένο του παλτό, κοιτούσε απ’ τα φωτισμένα παράθυρα τα λαμπερά σαλόνια με τα γκι και τα μπαλόνια, τις φρουτιέρες με τα ρόδια και τα χρυσωμένα κουκουνάρια, έβλεπε γελαστά αγόρια και κορίτσια να κρεμούν στα χριστουγεννιάτικα δέντρα πλουμίδια αστραφτερά και ζήλευε.

Ζήλευε πολύ, πόσο θα ήθελε να στόλιζε κι αυτό ένα έλατο σε κάποιου τζακιού το αντιφέγγισμα, με τα δώρα υποσχέσεις μαγικές ολόγυρά του… Πώς το’ φερε η τύχη έτσι κι εκείνο το χριστουγεννιάτικο βράδυ και συναντήθηκαν κάποια στιγμή το δέντρο εκείνο κι εκείνο το παιδί”.

(πηγή: pathfinder.gr x)