Achilles M. Peklaris Γνώρισα έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά όλους τους αδύναμους, γιατί κι ο ίδιος δηλώνει πως είναι ένας από αυτούς....
Achilles M. Peklaris
Γνώρισα έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά όλους τους αδύναμους, γιατί κι ο ίδιος δηλώνει πως είναι ένας από αυτούς.
Που βασανίστηκε πολύ, έπεσε, σηκώθηκε και στάθηκε στα πόδια του. Που έσκαψε και σκάβει βαθιά κι επώδυνα στην ψυχή του.
Που σταματάει στη μέση του δρόμου για να πάρει στο αυτοκίνητό του έναν φτωχό ασιάτη ταξιδιώτη και να τον φροντίσει σαν παιδί του.
Που υπέγραφε για τις άδειες ενός τοξικομανή από τη φυλακή και τον φιλοξένησε στο σπίτι του, μαζί με τις τρεις ανήλικες κόρες του και τη σύζυγό του.
Που καλεί στο οικογενειακό του τραπέζι έναν μετανάστη, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.
Που υιοθετεί αδέσποτα ζώα από το δρόμο και τα εντάσσει στην οικογένειά του. Που μεγάλωσε αγκαλιά με ένα γαϊδουράκι.
Που αγκαλιάζει ζεστά όποιον το έχει ανάγκη, όποιον πονάει και κυρίως εκείνους που η ζωή έχει ρίξει στο περιθώριο.
Που γνωρίζει και παραδέχεται τις αδυναμίες του και συγχωρεί τις αδυναμίες των άλλων.
Που μιλά για τον Ιησού, ακολουθεί πιστά και κάνει πράξη το παράδειγμά του, σε αντίθεση με τον κανόνα της υποκρισίας που κυριαρχεί στον χώρο του.
Που περιφρονεί το χρήμα και αποστρέφεται την κάθε μορφής εξουσία, γιατί πιστεύει βαθιά στην ισότητα όλων των πλασμάτων αυτής της γης.
Που η αγκαλιά του σε γαληνεύει και ο λόγος του είναι αληθινός, ειλικρινής, άδολος, ταπεινός και χωρίς ίχνος δογματισμού ή αυθεντίας.
Γνώρισα έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει απλά τί θα πει Αγάπη χωρίς όρους, αλλά είναι ο ίδιος η Αγάπη χωρίς όρους, ενσαρκωμένη σε άνθρωπο.
Αυτός είναι ο π. Χαράλαμπος Κοπανάκης, από την Κρήτη.
Κι αυτό που θέλω να του πω δημόσια και δυνατά είναι:
“Αδελφέ μου, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις”.
Από τη μέρα που σε γνώρισα, γέμισα με αισιοδοξία.
Γιατί όσο υπάρχουν έστω κι ελάχιστοι άνθρωποι σαν εσένα, υπάρχει ακόμα ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Εις το επανιδείν. Είσαι πια και θα είσαι για πάντα φίλος κι αδελφός μου.
Γνώρισα έναν άνθρωπο που αγαπάει αληθινά όλους τους αδύναμους, γιατί κι ο ίδιος δηλώνει πως είναι ένας από αυτούς.
Που βασανίστηκε πολύ, έπεσε, σηκώθηκε και στάθηκε στα πόδια του. Που έσκαψε και σκάβει βαθιά κι επώδυνα στην ψυχή του.
Που σταματάει στη μέση του δρόμου για να πάρει στο αυτοκίνητό του έναν φτωχό ασιάτη ταξιδιώτη και να τον φροντίσει σαν παιδί του.
Που υπέγραφε για τις άδειες ενός τοξικομανή από τη φυλακή και τον φιλοξένησε στο σπίτι του, μαζί με τις τρεις ανήλικες κόρες του και τη σύζυγό του.
Που καλεί στο οικογενειακό του τραπέζι έναν μετανάστη, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα.
Που υιοθετεί αδέσποτα ζώα από το δρόμο και τα εντάσσει στην οικογένειά του. Που μεγάλωσε αγκαλιά με ένα γαϊδουράκι.
Που αγκαλιάζει ζεστά όποιον το έχει ανάγκη, όποιον πονάει και κυρίως εκείνους που η ζωή έχει ρίξει στο περιθώριο.
Που γνωρίζει και παραδέχεται τις αδυναμίες του και συγχωρεί τις αδυναμίες των άλλων.
Που μιλά για τον Ιησού, ακολουθεί πιστά και κάνει πράξη το παράδειγμά του, σε αντίθεση με τον κανόνα της υποκρισίας που κυριαρχεί στον χώρο του.
Που περιφρονεί το χρήμα και αποστρέφεται την κάθε μορφής εξουσία, γιατί πιστεύει βαθιά στην ισότητα όλων των πλασμάτων αυτής της γης.
Που η αγκαλιά του σε γαληνεύει και ο λόγος του είναι αληθινός, ειλικρινής, άδολος, ταπεινός και χωρίς ίχνος δογματισμού ή αυθεντίας.
Γνώρισα έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει απλά τί θα πει Αγάπη χωρίς όρους, αλλά είναι ο ίδιος η Αγάπη χωρίς όρους, ενσαρκωμένη σε άνθρωπο.
Αυτός είναι ο π. Χαράλαμπος Κοπανάκης, από την Κρήτη.
Κι αυτό που θέλω να του πω δημόσια και δυνατά είναι:
“Αδελφέ μου, σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις”.
Από τη μέρα που σε γνώρισα, γέμισα με αισιοδοξία.
Γιατί όσο υπάρχουν έστω κι ελάχιστοι άνθρωποι σαν εσένα, υπάρχει ακόμα ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Εις το επανιδείν. Είσαι πια και θα είσαι για πάντα φίλος κι αδελφός μου.
— στην τοποθεσία Πυργος Μονοφατσιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια
ΠΡΟΣΟΧΗ! Την ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων φέρει αποκλειστικά ο συγγραφέας τους και όχι το site. Η ανάρτηση των σχολίων μπορεί να έχει μια μικρή χρονική καθυστέρηση