"Το βράδυ πονάνε τα πόδια μου, από τις αποστάσεις που διανύω"

Η Ελένη Ράντου, το πρωί της Δευτέρας ήταν καλεσμένη στην εκπομπή "Το Πρωινό" και μίλησε στον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά...

Η Ελένη Ράντου, το πρωί της Δευτέρας ήταν καλεσμένη στην εκπομπή "Το Πρωινό" και μίλησε στον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά.

Η ενασχόληση με τη συγγραφή και το «όχι» στη σκηνοθεσία:

«Μόνο σκηνοθέτις δεν έχω γίνει. Όλα τα άλλα τα έχω κάνει [...] Ειδικά το να σκηνοθετείς τον εαυτό σου και να μην υπάρχει κάποιος να σε κατευθύνει είναι πολύ δύσκολο. Μια διάλυση νομίζω θα έφτιαχνα, αν σκηνοθετούσα εγώ. Δίνω συγχαρητήρια σε όσους το κάνουν, αλλά εγώ δεν μπορώ. Η συγγραφή έχει για μένα πιο ενδιαφέρον. Ξεκινάς από το κενό, από το τίποτα και φτιάχνεις ένα σύμπαν. Αυτό είναι το ενδιαφέρον. Ακόμα και διασκευή να κάνεις, ξεκινάς από κάτι που υπάρχει και το μεταθέτεις. Η σκηνοθεσία έχει να κάνει μια διαχείριση ανθρώπων. Εγώ δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα με εμένα, πώς θα τα έβγαζα με τους άλλους; Είναι δύσκολο πράγμα οι άνθρωποι – το πιο δύσκολο».

Για τη νέα παράσταση «Φιλουμένα» του Εθνικού Θεάτρου, όπου πρωταγωνιστεί:

«Έχω περάσει πολλά στάδια. Στην αρχή μου πήρε ένα μεγάλο διάστημα να προσαρμοστώ στο "Εθνικό". Μετά από 15 χρόνια στο "Διάνα" έχω ιδρυματιστεί πια. Είχα μάθει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και μου φάνηκε δύσκολο να εγκληματιστώ σε έναν άλλο. Έπειτα είναι μια μεγάλη παραγωγή, παίζουν 18 ηθοποιοί. Δεν είχα μάθει να συντονίζομαι με 18 ενέργειες. Τη στιγμή που κάναμε πρόβα, οι δύο να πάνε τουαλέτα έχει διαλυθεί το σύμπαν. Ήταν πολλά τα καινούρια δεδομένα. Ίσως το πιο όμορφο που συνέβη ήταν όταν ανέβηκα σε αυτή την τεράστια σκηνή. Για να τη διανύσεις, θες πέντε λεπτά. Το βράδυ πονάνε τα πόδια μου, από τις αποστάσεις που διανύω. Είναι μια άλλη διάσταση. Ήμουν περίεργη και εγώ πώς θα τα βγάλω πέρα, αλλά και ο κόσμος πώς θα το αντιμετωπίσει. [...] Δεν έχω περάσει τα τελευταία χρόνια πιο δύσκολη κατάσταση σε πρεμιέρα. Νόμιζα πως δεν θα το αντέξω. Μεγαλώνοντας φτιάχνεις κάποια στεγανά και είναι δύσκολο να τα βγάλεις πέρα σε καινούριες προκλήσεις. Ειδαλλιώς όμως, βουλιάζεις».

Ο λόγος που το «Διάνα» και ο «Κατάδικός μου» ολοκλήρωσε τον κύκλο του:

«Φοβόμουν ότι αρχίζω και αναπαράγω τον εαυτό μου με το ίδιο μοντέλο. Είναι σαν ένα ταξίδι. Λες "είμαι πολύ καλά, έχω τακτοποιηθεί σε ένα μέρος. Ας πάω κι ένα ταξίδι τώρα"».

Οι κριτικές και η σημασία τους:

«Μεγαλώνοντας έχεις μεγαλύτερη ευθύνη. Κάθε φορά εισπράττεις μια αποδοχή, μια αγάπη και θες να σταθείς άξιος αυτής. Κάθε φορά ανεβάζεις που τον πήχη, η αγάπη είναι μεγαλύτερη. Έτσι πρέπει να ανταποκριθείς σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Αν δεν σε έχουν αποδεχτεί πολλοί, έχεις την αγωνία να σε αποδεχτούν κάποια στιγμή. Αν σε έχουν αποδεχτεί, έχεις ακόμα μεγαλύτερη αγωνία να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να μην προδώσεις την προσδοκία του άλλου. Γιατί πια ο άλλος ξεκινά με πολύ μεγάλη προσδοκία».

Οι οικονομικές απολαβές στο «Εθνικό Θέατρο»:

«Γέλασα πάρα πολύ γιατί μου είπαν ότι στα πηγαδάκια της πρεμιέρας το βασικό θέμα ήταν το πόσα λεφτά παίρνω. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι κανείς μπορεί να δουλεύει σε αυτή την παραγωγή, σε αυτή την ηλικία, με τον βασικό μισθό. Όλοι με τον βασικό δουλεύουμε. Δηλαδή περίπου χίλια ευρώ μεικτά. [...] Για εμάς τους ηθοποιούς υπάρχει ένα δώρο που σου κάνει το "Εθνικό" και ένα δώρο που κάνεις εσύ το "Εθνικό". Είναι μια στιγμή που στην οφείλει και την οφείλεις κι εσύ, όταν έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο ερμηνευτικό. Σκέφτηκα και την ανακούφιση που φέρει το να μην έχεις την ευθύνη μιας παραγωγής. Γιατί μέσα από τις μεγάλες επιτυχίες συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις, δηλαδή πόσο εύκολο είναι να καταστραφείς. [...] Περνάνε πάρα πολλά μέσα από το ταμείο. Πρώτα τα βλέπεις και μετά τα μοιράζεις. Με τον τρόπο που βαδίζει η οικονομία, απλά δεν αξίζει τον κόπο αυτό που περνάς και το ρίσκο είναι τόσο περισσότερο σε σχέση με το οικονομικό αποτέλεσμα. Νιώθω ανακούφιση που δεν πρέπει πλέον να αποδίδω ΙΚΑ, που δεν έχω συνδιαλλαγή οικονομική με ηθοποιούς. Ξέρεις ότι εκεί είναι μια στιγμή που πρέπει να τους αδικήσεις και ξέρουν και ξέρεις πως δεν θα τους δώσεις αυτό που αξίζουν, αυτό με το οποίο γίνονται άνθρωποι. Πρόκειται για μια ανακούφιση που νιώθω ότι δεν έχω κάποιον που είναι αδικημένος και κυρίως ότι σταματώ κι εγώ να είμαι αδικημένη. Γιατί με τόση δουλειά αυτό που σου απομένει είναι ένας λίγο καλύτερος βασικός, όχι κάτι άλλο».

Η απάτη εις βάρος της από συνεργάτιδά της:

«Όλα τα συναντάς σε αυτή τη δουλειά. Αυτό που έγινε σε μένα συνέβη σε μία από τις πρώτες δουλειές μου. Δόθηκαν τα λεφτά για να πληρωθούν οι ηθοποιοί και τα λεφτά δεν έφτασαν ποτέ σε αυτούς. Όταν το ανακάλυψα εγώ έπαθα σοκ και η συνεργάτιδά μου εξαφανίστηκε. Θα συναντήσεις τέτοια. Είναι όπως μια εταιρία παραγωγής πτωχεύει και δεν σε πληρώνει».

Η σχέση της κόρης της με τον πατέρα της, Βασίλη Παπακωνσταντίνου:

«Τα κορίτσια πάντα έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με τον μπαμπά. Ο δικός μου μπαμπάς έχει πολλά μποφόρ αντισυμβατικότητας. Ο Βασίλης είναι πιο παραδοσιακός. Εκτονώνει την αντισυμβατικότητά του στη μουσική του. Οπότε μέσα στο σπίτι είναι πιο νορμάλ τα πράγματα. Ο πατέρας ο δικός μου έκανε μια συμβατική δουλειά, οπότε η αντισυμβατικότητά του έβγαινε στο σπίτι. Εγώ είμαι οργανωτική, ίσως γιατί δεν παίζει κανείς άλλος και αυτόν τον ρόλο. Μένει να κάνω την άχαρη δουλειά, να οργανώνω τα πράγματα και να είμαι συνεπής. Ο Βασίλης είναι παιδική χαρά, ο δημιουργικός της υπόθεσης. [...] Η Νικολέττα είναι πια 18 και σπουδάζει στην Καλών Τεχνών. Ποιος ξέρει τι θα γίνει; Ό,τι γίνει όλη η Ελλάδα. Εικαστικός θέλει να γίνει. Τώρα αυτό αν είναι σκηνογραφία ή ζωγραφική, δεν το ξέρω. Υπάρχουν πολλές εφαρμογές. Μπορεί να σχεδιάζει τα έπιπλα του ΙΚΕΑ. Το καλλιτεχνικό το έχει, αλλά είχε την εξυπνάδα να μην κάνει το ίδιο για να μην υπάρχουν συγκρίσεις. Δεν θέλει να κάνει οτιδήποτε έχει να κάνει με έκθεση. Προτιμάει τα μοναχικά πράγματα».

Θα επιστρέψει στην τηλεόραση;

«Δεν ξέρω πότε θα ξανακάνω τηλεόραση. Εννοείς κάτι καινούργιο; Η συνθήκη είναι τόσο ρευστή στα πάντα. Είναι σαν να με ρωτάς πότε θα ανασάνει η Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν είναι κάτι στο οποίο δίνω προτεραιότητα στη συγκεκριμένη συνθήκη ανασφάλειας. Η τηλεόραση είναι κάτι που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και το χρήμα είναι το βασικό της. Έτσι είναι πιο ανασφαλής χώρος. Το θέατρο σε τέτοιες οικονομικές περιπέτειες, όπως αυτές που περνάμε, είχε περισσότερη λεβεντιά, ουσία και λιγότερη ταλαιπωρία από αυτή που μπορεί να τραβήξεις στην τηλεόραση».