Αν αφαιρέσεις το end από το extend και το amend θα καταλήξεις σε ένα «the end» του παραλογισμού που αφορά στο Ελληνικό Ζήτημα!...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Τουλάχιστον εσύ αναγνώστη μου δεν είσαι ηλίθιος! Ξέρεις πως όλα μας τα αδιέξοδα οφείλονται σε κατ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Τουλάχιστον εσύ αναγνώστη μου δεν είσαι ηλίθιος! Ξέρεις πως όλα μας τα αδιέξοδα οφείλονται σε καταστάσεις του μυαλού μας, οι οποίες είναι διαλογικής (discursive) φύσης, συνυφασμένες με μια (non-discursive) υλική πραγματικότητα.

Αυτό υποστηρίζω, επισημαίνοντας διαρκώς πως η γλώσσα μας είναι ένα φαινόμενο που αποκρυσταλλώνει σχέσεις εξουσίας και ισχύος. Αν μεταβάλεις την γλώσσα προκαλείς διενέξεις/συγκρούσεις στο επίπεδο της εξουσίας (: conflicts of power) που τείνουν να μετασχηματίσουν την ίδια την discursive και non-discursive δομή που ορίζει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα σχέσεων. Με την γλώσσα κατασκευάζεις τάξεις πραγμάτων, με την γλώσσα τις γκρεμίζεις και με την γλώσσα εξιστορείς, μυθολογείς, ιδεολογείς και οικονομείς. Με την γλώσσα κτίζεις κόσμους, τους συντηρείς και τους αναθεωρείς και με την γλώσσα δομείς πολιτισμό, όπως με την γλώσσα κατασκευάζεις τον πόλεμο για να τον ασκήσουν στο πεδίο των μαχών οι στρατιώτες με τα όπλα τους.

Η γλώσσα είναι που - όπως σου λέω αναγνώστη μου δομεί το γνωστικό μας μοντέλο μαζί με το οικονομικό μας μοντέλο ως διενέξεις ηγεμονικού χαρακτήρα - κατασκευάζει, χρησιμοποιεί και τοποθετεί τις λέξεις σε μια σειρά, για να εκφράσει (ηγεμονικές) τάξεις πραγμάτων και δεν είναι οι λέξεις που κατασκευάζουν την γλώσσα μας. Αν το δεις ανάποδα - όπως δυστυχώς έμαθαν να το βλέπουν οι περισσότεροι – μεταβάλλεσαι σε έναν ακόμη ηλίθιο, σε έναν ακόμη οπαδό, ακόλουθο (: follower of a leader), σε έναν ακόμη δογματικό, πιστό κλπ!

Αυτά δεν στα λέει κάποιος φιλόλογος, αλλά ένας άνθρωπος της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης, ο οποίος άρχισε να εμβαθύνει στις διεθνείς διενέξεις, στην στρατηγική των κρίσεων και των διαπραγματεύσεων, μόλις επιτέλους κατάλαβε τι (μας) κληροδότησε αυτός ο τόσο παρεξηγημένος Michel Foucault.

Η θεωρία των παιγνίων, που για 20 χρόνια αποτέλεσε και την δική μου άσκηση, εκτός από εκείνη του Γιάνη Βαρουφάκη, είναι ένα «χαζοπαίχνιδο» που αποκτά ενδιαφέρον και ίσως χρησιμότητα για αποφάσεις, μόνον στο βαθμό που την εντάξεις στη γενική θεώρηση περί εξουσίας/ισχύος (: power) του Michel Foucault.

Αυτό, αν πετύχει να κάνει η ομάδα διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ σε ό, τι αφορά στην διαδικασία αντιμετώπισης της οικονομικής αποτελμάτωσης, κρίσης ρευστότητας, σοβαρής παραγωγικής στρέβλωσης και ασφαλώς του Κοινωνικού Ζητήματος της Ελλάδας, θα έχει προσφέρει θετικό έργο στην ελληνική κοινωνία και στις ελληνικές πολιτικές, με όρους δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας.

Και τι πρέπει να κάνουν, να επιχειρήσουν οι άνθρωποι αυτοί; Να αφαιρέσουν το end (τέλος) από το extend (παράταση) και το amend (τροποποίηση)! Όπως διαβάζω, παρά τις εξαντλητικές διαβουλεύσεις και τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν δεν εκδόθηκε τελικά κοινό ανακοινωθέν από το χθεσινό Eurogroup, επειδή η Ελλάδα διαφωνεί με την λέξη extend, ενώ η Γερμανία δεν δέχεται το amend, σε ό,τι αφορά στον ατομικό μηχανισμό προσαρμογής της Ελλάδας!

Τι λέω: Τόσο το extend, όσο και το amend, που εμπεριέχουν την έννοια του «τέλους» (: πέρας με την έννοια της πραγμάτωσης κάποιου σκοπού), αποτελούν περισσότερο ή λιγότερο έννοιες τελολογικών αφηγήσεων, ή, πιο σωστά, αναπαριστούν και συνθέτουν ως κεντρικά σημεία (master points) της γλώσσας διαπραγμάτευσης τελεολογικές αφηγήσεις. Η τελεολογία είναι μία φιλοσοφική ιδέα, σύμφωνα με την οποία τα πράγματα έχουν σκοπούς ή αιτίες. Είναι η άποψη ότι οι εξελίξεις οφείλονται στο σκοπό ή στο σχεδιασμό ο οποίος εξυπηρετείται από αυτές.

Το «extend» στο ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής εξυπηρετεί έναν σκοπό που έχει καταψηφιστεί ως αντικοινωνικός από τον ελληνικό λαό, ενώ το «amend» υπαινίσσεται έναν σκοπό που προσβάλει αυτούς που ανέπτυξαν μια μορφή πολιτικής νομιμοποίησης του «ατομικού μηχανισμού της Ελλάδας» στις χώρες τους και στη διεθνή κοινή γνώμη. Και εδώ προκύπτει αντικειμενικά σοβαρή σύγκρουση συμφερόντων (: conflict of interest)! Αν συνεχίσεις έτσι, τότε θα διαπιστώσεις πως στην πραγματικότητα έχεις να κάνεις με σύγκρουση κινήτρων μεταξύ της ελληνικής πλευράς και της πλευράς των «επισήμων δανειστών».

Και έτσι περνάμε σε ένα «game of chicken» / «hawk-dove game», το οποίο ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα του ευρωπαϊσμού. Κάθε πιθανό αποτέλεσμα θίγει την θεσμική έκφραση του ευρωπαϊσμού - την τρέχουσα γλώσσα του ευρωπαϊσμού - και οδηγεί στο τέλος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, με την έννοια πως η διαρκής διαβούλευση που το χαρακτηρίζει αντικαθίσταται με τις έννοιες της υποταγής, παράδοσης, «κολωτούμπας»! θα κάνει κολωτούμπα ο Σόιμπλε ή ο Βαρουφάκης; Ποιος θα λυγίσει περισσότερο;

Αυτά, αγαπητέ αναγνώστη, είναι χυδαιότητες και ηλιθιότητες. Το παιχνίδι της διαβούλευσης στην ΕΕ δεν παίζεται έτσι. Αν αρχίσει να παίζεται έτσι, απλώς δεν θα έχει έννοια το διακυβερνητικό μοντέλο της ΕΕ. Δεν «τελειώνει» έτσι απλώς η «τρόικα», αλλά η ίδια η ΕΕ! Και δεν γνωρίζω κανέναν από τους συμμετέχοντες σε αυτή την διαπραγμάτευση που να θέλει να την «τελειώσει»!

Αν, λοιπόν, αφαιρέσεις το (-end) από το extend και το amend θα καταλήξεις σε ένα τουλάχιστον προσωρινό «end» του παραλογισμού που αφορά στο Ελληνικό Ζήτημα! Θα πάψεις, δηλαδή, να εμφανίζεις σοβαρή σύγκρουση κινήτρων. Και με ποια έννοια θα μπορούσε να αφαιρεθεί το (-end) από το extend και το amend, δίνοντας στην ουσία την δυνατότητα και στα δύο να συνυπάρξουν; Με την έννοια του «reform», της συνολικής αναμόρφωσης του προγράμματος με κριτήριο την αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω αυτή την φορά.

Με μεταρρύθμιση/αναμόρφωση του «προγράμματος ελληνικών μεταρρυθμίσεων», έτσι ώστε η κερδοφορία και η δημοσιονομική ισορροπία να αποκατασταθούν προσωρινά με κεϋνσιανή συνταγή, για να επιχειρηθεί σε δεύτερο στάδιο και στο πλαίσιο μιας γενικής Ευρωπαϊκής Πολιτικής να εναρμονιστεί η οικονομική και νομισματική ένωση με την πολιτική, δημοσιονομική και τραπεζική ένωση. Δεν υπάρχουν κυκλικές, τελικές λύσεις με «extend, pretend and amend» σε δύσκολα διαρθρωτικά προβλήματα, όπως αυτό της Ευρωζώνης, αναγνώστη μου! Και τα ευρωπαϊκά διαθρωτικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με αριστερές μεταρρυθμίσεις, αν δεν βιάζεσαι να δεις και να βιώσεις το τέλος αυτού του ενωτικού ευρωπαϊκού εγχειρήματος, προς μια αποκεντρωμένη Ομοσπονδία, με κοινό κίνητρο την ευημερία και την ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας.