Τώρα όλοι μαζί! Η κριτική μετά...

Η «βιωσιμότητα» της κυβέρνησης Τσίπρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό -αν όχι αποκλειστικά- από την τελική έκβαση της κρίσιμης εθνικής διαπρα...

Η«βιωσιμότητα» της κυβέρνησης Τσίπρα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό -αν όχι αποκλειστικά- από την τελική έκβαση της κρίσιμης εθνικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αν τα αποτελέσματα είναι θετικά για τη χώρα, το νέο κυβερνητικό σχήμα θα μακροημερεύσει. Αν όχι, υπάρχουν πιθανότητες να επιβεβαιωθεί τελικά το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» στο οποίο επενδύει πολιτικά, χωρίς να το κρύβει, η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ούτως ή άλλως, όμως, και ανεξάρτητα από επιμέρους κομματικές στοχεύσεις και αρχηγικούς σχεδιασμούς, αυτό που κρίνεται τις επόμενες εβδομάδες δεν είναι οι πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της χώρας, αλλά το παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και επομένως της ελληνικής κοινωνίας. Κρίνεται, δηλαδή, αν η χώρα θα γυρίσει σελίδα, αφήνοντας οριστικά πίσω της μια σκληρή εξαετία ύφεσης, ανεργίας, λουκέτων και πτωχοποίησης του πληθυσμού ή αν θα εμφανιστεί και πάλι απειλητικά στον εθνικό μας ορίζοντα ο κίνδυνος της χρεοκοπίας...
ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ πολιτικό σύστημα και κυρίως από τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια νομίζουν ότι, αν η διαπραγμάτευση αποτύχει και η χώρα εισέλθει σε μια περίοδο μεγάλων δυσκολιών, εκείνοι θα ενισχυθούν και θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν εκ νέου με αξιώσεις την εξουσία, πλανώνται πλάνην οικτράν! Οι πρώτοι που θα «πληρώσουν» μια τέτοια αρνητική εξέλιξη θα είναι εκείνοι που φέρουν την ευθύνη της πολιτικής, ηθικής και οικονομικής χρεοκοπίας της χώρας. Οσοι, δηλαδή, κυβέρνησαν από το 1974 μέχρι σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κυβερνητικός του εταίρος θα κριθούν με μεγαλύτερη επιείκεια, καθώς -ακόμη και αν αποτύχουν- θα τους «πιστωθεί» η ειλικρινής προσπάθεια να βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ανθρωπιστικής κρίσης που σοβεί στην ελληνική κοινωνία. Αλλωστε, η προηγούμενη κυβέρνηση είχε ιστορική ευκαιρία επαναδιαπραγμάτευσης το 2012 και την «κλώτσησε»! Είχε τότε ρητή λαϊκή εντολή να το πράξει! Και το πιο σημαντικό είναι ότι την περίοδο εκείνη η Γερμανία και προσωπικά η Μέρκελ προβληματιζόταν έντονα για τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και το έλεγε δημόσια! Σαμαράς και Βενιζέλος, όμως, αποφάσισαν, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, να μη χρησιμοποιήσουν το όπλο που διέθεταν...
ΣΗΜΕΡΑ η κυβέρνηση Τσίπρα εμφανίζεται αποφασισμένη να επιμείνει στις αξιώσεις της για γενναία μείωση του χρέους και για τερματισμό της λιτότητας. Δυστυχώς, όμως, μέχρι στιγμής μοιάζει να κινείται χωρίς σχέδιο. Ζητά ελάφρυνση χρέους, αλλά δεν έχει διατυπώσει ακόμη τη δική της ολοκληρωμένη πρόταση ανάπτυξης και μεταρρυθμίσεων, που θα πείσει τους εταίρους μας για τις θετικές προοπτικές της χώρας και θα διασκεδάσει τις όποιες ανησυχίες τους. Η κυβέρνηση μοιάζει ανέτοιμη. Ολοι προεκλογικά ρωτούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του αν έχουν plan B στην περίπτωση που το Βερολίνο πει «όχι» στα ελληνικά αιτήματα... Κανείς μας δεν ρώτησε για το βασικό σχέδιο, για το plan A! Και βέβαια όταν μπαίνεις σε μια σκληρή διαπραγμάτευση γνωρίζοντας ότι ο δανειστής σου είναι εξαιρετικά ισχυρός και το ταμείο σου σχεδόν άδειο, οφείλεις να είσαι άριστα προετοιμασμένος... Θα προλάβει, άραγε, η προσφάτως εκλεγείσα ελληνική κυβέρνηση να σχεδιάσει τον νέο «οδικό χάρτη» που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο μέχρι το επόμενο Eurogroup ή έστω μέχρι τις 28 Φεβρουαρίου, που λήγει η παράταση του ισχύοντος προγράμματος; Ή θα τον καταρτίσουν, για άλλη μια φορά, οι εταίροι μας;
ΤΟ ΘΕΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ότι, παρά τους ερασιτεχνισμούς και την έλλειψη σοβαρής προετοιμασίας, παρά τις υπερβολικές διατυπώσεις, τους υψηλούς τόνους και την εμμονή σε ανούσιους «συμβολισμούς», η διαπραγμάτευση άρχισε. Η άλλη πλευρά κάθισε στο τραπέζι, ουσιαστικά, για πρώτη φορά έπειτα από το Καστελόριζο και δέχεται να συζητήσει μια άλλη πρόταση για την επόμενη ημέρα. Ας την προετοιμάσουμε, λοιπόν, έστω και τώρα -στο παρά πέντε- με σοβαρότητα και με υπευθυνότητα. Και ας χαμηλώσουμε τους τόνους, για να εκτονωθεί η «πολεμική» ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών. Αν, για παράδειγμα, ζητηθεί μια μικρή παράταση 2-3 μηνών για να υπάρξει επαρκής χρόνος διαπραγμάτευσης, δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση παραιτείται των πολιτικών της θέσεων και επιδιώξεων. Η εμμονή σε τέτοιου είδους «αγκυλώσεις» μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Ας εξασφαλίσουμε πρώτα τη ρευστότητα, δηλαδή την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας μας και ας διαπραγματευθούμε στη συνέχεια με τους εταίρους μας επί τη βάσει συγκεκριμένων και κοστολογημένων προτάσεων. Και κυρίως ας το κάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ! Συσπειρωμένοι γύρω από τον νέο πρωθυπουργό και τη νέα κυβέρνηση, είτε τους ψηφίσαμε είτε όχι, χάριν του εθνικού σκοπού. Η ώρα της μάχης δεν είναι ώρα κριτικής. Αυτή θα γίνει μετά. Και πάντως όσοι χθες θεωρούσαν μη εποικοδομητική και στείρα την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ας μην τη μιμούνται σήμερα, στην πιο κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της πατρίδας...