Μωρά, μωράκια και δύσκολα μωρά

Μέχρι τα δύο λέει είσαι μωρό. Μετά παιδί, έφηβος, ενήλικας, μεσήλικας και μετά παππούς. Κι όμως. Το μωρό είναι μέσα σου. Όχι μόνο το πα...

Μέχρι τα δύο λέει είσαι μωρό. Μετά παιδί, έφηβος, ενήλικας, μεσήλικας και μετά παππούς. Κι όμως. Το μωρό είναι μέσα σου. Όχι μόνο το παιδί. Και το μωρό.
Υπάρχουν οι περιπτώσεις που το χρησιμοποιούν γιατί είναι πάντα γλυκό και σίγουρα εύκολο, και οι περιπτώσεις που αποκτούν ξανά τα πραγματικά χαρακτηριστικά του μωρού γιατί απλά, πια, δεν το ορίζουν.
Είναι ενός έτους. Μωρό κανονικό, με τις πάνες του, με τα όλα του. Είναι της οικογένειας το παιδί, ξέρεις, δεσμοί αίματος και τα σχετικά. Από τους πρώτους μήνες της ζωής της, το βλέμμα της μου φαινότανε πολύ ώριμο. Σα να τα ήξερε όλα, σα να μας καταλάβαινε. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική και αυτός είναι και ο λόγος που προλόγισα τους δεσμούς και ήρθε η ώρα να τα ρίξω όλα στο αίμα που νερό δε γίνεται. Δείχνει αθώα και ανυπεράσπιστη αλλάζοντας χέρια και αγκαλιές για να μπορέσει να εξυπηρετηθεί. Είναι που έπεσε στην ανάγκη μας. Σε λίγο θα σταθεί στα πόδια της, στην κυριολεξία, και δεν ξέρω ποιος θα την πιάνει. Και πάλι στην κυριολεξία. Δεν μυξοκλαίει. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως δεν κλαίει. Λέω πως δεν μυξοκλαίει.
Θα 'ναι και δεκαοκτώ ετών, και είκοσι και εικοσιπέντε. Και τριάντα; Και τριάντα ναι και πάει λέγοντας. Για μωρά μιλάω πάντα. Αλλιώς γνωστά ως «μωράκια» ή «μωρουλίνια». Πρόσφατα διαπίστωσα πως αυτού του είδους τα «μωρά» είναι αυτά που κουβαλούν συνήθως μαζί τους και τα υποκοριστικά. Είναι οι αγάπες, οι έρωτες, οι καψούρες, τα φλερτ σου, που στα μάτια σου μοιάζουν μικρά κι ανυπεράσπιστα πλάσματα που η αγκαλιά σου θα τα σώσει. Αγκαλιές και φιλιά. Αυτά θέλουν όλα τα «μωράκια». Επίσης θέλουν να σε ακούνε να το λες. Ψοφάνε να είσαι το «μωρουλίνι» τους. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τα δεις να μυξοκλαίνε όσο δεν το έκαναν μέχρι τα δυο τους χρόνια. Και επανέρχομαι στην ανάγκη του υποκοριστικού. Γιατί δεν είναι απλά μωρά αυτά.
Είναι εβδομήντα ετών και άνω. Αυτά είναι τα δύσκολα μωρά. Μια ζωή να στέκονται στα πόδια τους, στην κυριολεξία, πέφτουν και θέλουν χέρια να τους σηκώσουν. Κουράστηκε το σώμα και έγειρε και άντε να το εξηγήσεις αυτό σε μια πλάτη τεντωμένη πάντα. Κουράστηκε το μυαλό και άντε να το εξηγήσεις αυτό στον άνθρωπο που είχε τη λύση για όλα. Κουράστηκε και η ψυχή και άντε να το εξηγήσεις αυτό στον άνθρωπο που σε ανάστησε. Δεν το ορίζουν. Αλλά σου είναι και εσένα δύσκολο να τους το ορίσεις. Αυτά τα μωρά δε μυξοκλαίνε. Κοίτα μην κλάψεις εσύ μόνο, όταν σε ρωτάνε ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα και σου ζητάνε να τους πάρεις αγκαλιά. Κοίτα μην κλάψεις και σε δουν.
Γράφει η Ρούλα Καρακούση για το k-mag.gr