Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε το νέο πρότυπο του ευρωπαίου σοσιαλ-δημοκράτη!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Ήταν καλός και στρατηγικά (επικοινωνιακά) σωστός ο Αλέξης Τσίπρας, χθες το βράδυ στην Ομόνοια! Είχ...

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Ήταν καλός και στρατηγικά (επικοινωνιακά) σωστός ο Αλέξης Τσίπρας, χθες το βράδυ στην Ομόνοια! Είχε αυτό που του έλειπε πριν από δύο χρόνια: ύφος αυθεντικού σοσιαλ-δημοκράτη ηγέτη, έτοιμου να ασκήσει κυβερνητική εξουσία ως πρωθυπουργός.

Το ύφος αυτό, που δομεί ένα νέο πρότυπο ευρωπαίου σοσιαλ-δημοκράτη ηγέτη, είναι μάλλον αυτό που θα κρίνει την «αυτοδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή. Αν καταφέρει να κερδίσει σε αυτές τις εκλογές την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών, θα οφείλεται ακριβώς σε αυτό το νέο κυβερνητικό ύφος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, η οποία έρχεται ουσιαστικά να αποκαταστήσει την σοσιαλ-δημοκρατία στην Ευρώπη: Να πάρει την διαβρωμένη, «νεο-οικονομιστική» (: μονοπαραμετρικός χρηματο-οικονομισμός, δίχως Χρόνο και Χώρο) και διεφθαρμένη σοσιαλδημοκρατία από δεξιά και να την επαναφέρει στην φυσική της θέση, στην αριστερά.

Από τη στιγμή που τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη, διολίσθησαν στην νεοφιλελεύθερη αρχή: «Do not try to keep the poor poor, let them die!» έπαψαν να έχουν προοδευτικό νόημα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η σοσιαλ-δημοκρατία εξοντώθηκε σταδιακά στην Ευρώπη από τα ίδια τα σοσιαλδημοκρατικά της κόμματα και μάλιστα στο βαθμό που αυτά νέμονταν την εξουσία σε κάθε επιμέρους χώρα.

Στην Ελλάδα, όπου η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή συνδέθηκε καταρχήν με τον πελατειακό κρατισμό και τον ψευδεπίγραφο εκδημοκρατισμό, κατάντησε στο τέλος της ύστερης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας μια κακόγουστη α-πολιτική φάρσα, με «ποτάμια» και κενούς πολιτικού περιεχομένου «χείμαρρους» παλαιοκομματισμού και «εκσυγχρονισμού» ταυτόχρονα, με έντονα τα σημάδια επαρχιώτικου lifestyle (: θλιβερή και μελαγχολική μίμηση βορειοαμερικανικών αγοραίων προτύπων)!

Σήμερα, που η Ευρώπη βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας ολοκληρωμένης μετάβασης από την βιομηχανική, μοντέρνα και νεωτερική εποχή, στην μεταβιομηχανική, μεταμοντέρνα και μετανεωτερική η δραματική εξασθένηση της σοσιαλ-δημοκρατίας και η ουσιαστική όσμωση συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών προκαλεί αντικειμενικά ένα κρίσιμο κενό πολιτικής. Η Ευρώπη δεν μπορεί να ενωθεί πολιτικά και να υπάρξει ως αποκεντρωμένη ομοσπονδία με νεοφιλελεύθερους και νεοηγεμονικούς (: γερμανική ηγεμονία με αντιπληθωρισμό και λιτότητα) όρους! Αυτό δεν θα μπορούσε να «συμφωνήσει» ούτε με την ιστορία, ούτε με την επιστήμη, πόσο μάλλον με την βιο-οικονομία και την ηθική της ισότητας και της ελευθέριας! Αυτό είναι ένας τραγικός ανορθολογισμός, ο οποίος μάλιστα εμφανίζεται και προβάλλεται ως ρεαλισμός από κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς στην πατρίδα μας!!!

Η σημερινή «Νέα Ευρώπη» που διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση του διπολισμού έχει μπροστά της θεωρητικά δύο δρόμους, για να υπάρξει ως ειρηνική, δημοκρατική και κοινωνική περιοχή: έναν πολιτικό και έναν επαναστατικό. Ο επαναστατικός δεν ορίστηκε ακόμη, ενώ ο πολιτικός μόλις τώρα ορίζεται από την Ευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία στην ουσία επαναφέρει την σοσιαλ-δημοκρατία στη φυσική της κοινωνικώς και κοινωνιολογικώς θέση: στα αριστερά, από τα δεξιά που έχει ξεπέσει!

Το εγχείρημα αυτό, που αφορά στην αριστερή μεταρρύθμιση, έρχεται να πραγματοποιήσει με κυβερνητικούς όρους ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό είναι -τηρούμενων των αναλογιών - τόσο σημαντικό για την Ευρώπη, όσο υπήρξε η ελληνική επανάσταση του 1821 για τις ευρωπαϊκές πολιτικές εξελίξεις εκείνης της περιόδου. Εδώ στην Ελλάδα και τώρα, με ορόσημο αυτές τις εκλογές, δίνεται η ευκαιρία να θεμελιωθεί ένα νέο, μεταμοντέρνο και μετανεωτερικό πρότυπο σοσιαλ-δημοκρατίας για την Ευρώπη, απαραίτητο αν θέλουμε η ΕΕ να μεταμορφωθεί από ένωση κεφαλαιοκρατών σε πολιτική ένωση λαών και ιδιαίτερων κοινωνιών.

Ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να «προσωποποιεί» και μάλιστα χωρίς έντονο λαϊκισμό αυτό το μεταμοντέρνο και μετανεωτερικό πρότυπο σοσιαλ-δημοκρατίας. Χθες το βράδυ είδα αυτό το αναγκαίο πρότυπο σοσιαλ-δημοκρατικής αποκατάστασης της Ευρώπης, ώστε να υπάρξει μέλλον και εξέλιξη της «welfare state», και πιθανότητα δημοκρατικής, πολιτικής ενοποίησης των χωρών-μελών της ΕΕ, να ανθρωπομορφίζεται στο ύφος του Αλέξη Τσίπρα.

Είναι ζήτημα «τύχης και ανάγκης», αυτή η προοδευτική εξέλιξη για τις ευρωπαϊκές πολιτικές και τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό να ξεκινήσει από την Ελλάδα! Έτσι ίσως αντιλαμβανόταν και ο Jacques Monod τις εξελίξεις στη χώρα μας και στην Ευρώπη μετά από τον καθόλου πλέον απίθανο σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι θα περνάγαμε από τον τζόγο των ανήθικων χρηματοπιστωτικών πολιτικών στην Βιο-πολιτική, στην Ευρώπη μας - για να λάβει και ο στοχασμός του έντιμου Ένγκελς μια νέα πραγματιστική διάσταση: «Ο σπόρος παύει να υπάρχει σαν σπόρος, υφίσταται μια άρνηση και αντικαθίσταται από το φυτό που γεννιέται από αυτόν και που είναι η άρνηση του σπόρου. Ποια είναι όμως η κανονική διαδρομή που ακολουθεί το φυτό; Μεγαλώνει, ανθίζει, γονιμοποιείται και αναπαράγει νέους σπόρους και μόλις οι σπόροι ωριμάσουν το στάχυ μαραίνεται, δέχεται κι αυτό μια νέα άρνηση.. Αυτή η άρνηση της άρνησης μας δίνει σαν απόρροια και πάλι τον αρχικό σπόρο».

Δεν μου αρέσει να κλείνω τα σημειώματά μου με τον στοχασμό άλλων. Αλλά σήμερα θα κάνω μια εξαίρεση! Η άρνηση της άρνησης της σοσιαλ-δημοκρατίας από την σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, μας δίνει τον αρχικό σπόρο των ευρωπαίων σοσιαλ-δημοκρατών, που θα είχαν δομήσει μια ειρηνική, ευημερούσα Ευρώπη πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ίσως και κατά τον μεσοπόλεμο, αν όλοι οι αριστεροί είχαν ξεκαθαρίσει τη διαφορά επανάστασης και πολιτικής και είχαν απορρίψει τον λαϊκισμό και τον σεχταρισμό ως στοιχεία της δεύτερης!