Οταν οι λέξεις που έσπειρε ο Μεγάλος Αδελφός αρχίζουν να μαραίνονται

Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, στη χώρα αυτή η δημοκρατία δεν θα πεθάνει. Αντιθέτως , τώρα που η δημοκρατία σε άλλες χώρες της ...

Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, στη χώρα αυτή η δημοκρατία δεν θα πεθάνει.
Αντιθέτως, τώρα που η δημοκρατία σε άλλες χώρες της Ευρώπης διώκεται και σε άλλες αφυδατώνεται, το ενδεχόμενο να αναγεννηθεί στην Ελλάδα προβάλλει ισχυρό.
Βεβαίως δεν μιλάμε για την αρχαία δημοκρατία, που, αν και άκμασε μόνον για πενήντα χρόνια στην Αθήνα, επηρέασε όλη την Ελλάδα τότε κι όλον τον κόσμο έκτοτε. Μιλάμε για τη σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία - ό,τι καλύτερο ο διαφωτισμός και οι αστικές επαναστάσεις προσέφεραν στην οικουμένη. Αυτήν
τη δημοκρατία στο παρελθόν η αστική τάξη προσπάθησε να την αντικαταστήσει με τον φασισμό και τον ναζισμό. Απέτυχε, διότι οι δημοκρατίες, οι λαοί και κυρίως οι κομμουνιστές όρθωσαν το ανάστημά τους και με το αίμα τους υπερασπίσθηκαν την ελευθερία των εθνών και την κοινωνική απελευθέρωση.
Αυτή, η κοινωνική απελευθέρωση, παρέμεινε πάντα στο στόχαστρο της αστικής τάξης, η οποία ήταν υποχρεωμένη να ανέχεται για 70 χρόνια την παρουσία της ΕΣΣΔ κι έτσι να συμβιβάζεται ως έναν βαθμό με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στο εσωτερικό των εθνικών κρατών.
Σήμερα η αστική τάξη δεν χρειάζεται πλέον τις αστικές δημοκρατίες. Οπως δεν χρειάζεται πια και την ελευθερία των εθνών. Εις ό,τι αφορά τις δημοκρατίες, δεν αρκείται στο να τις διασύρει σε αποικιοκρατικούς πολέμους όπως στο παρελθόν, ούτε στο να τις ψαλιδίζει ή ακόμα και να τις καταργεί με πραξικοπήματα. Τώρα τις θέλει κατ’ ουσίαν νεκρές,     
κρατώντας απ’ αυτές μόνον την τελετουργία τους.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της νέας τάξης, του απενοχοποιημένου ιμπεριαλισμού και της διεύρυνσης των πολέμων, οι δημοκρατίες γρήγορα μετατρέπονται σε άδεια πουκάμισα, σε σημαίες ευκαιρίας, σε τραπεζικές οφσόρ και στρατοκρατούμενα γκέτο.
Απ’ την άλλη μεριά, οι δημοκρατίες ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτές παραμένουν το μόνο πολιτικό και πολιτειακό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν οι εργαζόμενοι με την ταξική πάλη να βελτιώσουν τη θέση τους. Ισως οι σοσιαλιστικές δημοκρατίες του μέλλοντος να είναι πολύ καλύτερες και πιο κοντά στην άμεση δημοκρατία του παρελθόντος, αλλά έως τότε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που έχουμε σήμερα (και με αίμα κατακτήσαμε) είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει σ’ αυτήν τη συγκυρία ο λαός στον αγώνα του για τη ζωή του.
Το ελληνικό κράτος δεν είχε ποτέ καλή σχέση με τη δημοκρατία, αλλά έχει καλή σχέση μαζί της ο ελληνικός λαός. Με επανάσταση ο λαός απέκτησε την ελευθερία του, με επανάσταση απέκτησε Σύνταγμα, με επαναστατικούς τρόπους (κι όχι με το «κάτσε καλά») αντιμετώπισε καταστροφές κι οδύνες, με σθένος κι έμπνευση ξανάχτιζε κάθε φορά τη ζωή του.
Αυτό θα συμβεί (ή δεν θα συμβεί) και τώρα. Με καταλύτη την Αριστερά. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Οποτε η Ελλάδα κινδύνευσε, η Αριστερά έδωσε το «παρών», όπως στην Κατοχή. Οποτε η δημοκρατία κινδύνευσε, η Αριστερά έδωσε το «παρών», όπως στη χούντα. Σήμερα η Αριστερά καλείται απ’ τον λαό και δίνει το «παρών» της επειδή κινδυνεύουν και η Ελλάδα και η δημοκρατία. Διότι η μεν Ελλάδα έχει εκπέσει σε προτεκτοράτο, η δε δημοκρατία έχει εκφυλισθεί σε οικονομική δικτατορία.

***

Ομως, όλα αυτά τα έχουμε ξαναπεί, δυο μέρες πριν από τις εκλογές η μεγάλη πλειονότης του Δήμου έχει πάρει τις αποφάσεις της. Υποθέτω ότι η στήλη έχει συμβάλει στον προβληματισμό σας, κι έτσι σήμερα ο υπογράφων θα προτιμούσε μια κουβέντα μαζί σας χαλαρή. Πριν να γίνει η χώρα σοβιέτ, καθώς λέει και ο κ. Σαμαράς.
Βλέπω τη Ν.Δ. να φθάνει στις κάλπες πέφτοντας. Αν θα ’ναι πάνω ή κάτω απ’ το 25%, είναι κάτι που θα κρίνει στη συνέχεια αν η Ν.Δ. θα απαλλαγεί μετεκλογικώς απ’ την ακροδεξιά φράξια που την κυβερνά ή αν θα την ακολουθήσει στην τρελή της κούρσα κατά διαβόλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει καβάλα στ’ άλογο. Για την αυτοδυναμία. Αυτό σημαίνει ότι στη συνέχεια θα κρίνεται πολύ αυστηρά. Εξ όνυχος τον λέοντα. Δεν θα υπάρχουν περιθώρια για υπαναχωρήσεις και «αστοχίες υλικών».
Τα γκάλοπ, αλλά κυρίως τα ΜΜΕ της διαπλοκής προσπαθούσαν όλον αυτόν τον καιρό να παρουσιάσουν τα λεγόμενα μικρά κόμματα σε ένα συν ή πλην 6%. Στην πραγματικότητα, φθάνουν στις κάλπες με ένα συν ή πλην 3%-4%.
Για το ΠΑΣΟΚ κατεβλήθησαν απ’ τα μέινστρημ ΜΜΕ ιδιαίτερες προσπάθειες: με 15%-20% απ’ τα αποδυτήρια εμφανίσθηκε η Ελιά, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας φθάνει στις κάλπες ο κ. Βενιζέλος και στις «κάλτσες» ο Γιωργάκης. Ακόμα μεγαλύτερες προσπάθειες όμως κατέβαλλε το σύστημα υπέρ του κ. Σταύρου Θεοδωράκη. Με το «καλημέρα» 10%-15% ελάμβανε το Ποτάμι στις μετρήσεις. «Αν πάρω λιγότερο από 10%, θα πάω σπίτι μου», έλεγε ο κ. Σ. Θεοδωράκης. Τώρα, με την ίδια οίηση παλεύει γύρω απ’ το 5% (πάντα σύμφωνα με τις μετρήσεις), ενώ αν κόψει το νήμα με 3,5%-4% (δύσκολο), θα είναι μια καλή επίδοση.
Στη Χρυσή Αυγή έκανε καλό ο εγκλεισμός των ηγετών της μέσα στη φυλακή. Μέσα στο σκοτάδι έμειναν ζωντανοί. Η όποια «πολιτική» προσπαθούσε να διαμορφώσει αυτό το φασιστικό μόρφωμα υπό το φως του ήλιου κάηκε, ενώ οι μπίζνες του εξαερώθηκαν. Μένει να μετρηθούν το κρυμμένο μίσος, η μισαλλοδοξία και η ανιστόρητη βλακεία που ενυπάρχουν σε κάθε κοινωνία για να δούμε τι ακόμα έχει να παίρνει αυτό το κόμμα. Ωσπου να χαθεί. Διότι θα χαθεί.
Το ΚΚΕ, τον χαβά του. Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ «συνιστούν τον σύγχρονο ραγιαδισμό», έλεγε μόλις χθες ο κ. Κουτσούμπας. Το ΚΚΕ στις εκλογές αυτές θα μπορούσε να ’ναι το τρίτο κόμμα, και μάλιστα με υψηλό ποσοστό. Να είναι πάνω απ’ τη Χρυσή Αυγή ή το Ποτάμι. Ομως η ηγεσία του ΚΚΕ έχει βάλει στο στόχαστρο τον ΣΥΡΙΖΑ, λέξη δεν λέει ο κ. Κουτσούμπας εναντίον του Ποταμιού, για παράδειγμα, ενώ όσα λέει εναντίον της Ν.Δ. τα χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για να πει χειρότερα κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως όλοι οι εμφύλιοι, είναι κι αυτός ένας σκληρός εμφύλιος. Οι εμφύλιοι όμως κάποτε τελειώνουν.
Οσο για τους ΑΝΕΛ, πλήρωσαν τον τρόπο που δομήθηκαν και σχεδόν αποδομήθηκαν. Φαίνεται να ανακάμπτουν και να μπαίνουν ξανά στο παιχνίδι - ίδωμεν. Οχι μόνο για τους ΑΝΕΛ, αλλά για όλους μας. Η επομένη των εκλογών θα είναι μια πολύ διαφορετική ημέρα.
Αριστερά - δημοκρατία - Ελλάδα είναι μια νέα διαλεκτική, κρίσιμη για τον ελληνικό λαό, κρίσιμη και για τις εξελίξεις στην Ευρώπη. Στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία έρχεται ξανά η Ιστορία να δοκιμάσει τις τέχνες της...

***

Η Ελλάδα, η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Ιστορία, η Αριστερά, μια εκρηκτική γυναικοπαρέα...