Ξεχωριστοί και ξεχωρισμένοι (Με αφορμή τον Ν. Ρωμανό)

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, άνοιξε ένας μεγάλος κύκλος συζητήσεων, εντός και πέριξ του...

Τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την απεργία πείνας του αναρχικού Νίκου Ρωμανού, άνοιξε ένας μεγάλος κύκλος συζητήσεων, εντός και πέριξ του λεγόμενου «εθνικιστικού» χώρου (βάζω τα εισαγωγικά διότι πλέον η έννοια έχει καταντήσει τόσο αλά καρτ, που ο κάθε αυτοαποκαλούμενος την εννοεί όπως θέλει), σχετικά με την περίπτωσή του, τα αιτήματά του και την αναρχική δράση γενικώς. Έχει νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πως ένας παραδοσιακά αντίπαλος πολιτικός χώρος, βρέθηκε με ένα αξιόλογο κομμάτι του, να συμπαραστέκεται στον αναρχικό απεργό πείνας. Ο Αριστοτέλης Καλέντζης (επί 12,5 χρόνια εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός κρατούμενος), αυτόνομες κινήσεις και απλά πρόσωπα αυτού του «χώρου», εξέφρασαν με διαφόρους τρόπους την συμπάθειά τους στον αγώνα του 21 χρονου και την αντίθεσή τους στην κρατική καταστολή αλλά και την λογική της κρατικής «νομιμότητας». Απέναντί τους επίσης ορθώθηκαν ένα πλήθος από κοινότυπα αλλά και από σοβαρά επιχειρήματα, που υποστήριζαν μια μεγάλη γκάμα θέσεων, οι οποίες κυμαίνονταν από την αυτόκλητη υπεράσπιση της κρατικής καταστολής έως την αδιαφορία απέναντι στην σύγκρουση «δύο εχθρών» (κράτους και αναρχικών).
Ως συμμετέχων ενεργά στον προβληματισμό και στον σχετικό διάλογο, θα ήθελα να συνοψίσω και να αποτυπώσω εδώ μερικές σκέψεις.

Βρίσκοντας μια αφετηρία
Κατά πρώτον για να μην χαθούμε, ας ξεκινήσουμε με μία αφετηριακή σκέψη. Και αφού μιλάμε επί της ουσίας για μια –συγκρουσιακή ή μη- διαλεκτική μεταξύ ιδεολογιών, θα άξιζε νομίζω να έχουμε στο μυαλό πως όταν οι ιδεολογίες μας κάνουν να μην μπορούμε να διακρίνουμε την ποιότητα των ξεχωριστών ανθρώπων, καταντούν όχι μόνον άχρηστες αλλά και επικίνδυνες…
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν ο Νίκος Ρωμανός, ο 21 χρονος πιτσιρικάς που στα 15 του έχασε μπροστά στα μάτια του τον κολλητό του από την σφαίρα ενός μπάτσου, αποφάσισε να βγει στην παρανομία αφήνοντας την χλιδάτη ζωή στα Β. προάστια και μπουκάροντας με ένα καλλασνικοφ σε μια τράπεζα για να χρηματοδοτήσει –όπως λέει- τον αναρχικό του αγώνα, συνελλήφθη και κράτησε πεισματική στάση απέναντι στις αρχές, βρίσκεται για 2 χρόνια έγκλειστος πολιτικός – ποινικός κρατούμενος και τις τελευταίες 28 ημέρες κάνει απεργία πείνας διακινδυνεύοντας την ζωή του, είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος.
Νομίζω πως είναι πασιφανές ότι ο Ρωμανός δεν κάνει κάτι που συνηθίζει να κάνει ο μέσος νεοέλληνας. Υπό αυτή την έννοια κάνει κάτι ξεχωριστό. Ποιοτικά χωρίς να συμφωνώ με την τακτική του, θα έλεγα πως αυτό που κάνει είναι πιο υγιές από την επιλογή του μέσου νεοέλληνα να μένει ήσυχος και νομοταγής, να ψηφίζει ή να αδιαφορεί, να φοβάται για την δουλειά του ή να είναι άνεργος, να προσπαθεί να πληρώσει τους φόρους και τα δάνεια του και εν τέλει να βλαστημά την ζωή του καθισμένος στον καναπέ του… Και σίγουρα κάνει κάτι απείρως πιο γενναίο.
Ασχέτως του αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τις ιδέες του Ρωμανού, θα πρέπει να διαθέτει έναν βαθμό τύφλωσης, για να μην μπορεί να διακρίνει ότι ο μικρός κάνει κάτι ξεχωριστό και γενναίο…
Έτσι εξεπλάγην από την δυσκολία ακόμα και σκεπτόμενων ανθρώπων, να το παραδεχτούν…

Η παπάτζα της κρατικής «νομιμότητας»
Δεν θέλω να μπω στον διάλογο σχετικά με τα αιτήματα του Ρωμανού, επειδή νομίζω πως έτσι απλά παρατηρούμε το δέντρο. Πιθανών να είναι λογικά, πιθανών να είναι παράλογα και πιθανών μέσω αυτών να επιδιώκει να δραπετεύσει. Είναι ένας διάλογος που παίρνει ως βάση τον σεβασμό της κρατικής «νομιμότητας». Κι επειδή αυτός ο σεβασμός είναι η αφετηρία των περισσότερων άκρο- ή σκέτο- δεξιών κοινοτυπιών, πιστεύω ότι αξίζει να κάνουμε μια διατύπωση ένα βήμα πριν, για να μην χάνουμε χώρο και χρόνο:
Πιθανών το αίτημα του Ρωμανού να είναι εν μέρει παράλογο. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να είναι περισσότερο παράλογο από την παπάτζα της κρατικής «νομιμότητας». Ως εκ τούτου, αν πρέπει να διαλέξω, παίρνω σαφώς το μέρος του πιτσιρικά…
Ως νόμιμη μπορεί να οριστεί μία κατάσταση η οποία συγκεντρώνει την αποδοχή του Έθνους και η οποία λειτουργεί με βάση την σύμφωνη γνώμη –αν όχι την άμεση έγκριση και τον έλεγχο- του Λαού. Σήμερα το ολιγαρχικό κοινοβουλευτικό καθεστώς που μας διοικεί και το τραπεζικό σύστημα που το χρηματοδοτεί και μας ληστεύει, βασίζεται σε δύο δεδομένα άκρως αντίθετα από τις παραπάνω προϋποθέσεις:
1) Είναι ξένο προς τις πολιτικές παραδώσεις του Ελληνισμού και επιβλήθηκε – επιβάλλεται στο Έθνος παρά την θέληση του.
2) Λειτουργεί και παράγει «νομιμότητα», ενάντια στην γνώμη του Λαού, χωρίς την άμεση έγκριση του, χωρίς τον άμεσο έλεγχό του, μόνο δια της ψήφου των εκπροσώπων του τραπεζικού συστήματος (και εκπροσώπων μίας μικρής μειοψηφίας του Λαού).
Ως εκ τούτου ο μύθος της κρατικής «νομιμότητας» ούτε μας αφορά, ούτε μας ψαρώνει. Αν «νόμιμα» είναι τα μνημόνια, οι «αντιρατσιστικές» φιμώσεις, η σφαγή των μισθών και των συντάξεων, οι φοροεπιδρομές - δημεύσεις, ο τρόπος λειτουργίας της τραπεζικής τοκογλυφίας και τόσα άλλα πασιφανώς ενάντια στην λαϊκή αποδοχή, τότε σαφώς τασσόμαστε με το μέρος των «παρανόμων»…

Ο Νίκος, ο Μάνος και ο Γιώργος…
«Μέχρι εδώ συμφωνούμε απόλυτα» λένε πολλοί φίλοι, «όμως ο αναρχικός αυτός που υποστηρίζεις, αν αύριο δραπετεύσει, μπορεί να είναι αυτός που θα σε εκτελέσει, διότι σε θεωρεί τον απόλυτο εχθρό του. Όπως θεωρεί τον Μάνο και τον Γιώργο, την ψυχρή δολοφονία των οποίων στήριξε με δηλώσεις του».
Δεν ξέρω αν ο Ρωμανός θα χαιρόταν να φυτέψει σε εμένα ή σε πολλούς φίλους μου από μια σφαίρα, σίγουρα όμως πολλοί σύντροφοι του θα το χαιρόντουσαν ιδιαιτέρως. Και δεν το κρύβουν. Εδώ πιστεύω ότι θα άξιζε να εστιαστεί η κριτική μας, διότι έχουμε να πούμε πολλά, που αποφεύγουν να αναφέρουν οι Αριστεροί «ανθρωπιστές» υποστηρικτές του, οι οποίοι προφανώς δεν θεωρούν τον Μάνο, τον Γιώργο και όποιον επόμενο νεκρό Εθνικιστή, ως ανθρώπους που θα άξιζε να απασχολήσουν τον επιλεκτικό «ανθρωπισμό» τους.
Είναι γνωστή η θέση μου για τους Χρυσαυγίτες όπως και η δική τους για εμένα και για άλλους συναγωνιστές, η οποία έχει εκφραστεί ποικιλοτρόπως με τραμπούκικες επιθέσεις εναντίον μας. Μπορώ όμως να κατανοήσω την στάση πολλών νέων παιδιών, που βλέποντας την σήψη του συστήματος και έχοντας αγάπη για την Πατρίδα και τον Πολιτισμό μας, αποφασίζουν να αντισταθούν και εντάσσονται στην Χ.Α. νομίζοντας πως από εκεί θα μπορέσουν να αγωνιστούν αποτελεσματικά. Γνωρίζω επίσης δεκάδες παιδιά, που αφού πέρασαν από αυτό το στάδιο και αηδιασμένα από την χουλιγκανίστικη λογική, τον αυταρχισμό, τις συνδιαλλαγές και πολλά άλλα που συνάντησαν μέσα στην οργάνωση, αποφάσισαν να αποχωρίσουν –συνήθως όχι ανενόχλητα- και να αγωνιστούν για τις ιδέες τους μακριά από αυτούς και με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Ο Γιώργος και ο Μάνος δυστυχώς δεν θα έχουν ποτέ αυτή την ευκαιρία, διότι τους την στέρησε μαζί με την ζωή τους, κάποιος ψυχάκιας αναρχικός ή κάποιος ύποπτος εκτελεστής, που σε κάθε όμως περίπτωση, στηρίζεται για την πράξη του από τον Ρωμανό και πολλούς συντρόφους του. Χωρίς ουδέποτε κάποιος από τους υποστηρικτές των δολοφόνων να προσπαθήσει να αποδείξει ότι ο Μάνος και ο Γιώργος –πού ούτως ή άλλως εκτελέστηκαν στα τυφλά- ή ο Αλέξανδρος που γλύτωσε σακατεμένος, συμμετείχαν ποτέ σε κάποια βίαιη επίθεση κατά οποιουδήποτε…

Εδώ λοιπόν εστιάζεται και η ουσιαστική κριτική που θα μπορούσαμε να κάνουμε, για την δράση του Ρωμανού και ενός κομματιού του αναρχικού χώρου:
1) Η απόλυτη αδιαφορία για την αξία της ανθρώπινης ζωής, που είναι εμφανής στην δράση πολλών αναρχικών και καταδεικνύει κίνητρα όχι ιδεολογικά αλλά βαθιάς ψυχικής διαταραχής.
2) Η ανάληψη από μέρους τους, της κατασταλτικής αποστολής κατά των εθνικιστών (παρόμοια με την ανάληψη εκ μέρους κάποιων εθνικιστών της κατασταλτικής αποστολής κατά των αναρχικών), πράγμα που αν δεν κατευθύνεται άμεσα, σίγουρα εξυπηρετεί σφόδρα το κράτος, που χαίρεται να βλέπει κάποιους από τους εχθρούς του να αλληλοσφάζονται, όσο αυτό κάνει ήσυχο την δουλειά του.

Σε κάθε περίπτωση όμως, αξίζει να διατηρούμε το δικαίωμα της επιλογής μας για το ποιόν θα μισήσουμε. Και μπορεί να επιλέξουμε να μην μισήσουμε όποιον θέλει να μας πυροβολήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τον αφήσουμε να το κάνει. Όπως και να ‘ναι, δεν έχει νόημα να νομιμοποιούμε την κρατική εξουσία, καλώντας την να το παίξει διαιτητής και προστάτης μας στην οποιαδήποτε σχέση μας, ακόμα κι αν αυτή είναι συγκρουσιακή. Πρώτον διότι δεν θα διαιτητεύσει σωστά και δεύτερον διότι μπορούμε να προστατευθούμε και από μόνοι μας, πολύ αποτελεσματικότερα…

Όταν οι ξεχωριστοί παραμένουν ξεχωρισμένοι…
Υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι σε αυτή την Πατρίδα αλλά και σε όλες τις άλλες. Άνθρωποι επαναστατημένοι φανερά, άνθρωποι επαναστατημένοι κρυφά, άνθρωποι που δεν ζουν σύμφωνα με τα όσα τους ορίζουν, άνθρωποι που σιωπηλά με τον τρόπο της ζωής τους αντιστέκονται στην ισοπέδωση. Άνθρωποι τους οποίους το παγκόσμιο και κρατικό σύστημα κυνηγά ποικιλοτρόπως, ακριβώς για αυτήν την ιδιότητά τους: Επειδή είναι ξεχωριστοί.
Αυτός ο πολιτισμός που επιβλήθηκε σταδιακά τους τελευταίους τρείς αιώνες στην ανθρωπότητα και που πλέον βρίσκεται στην παγκόσμια κυριαρχία του, έχει ως κύριο εχθρό του κάθε τι ξεχωριστό: Τους ξεχωριστούς Πολιτισμούς, τις ξεχωριστές γλώσσες, τις ξεχωριστές νοοτροπίες, τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Αυτό που του δίνει δύναμη και που τον διατηρεί στην ζωή δεν είναι ο ξεχωριστός, αλλά ο ξεχωρισμένος. Για αυτό και θεοποίησε το ξεχωρισμένο άτομο. Γιατί η μόνη συλλογικότητα πάνω στην οποία μπορεί να διαιωνίζει την εξουσία του, είναι η συλλογικότητα των ξεχωρισμένων…
Το ξέρω πως θα ήταν ουτοπικό να μιλήσουμε για μία συλλογικότητα των ξεχωριστών, πέρα από ιδεολογίες και προτάγματα. Αυτό από μόνο του θα σήμαινε το τέλος του «πολιτισμού» μέσα στον οποίο ζούμε. Όμως –όπως λένε οι αναρχικοί- αξίζει να επιδιώξουμε το αδύνατο, προτού βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο.
Θα είχε ενδιαφέρον να σταματήσουν οι ξεχωριστοί, να φέρουν μεταξύ τους τις ιδιότητες του ξεχωρισμένου, που τους έχει επιβάλει η νεοτερικότητα. Ακόμα όμως κι αν δεν μπορούμε να είμαστε μαζί, τουλάχιστον ας μη σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Θα ήταν μια καλή αρχή…
Όπως επίσης μια καλή αρχή θα ήταν, προτού αποφανθούμε για το πόσο ξεχωριστός ή όχι είναι ο άλλος, να δούμε το πόσο ξεχωριστοί ή όχι είμαστε εμείς.
Ασχέτως λοιπόν του Ρωμανού, όλη αυτή η συζήτηση που κάνουμε τις τελευταίες μέρες, είναι ενδιαφέρουσα για έναν πρόσθετο λόγο. Διότι δοκιμάζουμε το πόσο μπορούμε να δεχτούμε τον άλλο, ακόμα κι όταν αυτός δεν μπορεί να μας δεχτεί. Πόσο μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα θετικά του στοιχεία, ακόμα κι όταν αυτός δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα δικά μας θετικά στοιχεία. Θέλετε να το φτάσουμε στο τέρμα; Πόσο μπορούμε να τον αγαπήσουμε, ακόμα κι όταν αυτός μας μισεί…
Αυτό θα ήταν θεραπευτικό όχι μόνον για τον άλλο, αλλά πρώτα απ’ όλα για εμάς.
Κάθε ένα από αυτά είναι ένα σκαλοπάτι που μας κάνει ξεχωριστούς. Ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τον αναρχικό που χαίρεται να βλέπει νεκρούς «φασίστες» ή τον εθνικιστή που χαίρεται να κυνηγά αναρχικούς. Μία ιδεολογία είναι ανώτερη, όχι όταν γι αυτήν στην ιστορία πέθαναν εκατομμύρια, γραφτήκαν χρυσές σελίδες και μπλα, μπλα, μπλά…
Είναι ανώτερη μόνο όταν μας βοηθάει να ανεβαίνουμε σκαλοπάτια. Άλλωστε αυτή είναι και η μόνη χρησιμότητα των ιδεών: Το να δημιουργούν ξεχωριστούς ανθρώπους.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν ο Ρωμανός είναι ξεχωριστός. Αλλά
αν η περίπτωσή του μπορεί να μας βοηθήσει εμάς να γίνουμε ξεχωριστοί…
Γιάννης Παναγιωτακόπουλος
http://afoilumpen.blogspot.gr/2014/12/blog-post_8.html#more