Πάει και αυτός …ο Σαμαράς!

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Η διαπλοκή αποφάσισε πως ο κυβερνητικός χρόνος του Αντώνη Σαμαρά σώθηκε, χωρίς ο πρωθυπουργός να προ...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Η διαπλοκή αποφάσισε πως ο κυβερνητικός χρόνος του Αντώνη Σαμαρά σώθηκε, χωρίς ο πρωθυπουργός να προλάβει να ολοκληρώσει το σωτήριο έργο του, με την βοήθεια του Θεού ασφαλώς!

Πώς το ξέρω; Πάντως, ούτε ο ελληνικός Θεός με πληροφόρησε, ούτε κάποια έγκριτη «πηγή» μου από το εξωτερικό. Η ίδια η διαπλοκή μού το «εκμυστηρεύτηκε» το Σαββατοκύριακο, δια του Τύπου της και των σημερινών αντανακλάσεών του στα υπόλοιπα ΜΜΕ.

Τι μού «είπε» επακριβώς: Εμείς οι διαπλεκόμενοι αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τον ιερέα μας Αντώνη για να γητεύσουμε τον Αλέξη. Μισό βήμα υποχώρησης του Αλέξη αντιστοιχεί σε ένα ολόκληρο δικό μας… για την πατρίδα ρε γαμώ το! Και άρα θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα, όπως αυτή εκφράστηκε τις προάλλες ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, αρκεί αυτός να επιδείξει διαλλακτικότητα στο ζήτημα των εκλογών. Δηλαδή στο πώς, με ποιά κυβερνητική μορφή θα φτάσουμε στις εκλογές, χωρίς τον Σαμαρά στην πρωθυπουργία ασφαλώς. Το μεσοδιάστημα είναι κρίσιμο για τη διαπλοκή. Και καλώς εκτιμά την κρισιμότητά του. Ο Αλέξης δεν έρχεται ως παρένθεση πλέον και αυτό προκαλεί της ανάγκη για μια σειρά θεσμικών διευθετήσεων που θα διασφαλίζουν τα θεμελιώδη συμφέροντα της διαπλοκής μακροχρονίως, όπως και μια μορφή πολιτικής και οικονομικής αμνηστίας για τους κορυφαίους παράγοντές της. Και αυτά θέλουν λίγο χρόνο ακόμη, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί αυτό που σε ένα προηγούμενο άρθρο μου όριζα ως «assimilation» και «accommodation» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως η πλευρά Σαμαρά που αντιλαμβάνεται καλά το πολιτικό, οικονομικό και εκλογικό διακύβευμα της συγκυρίας, ενδιαφέρεται πλέον απλώς για την «αγιοπρεπή» αποχώρηση του πρωθυπουργού, «υποκλινόμενη» φαντάζομαι στην εκτίμηση-προειδοποίησή μου, ένα περίπου εξάμηνο πριν από τις γερμανικές εκλογές! Είχα δίκιο, αλλά ήταν από τη μορφή των «δίκιων» που ικανοποιούνται στο πλαίσιο της ιστορίας και όχι εκείνο της πολιτικής πρωτοβουλίας στη συγκυρία! Για να συνέβαινε το αντίστροφο, απαιτείτο ο φορέας ισχύος να χαρακτηρίζονταν πράγματι από ισχυρή προσωπικότητα έτοιμη να σπάσει τις αλυσίδες της. Πέρασαν μερικοί (ελάχιστοι σε αριθμό) τέτοιοι ηγέτες από τα ελληνικά πράγματα, αλλά σε αυτούς δεν ανήκουν ασφαλώς οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος. Αυτοί, την προσωπική τους επανάσταση την κάνουν μέσα στο κουβάρι της αλυσίδας τους, στριφογυρίζοντας μέχρι να αισθανθούν την αλυσίδα να τους κόβει την ανάσα. Είναι και αυτό πολιτική, αγαπητέ αναγνώστη, μόνον που είναι μια απολύτως μίζερη πολιτική που δεν προκαλεί τον ιστορικό, όπως ακριβώς δεν προκαλεί δημιουργικά τον λαό.

Φουκαρά κυβερνήτη, δεν υπάρχουν μίζεροι λαοί και μίζερες κοινωνίες, μόνον μίζερες ηγεσίες υπάρχουν … Και μίζερες ηγεσίες επιφέρουν τελικά αντί για σταθερότητα, δραματική ανασφάλεια και πνιγηρή αίσθηση στις κοινωνίες επί των οποίων ασκούν πολιτικώς νομιμοποιημένο καταναγκασμό. Όταν έρθει, λοιπόν, εκείνη η στιγμή που πολύ θα ήθελες να επικοινωνήσεις με ειλικρίνεια με το εκλογικό σώμα που σε έφερε στα πράγματα, με σκοπό να παραμείνεις στη θέση σου, απλώς δεν θα μπορείς. Δεν θα έχει σημασία η απολογία σου! Θα είσαι ήδη πολιτικώς νεκρός στη συνείδηση του λαού.

Αν δεν ήσουν μίζερος και παλαιοκομματικός, αν δεν είχες τις ίδιες ιδέες με τον αντιπρύτανη που παραιτήθηκε μετά από τον σάλο που προκάλεσε η άποψή του «πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας, γιατί δεν βλέπω να αλλάζει αλλιώς ο Έλληνας» και εάν δεν ανακάτευες τον Θεό στα ανθρώπινα και τα ιερά και όσια της ελληνικής κοινωνίας στον οικονομικό κύκλο μιας χώρας υπό εσωτερική υποτίμηση, θα είχες ίσως κάποια καλή πιθανότητα να μεταδώσεις το δραματικό σου μήνυμα, που συνδέεται με τον εξοβελισμό σου από την πρωθυπουργία, με δάκτυλο την διαπλοκή - και μάλιστα έχοντας ως ενορχηστρωτή τη δεξιά της πτέρυγα! Τώρα δεν έχεις…

Είδες αναγνώστη μου τι έπαθα; Εκεί που νόμιζα πως είχα απαλλαγεί από τον Κικέρωνα, αυτός ο άτιμος κυρίευσε εκ νέου, ύπουλα το πληκτρολόγιό μου! Ας τον αφήσω ελεύθερο να κλείσει αυτό το σημείωμα, μήπως και με αφήσει ήσυχο από αύριο! Ο κ. Σαμαράς ήταν παρένθεση, ο κ Τσίπρας δεν θα είναι. Και δεν θα είναι είτε συμφωνήσει με το χρονοδιάγραμμα μετάβασης στις εκλογές - υπό τον έλεγχο της διαπλοκής - που θα τον φέρουν στη κυβερνητική εξουσία, είτε όχι.

Γιατί λοιπόν να συμφωνήσει; Διότι χωρίς ένα κίνημα που θα έσπρωχνε τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Διότι ο ίδιος ο ελληνικός λαός έχει κατασκευάσει τις αντικειμενικότητες όχι απλώς συμφιλίωσης της αριστεράς με το καθεστώς της διαπλοκής, αλλά την διαδικασία όσμωσης της αριστεράς με την διαπλοκή. Από εδώ και πέρα θα γίνουμε μάρτυρες αυτής της διαδικασίας - ως πολιτικός κανόνας και όχι ως μεμονωμένη πράξη - την οποία η δική μου γραφή, μεταξύ άλλων αντικαθεστωτικών, αγωνίστηκε να αποφύγουμε. Να διαφύγουμε, με άλλα λόγια, από την πιθανότητα η διαπλοκή να ορίσει την μετάβαση στη Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.

Φαίνεται να χάνουμε τον αγώνα, που σίγουρα δεν ήταν από ένα σημείο και μετά ο αγώνας του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν υπήρξε ποτέ ο αγώνας του ΚΚΕ. Φαίνεται να χάνουμε, αλλά υπάρχει ακόμη μια μικρή ελπίδα για το «θαύμα των θαυμάτων» στις ελληνικές πολιτικές: ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά να απεγκλωβιστεί από τον «εναγκαλισμό (του)» έως ενσωματώσεως που μηχανεύεται εμφανώς πλέον η διαπλοκή. Εδώ και τώρα θα κριθεί η προσωπικότητα του αδρός. Σήμερα κρίνεται το πολιτικό αύριο του κ. Τσίπρα. Σήμερα τα σπουδαία, αναγνώστη μου και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου!!!