Εκλογές και αριστερά, τα μοναδικά όπλα της υπό συντεταγμένη χρεοκοπία Ελλάδας και ελληνικής κοινωνίας…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Δεν γίνεται να μιλάς για πολιτική αγνοώντας την πραγματική κατάσταση της ελληνικής εθνικής οικονομί...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Δεν γίνεται να μιλάς για πολιτική αγνοώντας την πραγματική κατάσταση της ελληνικής εθνικής οικονομίας και της αγοράς!

Δεν γίνεται να μιλάς για πολιτικές πρωτοβουλίες, αγνοώντας το τεράστιο Κοινωνικό Ζήτημα που προκάλεσες, εφαρμόζοντας και υποστηρίζοντας διαλογικά το διαλυτικό για την ελληνική κοινωνία, την αγορά και την πολιτεία πρόγραμμα «σοκ και δέος» της τρόικας!

Δεν γίνεται να κινδυνολογείς, αγνοώντας, ή προφασιζόμενος πως αγνοείς, ότι η υπόθεση παραμονής ή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, έχει τελειώσει – στο βαθμό που πραγματικά υπήρξε ως εναλλακτικό σενάριο – και τώρα το ζήτημα είναι η διαμόρφωση συνθηκών αντιμετώπισης των παράπλευρων συνεπειών της συντεταγμένης πτώχευσης στη κοινωνία, στην παραγωγή και στην αγορά, έτσι ώστε να διασφαλιστεί όχι απλώς η μη-διάλυση της ευρωζώνης, αλλά ο ηγετικός της ρόλος στις ευρωπαϊκές και παγκόσμιες πολιτικές!

Δεν γίνεται να αγνοείς πως το τέλος της συντεταγμένης πτώχευσης της Ελλάδας οριοθετείται πολιτικά από το τέλος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας του 1974 και την αυγή μια νέας μεταπολίτευσης, με αντικειμενική περιθωριοποίηση των κυβερνητικών παραγόντων που προκάλεσαν και διαχειρίστηκαν μέχρι σήμερα την κρίση, με καταστροφικά ασφαλώς αποτελέσματα στην εθνική οικονομία, στην αγορά και στα φτωχά και μικρομεσαία νοικοκυριά!

Πώς μπορείς να αγνοείς πως η επανεκκίνηση του τροχού της οικονομίας στην Ελλάδα έχει ως προϋπόθεση την επικράτηση αριστερών δυνάμεων, που από τη μια θα νομιμοποιήσουν την αναγκαία ευρωπαϊκή στροφή στην αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους και της κρίσης των επενδύσεων, ενώ από την άλλη θα διαμορφώσουν συνθήκες κοινωνικού «appeasement», κατευνασμού σε μια σχεδόν ισοπεδωμένη κοινωνία, της οποίας τα δύο τρίτα βιώνουν ασφυκτικές καταστάσεις αδιέξοδου και αποκλεισμού;

Ποιός είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει πλέον πως γενικές πρόωρες εκλογές και αριστερά είναι τα μοναδικά όπλα της υπό συντεταγμένη χρεοκοπία Ελλάδας;

Πώς είναι δυνατόν να μην νοιώθεις ότι οι εκλογές και η επικράτηση της αριστεράς δεν είναι τα μέσα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την ΕΕ και τους Δυτικούς Θεσμούς, αλλά τα μέσα - ο δημοκρατικός μηχανισμός - για τον κοινωνικό και παραγωγικό εναρμονισμό μιας αναδιαρθρωμένης προσαρμογής της Ελλάδας στο λεγόμενο Δυτικό Πρότυπο; Μιας αναγκαίας αναπροσαρμογής μετά το ξέσπασμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2007 και την μεταφορά της στην ευρωζώνη αμέσως μετά για να αποκατασταθεί το παγκόσμιο οικονομικό equilibrium…

Και όμως οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουν την πραγματικότητα ή δεν θέλουν να την καταλάβουν, πόσο μάλλον να την αφηγηθούν! Γιατί; Διότι αν προσεγγίσεις την μικρή-αλήθεια της ελληνικής κρίσης, οι δεξιοί θα φαίνονταν κουτοπόνηροι, λιγούρηδες πολιτικάντηδες δίχως πολιτικό έρμα και «μυαλό», την ίδια ώρα που οι κεντρώοι βουλιάζουν μέσα στην άβυσσο του καιροσκοπισμού τους και της απύθμενης υποκρισίας τους - στα όρια πλέον της ιλαροτραγωδίας - με έντονα τα χαρακτηριστικά διαφθοράς και διαπλοκής. Και οι αριστεροί; Πώς θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον μύθο μιας επανάστασης χωρίς επαναστάτες, ή τον μύθο μιας ριζοσπαστικής ανατροπής του καθεστώτος χωρίς ένα ρωμαλέο κίνημα αριστερής μεταρρύθμισης;

Η αριστερά διαθέτει τα διανοητικά και ευρύτερα γνωσιολογικά «εργαλεία» για να πει την μικρή μας αλήθεια, αλλά αν την έλεγε, όπως την διηγούμαι την τελευταία οκταετία εγώ, τι αριστερά θα ήταν; Πώς θα μπορούσε να υπάρξει μία αναφερόμενη ταυτότητα των κομμάτων και των ηγεσιών της αριστεράς έξω από τον ευρύτερο επαναστατικό, αντικαπιταλιστικό μύθο που δόμησε την αριστερή ταυτότητα κατά την νεωτερικότητα! Πώς θα μπορούσε η αριστερά να σου πει, αγαπητέ αναγνώστη, πως αποτελεί σήμερα τον μοναδικό μηχανισμό διόρθωσης/θεραπείας της δραματικής καπιταλιστικής στρέβλωσης, που χαρακτηρίζει την δομή και λειτουργία της ευρωζώνης και του αδιέξοδου διαρθρωτικού προβλήματος της ελληνικής εθνικής οικονομίας, το οποίο ασφαλώς συνδέεται απολύτως με την πελατειακή παθολογία της κοινωνικής οργάνωσης στην πατρίδα μας; Πώς θα μπορούσε ένας αριστερός ηγέτης να σου πει πως στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην φάση όπου η ειρηνική εξέλιξη του καπιταλισμού έχει ανάγκη μία αριστερή κυβέρνηση;

Είναι κουβέντες αυτές από έναν αριστερό; Δεν είναι! Δεν ταιριάζουν στην αναφερόμενη ταυτότητα της αριστεράς, αν και είναι απολύτως έντιμες κουβέντες που ταιριάζουν απολύτως στις σημερινές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, διαμορφώνοντας την μοναδική προοπτική διατήρησης της κοινωνικής συνοχής στην χώρα μας και ένα κάποιο επίπεδο ευημερίας.

Τις εκλογές και την επικράτηση της αριστεράς στην Ελλάδα, έχουν ζωτική ανάγκη σήμερα τόσο τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας, όσο και εκείνοι στους ευρωπαϊκούς θεσμούς που αντιλαμβάνονται και ξέρουν τι είναι πολιτική και πώς κανείς στο πλαίσιο αστικών καθεστώτων μπορεί να διαχειριστεί μία βαθειά διαρθρωτική μείζονα οικονομική κρίση, η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί παραγωγική αναδιάρθρωση τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρωζώνη.

Ίσως κάποιοι να «σοκάρονται» από αυτές τις γραμμές μου… Θα έπαυαν, όμως, να «σοκάρονται» στον βαθμό που ξέφευγαν από τις κανονιστικές αναπαραστάσεις που συνθέτουν τον ιδεολογικοπολιτικό μύθο είτε από δεξιά, είτε από αριστερά, ή την απολύτως φαιδρή τεχνοκρατική απεικόνιση των πολιτικών ενός ανάρμοστου για τις σημερινές συνθήκες που δομούν την καταστατική πραγματικότητα για την πλειονότητα των ελλήνων, κέντρου. Ο κοινωνικός πραγματισμός (μου) δεν έρχεται για να ισοπεδώσει τις διαφορές μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, αλλά για να τις τονίσει ακόμη περισσότερο σε μια σύγχρονη απομυθοποιητική βάση. Η αριστερά πρέπει και μπορεί να αναγεννηθεί στην Ευρώπη, απαλλαγμένη από τα στερεότυπα και την συνωμοτική κουλτούρα της νεωτερικότητας, για να καταστεί ο ηθικός και πολιτικός δίαυλος προς μία Δημοκρατική, Ομοσπονδιακή και Αποκεντρωμένη Ευρώπη που θα αποτελέσει έναν εναλλακτικό πόλο ηγεμονίας στον κόσμο. Και το εγχείρημα αυτό θα μπορούσε αντικειμενικά να ξεκινήσει από την Ελλάδα.

Ο ελληνικός λαός μέσω των εκλογών που καταφτάνουν, θα μπορούσε να δώσει αυτή την ευκαιρία που θα επιτρέψει την εξέλιξη της κοινωνικής προόδου στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με περιθωριοποίηση των άπληστων ή ηλιθιωδώς καιροσκόπων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, που με την αγοραία προπαγάνδα τους και την δράση τους είναι σαν να αποφάσισαν να ξαναγκρεμίσουν ό, τι κτίστηκε στην Ευρώπη μετά τον τελευταίο πόλεμο.