Και τώρα τι να γράψουν και τι να πουν στα παιδιά!...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Η πολιτική υπάρχει όσο υπάρχει κοινωνική συνοχή και κοινωνική προοπτική για τον καθένα. Η πολιτι...

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Η πολιτική υπάρχει όσο υπάρχει κοινωνική συνοχή και κοινωνική προοπτική για τον καθένα.

Η πολιτική έχει νόημα όσο υπάρχουν αγωνιστές του πλουραλισμού που αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές σχέσεις και την εξέλιξή τους ως διαρκή διαπραγμάτευση μεταξύ διακριτών κοινωνικών στρωματοποιήσεων και συμφερόντων, με αμφισβήτηση των κατεστημένων νορμών και όχι ως διαδικασία ανεύρεσης ενός κοινού διακυβερνητικού τόπου μεταξύ των αντίπαλων ελίτ.

Η πολιτική στο βαθμό που απομονωθεί στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικοοικονομικής εξουσίας αποξενώνει και δεν ενσωματώνει τον πολίτη στην διαδικασία της δημοκρατικής εξέλιξης, ή έστω - με νεοφιλελευθέρους όρους - στη διαδικασία της επίλυσης προβλημάτων που αφορούν στην όξυνση του Κοινωνικού Ζητήματος (: θεωρία «problem solving» ή «decision-making approach» στη θέση της Democratic Theory).

Η Ελληνική κρίση δεν αντιμετωπίζεται πλέον ούτε στο πλαίσιο της κλασικής πολιτικής οικονομίας, ούτε με τις κατεστημένες πολιτικές αντιλήψεις και πρακτικές των «decision-making approach», ή της σχολής της «rational choice theory». Στη σημερινή της φάση η ελληνική κρίση αντιμετωπίζεται πολιτικά (και όχι ασφαλώς επαναστατικά) αποκλειστικά στο πλαίσιο της ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών και της δραστικής αναθεώρησης των πολιτειακών δομών με έμφαση στην συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις - και στη βάση μιας αυθεντικά σοσιαλ-δημοκρατικής εθνικής οικονομίας για παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνική συνοχή.

Και όμως, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί στα σοβαρά και πρακτικά κανέναν, αν ρίξεις μια προσεκτική ματιά στον κυριακάτικο Ελληνικό Τύπο! Αν μελετήσεις τον Ελληνικό Τύπο, θα καταλάβεις το πραγματικό αδιέξοδο των ελληνικών πολιτικών, το πραγματικό, καταστατικό κενό στην δημοκρατική εξέλιξη του ελληνικού κοινοβουλευτισμού. Θα προσεγγίσεις, αναγνώστη μου, το πραγματικό ελληνικό πολιτικό δράμα, το οποίο από δεξιά και αριστερά έχει λάβει την μορφή μιας ελιτιστικής ιλαροτραγωδίας, που αφορά στις μεθοδεύσεις συντήρησης ή διάλυσης της παρούσης βουλής, ή ξεφεύγει υπερβατικά από το μείζον πολιτικό πρόβλημα της χώρας προβάλλοντας συνδικαλιστικούς αγώνες ή γνωστούς «χορηγούς» του πολιτικοδημοσιογραφικού μας σιναφιού.

Ο ελληνικός Τύπος δεν έχει πλέον γλώσσα για να μιλήσει πολιτικά, έχει γλώσσα μόνον για να γλύφει και να προπαγανδίζει ελιτιστικού χαρακτήρα μεθοδεύσεις ως πολιτικές και διακυβερνητικές λύσεις, οι οποίες κινούνται μεταξύ του ιδανικού και του «αναγκαίου κακού». Ο Ελληνικός Τύπος που πριν από το «Καστελόριζο» έμπαζε νερά από παντού, ενώ βυθίστηκε μέσα στο ναυάγιο της ελληνικής οικονομίας στη συνέχεια, σήμερα εμφανίζεται είτε να δοκιμάζει στον «χάρο χειροφίλημα» - όπως θα το έβλεπε ίσως ο Οδυσσέας Ελύτης – είτε να αναπτύσσει την πλέον κοινωνικά προκλητική αφήγηση, με «master point» τον πλέον χυδαίο «πατριωτισμό» μετά την μικρασιατική καταστροφή, βασισμένο στους «180» ή στους «121» βουλευτές, σε συνάρτηση ασφαλώς με την «ανθελληνική» ή απλώς «απαράδεκτη και ακατανόητη» συμπεριφορά της μισητής τρόικας!

Λυπάμαι, αυτό που έχω μπροστά μου είναι το κουρέλιασμα του Ελληνικού Τύπου σε συνάρτηση με τον δραματικό ξεπεσμό των ελληνικών πολιτικών. Θα προτιμούσα μέσα σε αυτό το απολύτως χυδαίο επικοινωνιακό περιβάλλον να εμφανιζόταν ένα πρωτοσέλιδο με τίτλο: Και τώρα τι να γράψουμε και τι να πούμε στα παιδιά!... Κυρίως στα παιδιά, που δεν είναι η κομματική, ή η lifestyle(ιστική), ή η φασιστική τσογλαναρία που κάνει δήθεν πολιτική, αναπαράγοντας και υποστηρίζοντας το ελιτιστικό πολιτικό νταλαβέρι των ημερών, θεωρώντας προφανώς πως έτσι συμμετέχει στα πολιτικά πράγματα!

Αγαπητοί φίλοι του Ελληνικού Τύπου, σήμερα εμφανίζετε μια γενική εικόνα αποξένωσης από την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα από τη νέα γενιά, που πέτυχε να αναπτύξει μέσα στη κρίση μια μορφή συναισθηματικής ευφυΐας, ικανή να διακρίνει την ουσία και το ουσιώδες από την πολιτικώς θεατρική αναπαράσταση της ερμηνευτικής βίας της κοινωνικής μας πραγματικότητας, ή της μυθοπλαστικής υπέρβασής της, με υπονοούμενο ή προδηλούμενο έναν καιροσκοπικό, φτηνιάρικο ή καραγκιοζλίκικο πατριωτισμό, στη θέση μιας σαφούς δημοκρατικής καταδήλωσης.

Σήμερα τα βήματα οπισθοχώρησης της δημοκρατίας, για την δήθεν σταθεροποίηση της οικονομίας μας, που προανήγγειλε ο Γιώργος Παπανδρέου και ακολούθησαν όλοι οι επόμενοι πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις της κρίσης, πραγματοποιούνται σε ένα τεράστιο πολιτικό κενό, το οποίο, στον βαθμό που επιχειρείται/ε να καλυφθεί με την μορφή ενός θεάτρου υψηλού παζαριού μεταξύ των κεντρικών παιχτών της πολιτικο- επιχειρηματικής ελίτ της χώρας μας, καταλήγει σε ένα απολιτικό τσουβάλιασμα της κοινωνίας εντός αυτού (του κενού).

Η δήθεν υπερπολιτικοποίηση, στο επίπεδο της ελληνικής ελίτ, του αντικειμενικού αδιεξόδου της ελληνικής εθνικής οικονομίας μετά από μια πολύ μεγάλη περίοδο συντεταγμένης πτώχευσης κράτους και τραπεζών, με μοχλό την δραστική και ασφαλώς αντικοινωνική, αντιπαραγωγική και αντιδημοκρατική εσωτερική υποτίμηση, έτσι όπως παρουσιάζεται [(ανα)παριστάται] σήμερα στον Ελληνικό Τύπο, προσβάλει εσκεμμένα ή αφελώς την αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε διαδικασία πολιτικοποίησης του ελληνικού ζητήματος - από κάτω προς τα πάνω, ασφαλώς - με αρχή τον εκδημοκρατισμό και μέσο την παραγωγική ανασυγκρότηση.

Έχω και μία απορία: εκεί στην «Αυγή» έχουν συνείδηση τι ακριβώς διαπράττουν τον τελευταίο καιρό; Αντιλαμβάνονται ότι έχουν ενταχθεί απολύτως στην γενική αφήγηση που υπαγορεύεται από την ανάγκη αναπαραγωγής - με περιορισμένη, ίσως, αναδιάρθρωση - του σημερινού καθεστώτος διακυβέρνησης, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζεται να ανατρέψει;

Ο αφηγηματικός διπολισμός που ισορροπεί στο ίδιο και στο αυτό «master point», είναι μία μορφή διπολισμού που ευνοεί αναμφιβόλως την διαπλοκή. Έτσι άλλωστε απέκτησε ρίζες και νομιμοποίηση η διαπλοκή κατά την εδραίωση και εξέλιξη της τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Όταν και στον βαθμό που η αριστερά εγκλωβίζεται σε παραστάσεις και αναπαραστάσεις ενός παιγνίου μεταξύ βουλευτών, κομματικών ηγεσιών, επιχειρηματικών κλικών και ξένων παραγόντων και αυτό το ορίζει ως πολιτικοποίηση ενός σεκιουριτοποιημένου από την τρόικα ζητήματος (:ελληνική κρίση), προφανώς αυταπατάται, αν δεν εξαπατά τους αποδέκτες της – τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού. Σαν να μου φαίνεται ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει σε αντιλήψεις και ορισμούς για την κοινωνία και την δημοκρατία που δεν έχουν σχέση με την discursive και non-discursive στρατηγική που ακολουθούσε μέχρι σήμερα!

Εάν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταλήξει να αποξενωθεί από την πραγματική κοινωνία, είναι βέβαιον πως δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει πολιτικώς. Και με πραγματιστικούς όρους η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κοινωνικώς αποξενωτική, στο μέτρο μάλιστα που εκδηλώνεται το ενδιαφέρον της ηγεσίας του να ενσωματώσει εκλογικώς παράγοντες και παραγοντίσκους που συνδέθηκαν και συνδέονται με πολιτικά παιχνίδια, εκβιασμούς, παζάρια και συναλλαγές και απολύτως αντιφατικές πιρουέτες στα τηλεπαράθυρα!